Chapter 9 Chapter 9 – Down the cliff   For the next few days, Wang Lin relied on the birds that were sucked into the cave and splattered on the wall for food
ในอีก 2-3 วันข้างหน้าวังหลินพึ่งพานกที่ถูกดูดเข้าไปในถ้ำและกระเซ็นบนผนังเพื่อหาอาหาร
 He spent most of his time carefully observing the stone bead
เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเขาอย่างระมัดระวังการสังเกตเม็ดหิน
 Every time dew appeared, he would smear it on his arm
ทุกครั้งที่น้ำค้างปรากฏขึ้นเขาจะป้ายมันบนแขนของเขา
 He did this until his arm was fully recovered
เขาทำอย่างนี้จนกระทั่งแขนของเขาฟื้นตัวเต็มที่
 He knew this dew was extremely valuable, so he collected some in the skull of a bird
เขารู้ว่าน้ำค้างนี้มีคุณค่ามากดังนั้นเขาจึงรวบรวมบางส่วนไว้ในกะโหลกศีรษะของนก
 On this day, he sprinkled the dew he had been collecting throughout the past few days on a piece of cloth and carefully warped the bead in it
ในวันนี้เขาได้โรยน้ำค้างซึ่งเขาเก็บสะสมไว้ตลอดสองสามวันที่ผ่านมาบนผ้าชิ้นหนึ่งและบิดลูกปัดอย่างระมัดระวัง
 After making sure it wouldn’t fall off, he arrived at the entrance to the cave when the suction force stopped
หลังจากแน่ใจว่าไม่ได้หลุดออกเขาก็มาถึงทางเข้าถ้ำเมื่อแรงดูดหยุดลง
 He used his teeth to tear apart his clothes and tied them together, then tied one end to a rock and the other around his waist and slowly climbed down
เขาใช้ฟันของเขาเพื่อฉีกเสื้อผ้าของเขาและผูกไว้ด้วยกันแล้วผูกปลายด้านหนึ่งไปที่หินและอื่น ๆ รอบเอวของเขาและค่อยๆปีนลง
 Wang Lin had climbed down about five or six meters when his hand slipped
วังแลนหล่นลงมาประมาณห้าหรือหกเมตรเมื่อมือของเขาลื่น
 His body dropped quickly, but luckily his clothes were tough and gave him time to swing toward the cliff and grab onto a branch before the cloth tore
ร่างของเขาร่วงลงอย่างรวดเร็ว แต่โชคดีที่เสื้อผ้าของเขาเหนียวและทำให้เขามีเวลาที่จะแกว่งไปที่หน้าผาและคว้าตัวบนกิ่งก่อนที่ผ้าจะฉีกขาด
 Cold sweat glistened on Wang Lin’s forehead
เหงื่อเย็นส่องแสงบนหน้าผากของ Wang Lin
 When he looked down, he estimated that he was still 20 meters up
เมื่อเขามองลงไปเขาก็คาดว่าเขาจะยังคงอยู่ที่ประมาณ 20 เมตร
 With one hand, he grabbed a branch and with the other hand he grabbed the the cloth and tied the cloth on to the branch, Only then did he feel relieved
ด้วยมือข้างหนึ่งเขาคว้าแขนงและเอามืออีกข้างหนึ่งคว้าผ้ามาผูกผ้าไว้กับกิ่งแล้วเขารู้สึกโล่งใจ
 He carefully moved back toward the cliff edge and then started to descend again
เขาค่อยๆขยับตัวกลับไปที่ขอบหน้าผาแล้วเริ่มลงอีกครั้ง
 When he was 10 meters from the ground, the cloth had stretched to its limit, Wang Lin jumped down without a second thought
เมื่อเขาห่างจากพื้นดินประมาณ 10 เมตรผ้าก็ยืดออกไปจนสุดเส้นผ่านศูนย์กลางหลวงวังหล่นลงมาโดยไม่คิดถึงครั้งที่สอง
 His clothes couldn’t bear the weight and began to split apart, but still help lighten the fall
เสื้อผ้าของเขาไม่สามารถรับน้ำหนักได้และเริ่มแยกออกจากกัน แต่ยังช่วยลดการตก
