Chapter 23 Chapter 23 – Tenth Cloud After an unknown amount of time, Wang Lin opened his eyes and saw that it was dark outside
บทที่ 23 บทที่ 23 - เมฆที่สิบหลังจากช่วงเวลาที่ไม่รู้จัก Wang Lin เปิดตาและเห็นว่ามันมืดอยู่ข้างนอก
 He got off his bed and stretched for a while
เขาลุกจากเตียงและยืดออกไปชั่วขณะหนึ่ง
 His body didn’t feel very different
ร่างกายของเขาไม่ได้รู้สึกแตกต่างกันมากนัก
 He took out the stone bowl from under his bed and was surprised to see that the tenth cloud had finally appeared on the bead
เขาหยิบหินชามออกจากใต้เตียงของเขาและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเมฆมิดหมูในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นบนลูกปัด
 Wang Lin was thrilled
Wang Lin ตื่นเต้นมาก
 He looked at the bead and quickly ran out of the house
เขามองไปที่ลูกปัดและรีบวิ่งออกจากบ้าน
 He went and gathered spring water before quickly returning
เขาไปและรวบรวมน้ำในฤดูใบไม้ผลิก่อนกลับมาอย่างรวดเร็ว
 He placed the stone bead in the water and mixed it around
เขาวางลูกปัดหินลงไปในน้ำ
 After he did all this, he drank the spring water and tasted it for a while, but there wasn’t any change like there was before
หลังจากที่เขาทำทั้งหมดนี้เขาดื่มน้ำในฤดูใบไม้ผลิและลิ้มรสมันชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เช่นเคยมีมาก่อน
 He looked at the bead with some disappointment on his face, then tried to bite it, but it was still hard as a rock
เขามองไปที่ลูกปัดด้วยความผิดหวังบนใบหน้าของเขาแล้วก็พยายามที่จะกัด แต่มันก็ยังแข็งเหมือนก้อนหิน
 He even squeezed a drop of blood onto the bead, but there was still no change
เขายังบีบเลือดลงบนลูกปัด แต่ก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง
 He hesitated and gritted his teeth for a while, then took the stone bowl and slammed it on the stone bead
เขาลังเลและกรูกันฟันอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็เอาชามหินและกระแทกลงบนก้อนหิน
 He believed that once it had ten clouds, there would be some sort of change
เขาเชื่อว่าเมื่อมีเมฆสิบจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
 After a bang, the stone bowl broke
หลังจากโขลกโถหินโผล่ออกมา
 Even Wang Lin’s hand was numb, but there was no sign of damage to the stone bead at all
แม้แต่มือของ Wang Lin ก็มึนงง แต่ไม่มีร่องรอยของความเสียหายต่อลูกปัดหิน
 He used everything he could think of, but the stone bead didn’t seem to have any change after obtaining the tenth cloud
เขาใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคิดได้ แต่เม็ดหินไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ หลังจากได้รับเมฆที่สิบ
 Feeling heartbroken, he threw the stone bead to the side
รู้สึกเสียใจเขาโยนลูกปัดหินไปด้านข้าง
 After a while, he unwillingly walked over to pick it up
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เดินไปหยิบมันขึ้นมา
 After staring at it for a while, he started to feel sleepy
หลังจากจ้องมองไปชั่วขณะหนึ่งเขาเริ่มง่วงนอน
 He was stunned
เขาตะลึง
 He had just woke up, why would he feel sleepy? He rubbed his eyes and continued to stare at the bead
เขาเพิ่งตื่นขึ้นทำไมเขาถึงรู้สึกง่วง 
 Slowly, he became even more drowsy
