Chapter 55 Chapter 55 - Second Date   Translator: Lav Editor: Levs   Zhang Liangliang stretched out her hands
บทที่ 55 บทที่ 55 - วันที่สองนักแปล: Lav Editor: Levs Zhang Liangliang ยื่นมือออก
 Shi Lei didn’t understand what she meant until she swore: “Idiot, tissue! My eyes are swollen!” Shi Lei then realised and passed her a few more tissues
ชิลีไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรจนกว่าเธอจะสาบานว่า "คนโง่เนื้อเยื่อ! 
 He had a thought and passed the entire tissue box to her
เขาคิดและส่งกล่องทิชชูไปให้เธอ
 “Are you still willing to eat with me?” Zhang Liangliang asked after she dried her tears
"คุณยังคงเต็มใจที่จะกินอะไรกับฉันเหรอ?" Zhang Liangliang ถามหลังจากที่เธอขจัดน้ำตาของเธอ
 Shi Lei was surprised: “Why wouldn’t I?” “I asked you to go have supper but you didn’t want to go!” “Please, I was really full at that time
Shi Lei รู้สึกประหลาดใจ: "ทำไมฉันถึงไม่?" "ฉันขอให้คุณไปทานอาหารเย็น แต่คุณไม่ต้องการไป!" "ได้โปรดเถอะ
 I almost died from eating too much
ฉันเกือบตายจากการกินมากเกินไป
 I just finished eating and you asked me to eat again!” Zhang Liangliang glowered at Shi Lei: “But I didn’t eat anything
ฉันเพิ่งเสร็จสิ้นการกินและคุณขอให้ฉันกินอีกครั้ง "Zhang Liangliang glowered ที่ Shi Lei:" แต่ฉันไม่ได้กินอะไร
 I was too busy being angry at you and only ate some fruit
ฉันยุ่งเกินกำลังโกรธคุณและกินเฉพาะผลไม้เท่านั้น
 I almost starved to death after I came back!” “Well, I didn’t tell you not to eat, it was so expensive too……” “You are doing it again!” Zhang Liangliang panicked
ฉันเกือบจะอดตายหลังจากที่ฉันกลับมา! "" อืมฉันไม่ได้บอกคุณไม่กินมันแพงเกินไป ... "" คุณกำลังทำอีกครั้ง! "Zhang Liangliang ตื่นตระหนก
 Shi Lei cupped his hands and begged: “Ok, ok, ok, I’ll stop
Shi Lei จับมือและขอร้องว่า "โอเคโอเคฉันจะหยุด
” “Are you really willing to eat with me?” “I said yes
"" คุณเต็มใจกินอะไรกับฉันเหรอ? "" ฉันตอบว่าใช่
 You are paying anyways and I don’t need to spend money, why not……” “You are still talking about money!” Shi Lei giggled and Zhang Liangliang also laughed
คุณจ่ายเงินให้ฉันและฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินทำไมไม่ ...... "" คุณยังพูดถึงเรื่องเงิน! "ชิ Lei หัวเราะคิกคักและ Zhang Liangliang หัวเราะ
 But quickly, she asked: “If you are willing to eat with me, why did you want to talk to my Mum? You want to ditch me
แต่อย่างรวดเร็วเธอถาม: "ถ้าคุณยินดีที่จะกินกับฉันทำไมคุณต้องการที่จะพูดคุยกับแม่ของฉัน? 
” Shi Lei waved his hand and explained: “I just think that I actually won’t be much of a help
"ชิ Lei โบกมือให้เขาและอธิบายว่า" ฉันแค่คิดว่าฉันจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจริงๆ
 The questions I gave you yesterday, not to mention the me right now, even the me during middle or high school, I don’t think I could’ve done it better than you
คำถามที่ฉันมอบให้คุณเมื่อวานนี้ไม่ต้องเอ่ยถึงฉันตอนนี้แม้แต่ในช่วงชั้นมัธยมต้นหรือชั้นมัธยมปลายฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้ดีกว่าคุณ
 So, I honestly don’t think I can help you much
ดังนั้นฉันสุจริตไม่คิดว่าฉันสามารถช่วยคุณได้มาก
 If I keep receiving money from your mother for tutoring, I don’t think it’s appropriate
ถ้าฉันยังคงได้รับเงินจากแม่ของคุณสำหรับการสอนฉันไม่คิดว่ามันเหมาะสม
 So, I wanted to talk to your mother and at least let her know about this
ดังนั้นฉันต้องการพูดคุยกับแม่ของคุณและอย่างน้อยก็ให้เธอรู้เรื่องนี้
 If she thinks it’s worth to pay me to come and supervise you to do the work, then I’ll continue
ถ้าเธอคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะจ่ายเงินให้ฉันมาดูแลงานของคุณฉันจะดำเนินต่อไป
 But if she doesn’t think you need it anymore then she won’t need me anymore
แต่ถ้าเธอไม่คิดว่าคุณต้องการมันอีกต่อไปแล้วเธอจะไม่ต้องการฉันอีกต่อไป
 I can’t keep lying to her for the money, that’s a scam! Your mother is a lawyer, what if she sues me?” “Really?” Zhang Liangliang laughed in belief
ฉันไม่สามารถให้โกหกเธอกับเงินที่หลอกลวง! 