 Wang Lin felt the wind caress his face on the way down, as well as branches breaking under him, slowing down his fall
วังแลนรู้สึกว่าลมกอดรัดหน้าของเขาตลอดทางลงรวมทั้งกิ่งไม้ที่พังทลายลงใต้เขาชะลอการตกของเขา
 He positioned his body just right as he landed, toes pointing downward, and rolled into a ball as he touched the ground
เขาวางร่างของเขาให้พอดีขณะที่เขาลงไปเท้าชี้ลงและรีดเข้าบอลขณะที่เขาแตะพื้น
 The ground felt like a stone knife that pierced his body, creating various deep cuts, especially a cut on this leg
พื้นรู้สึกเหมือนมีดหินที่เจาะร่างกายของเขาสร้างบาดแผลลึก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตัดขานี้
 It was so deep that you could see the bones
มันลึกมากจนคุณได้เห็นกระดูก
 Wang Lin, with blurry vision, gasped for breath
วังหลินที่มองเห็นไม่ชัดและหายใจไม่ออก
 He struggled to put the cloth that was around his neck that contained the bead into his mouth and sucked some dew that was in the cloth
เขาพยายามที่จะเอาผ้าที่อยู่รอบคอของเขาที่มีลูกปัดเข้าไปในปากของเขาและดูดน้ำค้างที่อยู่ในผ้า
 After a while, he struggled to sit up and, with trembling hands, took the cloth and squeezed it above the wound on his leg as a few drops of dew came out
หลังจากนั้นไม่นานเขาพยายามดิ้นรนเพื่อนั่งและด้วยมือที่สั่นเทาเอาผ้าและบีบไว้เหนือบาดแผลบนขาขณะที่หยดน้ำค้างออกมาสองสามหยด
 A cool feeling emitted from the place the wound was
ความรู้สึกเย็น ๆ จากสถานที่ที่เกิดแผล
 After having done all this, Wang Lin fell to the ground and prayed for no beasts to attack him before he recovered
หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จแล้ววังหลินก็ล้มลงกับพื้นและอธิษฐานขอให้สัตว์ร้ายไม่ทำร้ายเขาก่อนที่เขาจะฟื้นตัว
 At that a moment, he heard a shout from the distance
ในขณะนั้นเขาได้ยินเสียงตะโกนจากระยะไกล
 “Tie Zhu, where are you?” Wang Lin was stunned
"Tie Zhu, คุณอยู่ที่ไหนล่ะ?" วังหลินรู้สึกทึ่ง
 He listened closely and realized that it was his dad’s voice
เขาฟังอย่างใกล้ชิดและตระหนักว่านั่นเป็นเสียงของพ่อของเขา
 Without time to think, he used all the strength left in his body to shout, “Dad! I’m here!” A rainbow approached from the distance, it circle around the cliff near Wang Lin for a while then descended
ไม่มีเวลาที่จะคิดว่าเขาใช้กำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ในร่างกายของเขาเพื่อตะโกนว่า "พ่อ! 
 A sword of light came down and dissipated, revealing a Heng Yue Sect disciple with Wang Lin’s father in his arm, frowning at Wang Lin
ดาบแสงลงมาและเหวี่ยงออกเผยให้เห็นศิษย์ของ Heng Yue Sect กับพ่อของ Wang Lin ที่แขนของเขาและขมวดคิ้วที่ Wang Lin
 When Tie Zhu’s father saw his son, he immediately burst into tears
เมื่อพ่อของ Tie Zhu เห็นลูกชายของเขาเขาก็ระเบิดออกมาทันที
 He ran up to Wang Lin and hugged him
เขาวิ่งขึ้นไปหาวังหลินและกอดเขาไว้
 While crying he said, “Tie Zhu, what were you thinking? Why did you have to be so stubborn? Have you ever thought about how your parents would live if you died?” Wang Lin was stunned
ขณะที่ร้องไห้เขาพูดว่า "Tie Zhu คุณคิดอย่างไร? 