ช้าเขาก็ยิ่งง่วงมากขึ้น
 The bead became more and more blurry before he finally fell to the ground, asleep with the bead still in his hand
ลูกปัดกลายเป็นตาพร่ามากขึ้นก่อนที่ในที่สุดเขาก็ตกลงไปที่พื้นหลับไปกับลูกปัดที่ยังอยู่ในมือ
 He had a dream
เขามีความฝัน
 In his dream, he arrived at a space without boundary
ในความฝันของเขาเขามาถึงพื้นที่ที่ไม่มีพรมแดน
 There were no stars, but there were glowing objects all around him
ไม่มีดาวฤกษ์ แต่มีวัตถุเร่าร้อนอยู่รอบ ๆ ตัวเขา
 Although he was dreaming, his mind was very clear
แม้ว่าเขาจะฝัน แต่จิตใจของเขาก็ชัดเจนมาก
 He wondered why he would be dreaming of this
เขาสงสัยว่าทำไมเขาจะฝันถึงเรื่องนี้
 Wang Lin didn’t feel like there was anything wrong with his body here
วังแลนไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับร่างของเขาที่นี่
 However, he didn’t know how to wake up to escape this place
อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาเพื่อหนีสถานที่นี้อย่างไร
 In his helplessness, he walked around aimlessly in this boundaryless area for a long time
เขาก็เดินไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมายในบริเวณที่ไม่มีขอบเขตนี้เป็นเวลานาน
 After an unknown amount of time, when he was really tired, the surroundings started to shake
หลังจากช่วงเวลาที่ไม่รู้จักเมื่อเขาเหนื่อยมากสภาพแวดล้อมเริ่มสั่นสะเทือน
 It felt like his body was being torn apart
รู้สึกเหมือนร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ
 With a scream, he opened his eyes
ด้วยเสียงกรีดร้องเขาเปิดตา
 He looked around and noticed that he was still in the room
เขามองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็นว่าเขายังคงอยู่ในห้อง
 Wang Lin took a deep breath and wiped the sweat off his forehead
วังแลนหายใจลึก ๆ และเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา
 He was happy that the strange dream finally ended
เขามีความสุขที่ความฝันแปลก ๆ ก็สิ้นสุดลง
 Suddenly, his expression became really odd
ทันใดนั้นท่าทางของเขาก็แปลกมาก
 He looked at the bead and noticed that all the clouds had disappeared
เขามองไปที่ลูกปัดและสังเกตเห็นว่าเมฆทั้งหมดหายไป
 Instead, there were little words inscribed on the bead
แต่มีคำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกจารึกไว้บนลูกปัด
 “This…” Wang Lin was stunned and quickly took a closer look
"เรื่องนี้ ... " วังหลั่นงงงวยและรีบหยิบเอาไว้
 The words looked really strange, an uncommon font
คำพูดดูแปลกมากแปลก ๆ แบบอักษร
 He had always loved reading, and thought for a long time, trying to patch the words with words he had read
เขาชอบอ่านหนังสือเป็นเวลานานและพยายามจะแก้ไขคำพูดด้วยคำพูดที่เขาอ่าน
 He was able to guess a few words
เขาสามารถเดาคำไม่กี่คำ
 Wang Lin held the bead and muttered to himself, “This seems to be a number in written form
วังแลนจัดลูกปัดและพึมพำกับตัวเองว่า "นี่น่าจะเป็นตัวเลขในรูปแบบหนังสือ
 It doesn’t hold any meaning
ไม่มีความหมายใด ๆ
” Suddenly, a thought flashed through his head and he remembered the strange dream
"ทันใดนั้นความคิดก็กระพริบผ่านหัวของเขาและเขาก็จำได้ว่าฝันแปลก ๆ
 “Was that related to the bead?” Wang Lin pondered a little and immediately lied down on his bed, trying to force himself to fall asleep