 After thinking about it, he realized his dad misunderstood, and thought that he was trying to commit suicide
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้เขารู้ว่าพ่อของเขาเข้าใจผิดและคิดว่าเขากำลังพยายามฆ่าตัวตาย
 After looking at himself and seeing how battered his body was, he couldn’t help but let out a bitter laugh
หลังจากมองตัวเองและเห็นว่าร่างกายของเขาเลวลงเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ให้หัวเราะขม
 The Heng Yue Sect disciple, surname Zhang, gazed over Wang Lin
สาวกของ Heng Yue Secten นามสกุล Zhang จ้องมอง Wang Lin
 He looked to the cliff above and saw the clothes that had been torn earlier
เขามองไปที่หน้าผาด้านบนและเห็นเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดก่อนหน้านี้
 With a few leaps, he climbed up until he reached the cave
เขาปีนขึ้นไปจนกระทั่งถึงถ้ำ
 He felt a force try to suck him in and showed a surprised expression
เขารู้สึกว่าแรงพยายามที่จะดูดเขาและแสดงให้เห็นการแสดงออกที่ประหลาดใจ
 However, he quickly recovered and jumped down like the force was no big deal
อย่างไรก็ตามเขาฟื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและกระโดดลงเหมือนกำลังก็ไม่มีเรื่องใหญ่
 He said, lowly, “Your kid wanted to suicide but was saved by this natural suction force from the cave
เขาบอกว่า "เด็กของคุณต้องการที่จะฆ่าตัวตาย แต่ได้รับการช่วยเหลือโดยแรงดูดตามธรรมชาติจากถ้ำ
 Now that Wang Lin has been found, let’s go back to the sect and have the elder make a decision
ตอนที่วังหลินถูกค้นพบแล้วให้กลับไปที่นิกายและให้พี่ตัดสินใจ
” The Heng Yue Sect disciple rolled his sleeves, grabbed the father son duo, and quickly left that place
"ลูกศิษย์ของเฮงเย่นรีดแขนเสื้อของเขาคว้าลูกชายพ่อและรีบออกจากที่นั่น
 After a while, they arrived at the foot of the mountain of the Heng Yue Sect, then climbed the steps and approached the peak
หลังจากนั้นสักครู่พวกเขาก็มาถึงเชิงภูเขา Heng Yue Sect แล้วปีนขึ้นบันไดและเข้าสู่จุดสูงสุด
 Coming back here like this caused Wang Lin to have mixed feelings
กลับมาที่นี่อย่างนี้ทำให้วังหลินรู้สึกผิดหวัง
 At the peak, there were many people with ugly expressions
ที่จุดสูงสุดมีคนจำนวนมากที่มีการแสดงออกที่น่าเกลียด
 The disciple Zhang quickly went up to one of them and whispered something
ศิษย์จางหายตัวไปอย่างรวดเร็วและหนึ่งกระซิบอะไรบางอย่าง
 The old man’s brow wrinkled and said with a cold voice
คิ้วของนายชายย่นและพูดด้วยน้ำเย็น
 “Since the person was found, send him to the guest room to reunite him with his mother
"นับตั้งแต่ที่พบคนนั้นก็ส่งเขาไปที่ห้องพักเพื่อรวมตัวกับแม่ของเขา
” In the room, when Wang Lin’s mother saw her son, she immediately burst into tears and ran up to hug him
"ในห้องเมื่อแม่ของวังแลนเห็นลูกชายของเธอเธอก็รีบร้องไห้และวิ่งขึ้นกอดเขา
 After hearing from his parents he finally knew what was going on
หลังจากได้ยินจากพ่อแม่ของเขาแล้วเขาก็รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
 When he ran away from home, his parents returned to the Wang family to find his fourth uncle
เมื่อเขาหนีออกจากบ้านพ่อแม่กลับไปหาครอบครัววังเพื่อหาลุงที่สี่
 The three of them feared for his safety, so they went to find Wang Zhuo’s father
ทั้งสามคนกลัวความปลอดภัยของเขาจึงไปหาพ่อของ Wang Zhuo
 With the pressure of his fourth uncle, Wang Zhuo’s father reluctantly got the family members to help ask the Heng Yue Sect to help
ด้วยแรงกดดันของลุงที่สี่พ่อของ Wang Zhuo ไม่เต็มใจให้สมาชิกในครอบครัวมาช่วยขอให้เฮงเจยูช่วย
 This is the first time the Heng Yue Sect has encountered something like this opted to ignore it at first
นี่เป็นครั้งแรกที่ Heng Yue Sect ได้พบบางอย่างเช่นนี้เลือกที่จะไม่สนใจมันในตอนแรก
 However, the reason why Wang Lin ran away from home was due to not being accepted into the Heng Yue Sect
อย่างไรก็ตามสาเหตุที่วังหลินหนีออกจากบ้านเพราะไม่ได้รับการยอมรับในนิกายเฮงวุ้ย
 Although the Heng Yue Sect didn’t care about the life and death of a mortal, if he were really to die and the news of it spread to the villages nearby, parents won’t want their kids to try to enter the sect
แม้ว่านิกายเฮงเย่ไม่ได้สนใจชีวิตและความตายของมนุษย์ แต่ถ้าเขาตายจริงและข่าวดังกล่าวแพร่กระจายไปยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ ๆ พ่อแม่ไม่ต้องการให้ลูก ๆ พยายามเข้าไปในนิกาย
 Concerned about the future, they sent out a few disciples to search the area
มีความห่วงใยในอนาคตพวกเขาได้ส่งสาวกไปหาพื้นที่
 Wang Lin’s father was still worried so he followed them
พ่อของ Wang Lin ยังกังวลอยู่เพราะเขาตามมา
 And that’s what caused the scene before him
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เกิดฉากก่อนหน้าเขา
 After a while, someone sent in some medicine
หลังจากนั้นไม่นานมีคนส่งยา
 Tie Zhu’s mother hastily thanked the the person who delivered it, and carefully fed it to her son
แม่ของ Tie Zhu รีบเร่งขอบคุณคนที่ส่งมันและให้อาหารแก่ลูกชายของเธอ
 This was indeed medicine produced by an immortal sect
นี่คือยาที่ผลิตโดยนิกายเป็นอมตะ
 The effect was extremely good
ผลดีมาก
 After drinking it, Wang Lin felt that he had recovered quite a lot, and his wound began to ache a lot less
หลังจากดื่มเหล้าแล้ววังแลนรู้สึกว่าเขาหายดีขึ้นมากและบาดแผลของเขาเริ่มมีอาการน้อยลง
 Wang Lin’s parents were unceasingly bestowing words of comfort upon him
พ่อแม่ของ Wang Lin ได้ให้คำแนะนำแก่เขาอย่างไม่หยุดยั้ง
 He wanted to explain everything to them, but he was unsure if they would believe him
เขาอยากจะอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้พวกเขา แต่เขาไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะเชื่อหรือไม่
 At that moment, in a Heng Yue Sect hall, several elders were sitting around listening to the disciple Zhang describe how he found Wang Lin
ในขณะนั้นในห้อง Heng Yue Sect ผู้สูงอายุหลายคนนั่งอยู่รอบ ๆ เพื่อฟังศิษย์ของ Zhang อธิบายว่าเขาค้นพบวังหลินอย่างไร
 At the end of the long table, a red faced man said disgruntledly, “What does the life and death of a mortal have to do with an immortal like me
ในตอนท้ายของตารางยาวคนหน้าแดงพูดไม่พอใจว่า "ชีวิตและความตายของมนุษย์มีส่วนเกี่ยวข้องกับอะไรที่เป็นอมตะอย่างฉัน
 Look at the other immortal schools, which of them are like us who send people to find a kid who tried to suicide because he wasn’t selected
มองไปที่โรงเรียนอมตะอื่น ๆ ซึ่งของพวกเขาเป็นเหมือนเราที่ส่งคนไปหาเด็กที่พยายามจะฆ่าตัวตายเพราะเขาไม่ได้ถูกเลือก
 This is shameful!
นี่เป็นเรื่องน่าอับอาย!
” Next to him, a middle aged man with a cold face said, “What elder Ma said is correct
"ข้างๆเขาชายวัยกลางคนที่มีหน้าหนาวพูดว่า" แม่บอกว่าถูกต้อง
 In all the sects within the state of Zhao, only our Heng Yue Sect is like this
ในนิกายทั้งหมดภายในรัฐของ Zhao เฉพาะ Heng Yue นิกายของเราเป็นเช่นนี้
 But if that kid really died in our mountain range, parents will fear their children would all try to suicide if they were rejected
แต่ถ้าเด็กคนนี้ตายจริงๆในเทือกเขาของเราพ่อแม่จะกลัวเด็กทุกคนจะพยายามฆ่าตัวตายหากถูกปฏิเสธ
 Then, who would dare to send us their children?” An old man in robe took a sip of tea and said slowly, “In reality, isn’t it because our Heng Yue Sect has declined that we must select disciples that are suitable for cultivation from mortals? If it was 500 years ago, who would care what the mortals think?” Finally, an old man full of wrinkles sighed and said, “If this youth tried to suicide once, he could try to suicide again
ชายชราคนหนึ่งสวมชุดน้ำชาและพูดอย่างช้าๆว่า "ในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เพราะเฮงเย้ยของเราปฏิเสธว่าเราต้องเลือกสาวกที่เหมาะสำหรับ 
 Bah, to prevent this issue from continuing let us just make an exception and accept him as a disciple
Bah เพื่อป้องกันปัญหานี้จากการดำเนินการต่อให้เราเพียงแค่ทำข้อยกเว้นและยอมรับเขาเป็นศิษย์
” After he finished speaking, he gave a side glance to the middle aged man
"หลังจากที่เขาพูดเสร็จแล้วเขาก็มองไปทางชายแก่วัยกลางคน