"ถูกที่เกี่ยวข้องกับลูกปัดหรือไม่" วังหลินขบคิดเล็กน้อยและโกหกทันทีบนเตียงของเขาพยายามที่จะบังคับตัวเองให้หลับ
 But he was still full of energy, so he couldn’t do it
แต่เขายังเต็มไปด้วยพลังงานดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำมันได้
 He remembered that the last time he fell asleep was from staring the bead
เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาหลับจากการจ้องมองลูกปัด
 So he started to stare at the bead without blinking once
เขาจึงเริ่มจ้องที่ลูกปัดโดยไม่กระพริบเพียงครั้งเดียว
 Soon, he became drowsy and fell asleep
ไม่นานเขาก็ง่วงและหลับไป
 The boundary-less space appeared again
พื้นที่ที่ไม่มีขอบเขตปรากฏขึ้นอีกครั้ง
 Wang Lin revealed a thoughtful look
วังแลนเผยภาพลักษณ์ที่รอบคอบ
 This time, he didn’t wander around, but started to jump up and down repetitively
คราวนี้เขาไม่ได้เดินรอบ ๆ แต่เริ่มกระโดดขึ้นและลงซ้ำ ๆ
>As time passed, he managed to jump higher and higher
> เมื่อเวลาผ่านไปเขาสามารถกระโดดสูงขึ้นได้
 At the start, he was only able to jump about half a meter, but now he was able to jump over 1 meter
ตอนแรกเขาสามารถกระโดดได้ประมาณครึ่งเมตร แต่ตอนนี้เขาสามารถกระโดดได้มากกว่า 1 เมตร
 After his entire body was worn out, the feeling of being torn apart appeared again
หลังจากที่ร่างกายของเขาหมดแรงแล้วความรู้สึกที่ถูกฉีกขาดก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
 Then he woke up
จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมา
 The moment he woke up, he got off the bed and jumped
ขณะที่เขาตื่นขึ้นมาเขาลุกขึ้นยืนและกระโดดขึ้น
 He jumped up really high, exactly like how he had jumped in his dream
เขากระโดดขึ้นสูงมากเหมือนกับที่เขาได้กระโดดลงไปในความฝันของเขา
 Wang Lin was astonished
วังหลินรู้สึกทึ่ง
 Soon, an excited expression appeared on his face
เร็ว ๆ นี้การแสดงออกที่น่าตื่นเต้นปรากฏบนใบหน้าของเขา
 He took a few deep breaths to contain his excitement and began to pace around the room
เขาหายใจเข้าลึก ๆ สักสองสามครั้งเพื่อเพิ่มความตื่นเต้นและเริ่มเดินรอบห้อง
 His expression constantly changed
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ
 Sometimes a puzzled expression, sometimes a deep in thought expression, and sometimes a troubled expression
บางครั้งการแสดงออกที่งงงวยบางครั้งการแสดงออกของความคิดลึก ๆ และบางครั้งก็เป็นการแสดงออกที่มีปัญหา
 Sweat dripped from his forehead
เหงื่อหยดจากหน้าผากของเขา
 Wang Lin muttered, “If it’s just exercising in my dream, then it is useless, I can exercise in reality
วังแลนพึมพำ "ถ้ามันเป็นเพียงการออกกำลังกายในความฝันของฉันแล้วมันจะไร้ประโยชน์ฉันสามารถออกกำลังกายในความเป็นจริง
 It doesn’t need to be in my dream
ไม่จำเป็นต้องอยู่ในความฝันของฉัน
” “That’s not right
"" ไม่ถูกต้อง
 This bead absorbed so much liquid filled with spiritual energy before the tenth cloud appeared, it can’t be useless
เม็ดนี้ดูดซับของเหลวมากที่เต็มไปด้วยพลังงานทางจิตวิญญาณก่อนที่เมฆสิบที่ปรากฏก็ไม่สามารถไร้ประโยชน์
 There must be some other use, there must be
ต้องมีการใช้งานอื่นบ้างต้องมี
 But what could it be?” Wang Lin forgot about everything around him and wholeheartedly devoted himself to the bead
แต่มันเป็นยังไงล่ะ "Wang Lin ลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเขาและทุ่มเทให้กับลูกปัดอย่างสุดใจ
 “Could it be…” He stopped
"มันเป็นได้ไหม ... " เขาหยุดลง
 It seemed like he had grasped an idea
ดูเหมือนว่าเขาเข้าใจความคิด
 He asked himself, “Could it be time?” After thinking about it, he couldn’t control his emotions anymore
เขาถามตัวเองว่า "มันเป็นเวลาเหรอ?" หลังจากคิดถึงมันแล้วเขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป
 He wanted to excitedly scream a few words
เขาต้องการที่จะกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นสักสองสามคำ
 He clenched his fists
เขากอดหมัดไว้
 His body trembled as he looked at the bead
ร่างกายของเขาสั่นขณะที่มองไปที่ลูกปัด
 “If if it really related to time then I … I, Tie Zhu, will become an immortal no matter how bad my talent is!” Wang Lin took a few deep breaths before he returned to normal
"ถ้าหากมันเกี่ยวข้องกับเวลาจริงๆแล้วฉัน ... ฉัน Tie Zhu จะกลายเป็นอมตะไม่ว่าพรสวรรค์ของฉันจะแย่แค่ไหน!" วังหลินได้หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะกลับมาเป็นปกติ
 Without saying a word, he took out the oil lamp and filled it with oil
เขาเอาตะเกียงน้ำมันออกและเติมน้ำมัน
 He sat on his bed holding the stone bead and started to calculate time
เขานั่งลงบนเตียงนอนถือลูกปัดหินและเริ่มคำนวณเวลา
 After 5 hours, the lamp went out
หลังจากผ่านไป 5 ชั่วโมงหลอดไฟก็ดับลง
 Wang Lin quickly refilled the lamp with oil
วังแลนเติมน้ำมันด้วยน้ำมัน
 He stared at the bead and went back into the dream
เขาจ้องมองที่ลูกปัดและเดินกลับเข้าไปในความฝัน
 This time, he didn’t practice jumping, but he sat cross legged on the ground, counting time
คราวนี้เขาไม่ได้ฝึกกระโดด แต่เขาก็นั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้นนับเวลา
 One hour, five hours, ten hours, twenty hours, thirty-five hours, fifty hours! The feeling of his body being torn apart appeared again
หนึ่งชั่วโมงห้าชั่วโมงสิบชั่วโมงยี่สิบชั่วโมงสามสิบห้าชั่วโมงห้าสิบชั่วโมง! 
 When Wang Lin opened his eyes, the oil lamp was about to go out
เมื่อวังแลนเปิดตาของเขาโคมไฟน้ำมันกำลังจะออกไป
 “Ten times the time
"สิบครั้งครั้ง
 Ten times the time passed in the dream
สิบครั้งเวลาผ่านไปในความฝัน
” Wang Lin excitedly stood up, holding the bead tightly
วังแลนตื่นเต้นลุกขึ้นยืนจับลูกปัดแน่น
 For the first time, he was confident in his cultivation
เป็นครั้งแรกที่เขามั่นใจในการเพาะปลูกของเขา
 It was already really late
มันสายไปแล้วจริงๆ
 Wang Lin contained his excited heart and didn’t immediately start to use the bead to start cultivating
วังแลนมีหัวใจตื่นเต้นของเขาและไม่ได้เริ่มใช้ลูกประคบทันทีเพื่อเริ่มต้นการเพาะปลูก
 He was afraid that if he started using the bead in the morning, he would be found out by someone
เขากลัวว่าถ้าเขาเริ่มใช้ลูกปัดในตอนเช้าเขาจะพบใครบางคน
 When that happened, he would not be able to keep it, so he put the bead back into his bag of holding and left the room
เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้นเขาจะไม่สามารถเก็บมันไว้ได้ดังนั้นเขาจึงเอาลูกปัดกลับเข้าไปในกระเป๋าถือและออกจากห้อง