 Shi Lei nodded earnestly and said: “Really
ชิ Lei พยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า "จริงเหรอ
” “Fine!” After pondering for a while, she then said: “Actually, don’t bother talk to my Mum about it
"ดี!" หลังจากขบคิดสักครู่แล้วเธอก็ตอบว่า "จริงไม่ต้องพูดคุยกับแม่ของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้
 She doesn’t care about this money anyways
เธอไม่สนใจเรื่องนี้เลย
 You don’t need to worry about her seeking trouble with you
คุณไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะหาปัญหากับคุณ
 She probably realised what you said already but she just wants someone who can supervise me so I don’t run outside
เธออาจจะตระหนักถึงสิ่งที่คุณพูดไปแล้วแต่เธอต้องการใครสักคนที่คอยดูแลฉันดังนั้นฉันจึงไม่ต้องออกไปข้างนอก
 I changed so many tutors within a year and she’s happy that finally someone came who won’t be driven away by me
ฉันเปลี่ยนอาจารย์ผู้สอนจำนวนมากภายในหนึ่งปีและเธอมีความสุขที่มีคนมาที่จะไม่ถูกขับออกไปโดยฉัน
 Plus, you already told me this so I won’t let her trouble you
นอกจากนี้คุณได้บอกเรื่องนี้แล้วฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเดือดร้อนคุณ
” “I still need to let her know
"" ฉันยังต้องการให้เธอรู้
 If it’s like what you said, your mother will still let me be your tutor, right?” “Do what you please!” Zhang Liangliang sat on the bed and swung her thin and long legs
ถ้าเป็นแบบที่คุณพูดแม่ของคุณยังคงให้ฉันเป็นครูสอนพิเศษของคุณใช่มั้ย? "" ทำในสิ่งที่คุณพอใจ! "Zhang Liangliang นั่งบนเตียงและเหวี่ยงขายาวและขายาว
 Seeing that Zhang Liangliang had calmed down and that she shouldn't make any more fusses, Shi Lei said: “Did you have any homework from school this week? You probably didn’t do it
เห็นว่า Zhang Liangliang สงบลงและไม่ควรทำอะไรยุ่งเหยิงอีก Shi Lei กล่าวว่า "คุณได้ทำการบ้านที่โรงเรียนในสัปดาห์นี้ไหม 
” dir="ltr">Zhang Liangliang blushed and said: “I don’t know what the homework is, usually, I don’t really listen
Zhang Liangliang แดงและกล่าวว่า "ผมไม่ทราบว่าการบ้านคืออะไรปกติผมไม่ฟังหรอก
” Shi Lei was speechless
"ชิลีก็พูดไม่ออก
 He could only say: “Call your friend and ask
เขาสามารถพูดได้ว่า "โทรหาเพื่อนของคุณและขอ
 Don’t tell me that your friends don’t listen either
อย่าบอกฉันว่าเพื่อนของคุณไม่ฟังเลย
” “You are so annoying
" "คุณน่ารำคาญมาก
 You just said that I don’t have any problems with middle school work
คุณบอกว่าฉันไม่ได้มีปัญหากับการทำงานของโรงเรียนในระดับมัธยม
 If that’s the case, why do I have to do homework?” Shi Lei explained patiently: “It doesn’t matter how good your grades are in middle school
ถ้าเป็นเช่นนี้ทำไมต้องทำบ้านด้วย? "ชิลีกล่าวอย่างอดทน:" ไม่ว่าผลการเรียนของคุณจะดีแค่ไหนในโรงเรียนมัธยม
 You would forget most of them after you go into university
คุณจะลืมพวกเขาส่วนใหญ่หลังจากที่คุณเข้ามหาวิทยาลัย
 Is it because they didn’t learn these things? It’s only because it’s been too long and they forgot about it
เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้หรือไม่? 
 You have half a year till middle school graduation exams, don’t tell me you are going for a random high school? For your level, you should be at least aiming for foreign language schools
คุณมีการสอบวัดระดับการศึกษาระดับมัธยมปลายถึงครึ่งปีไม่ได้หมายความว่าคุณจะไปโรงเรียนมัธยมแบบสุ่มหรือไม่? 
” Zhang Liangliang had a thought and said gloomily: “Ok then, but you will eat with me today
Zhang Liangliang มีความคิดและพูดอย่างโง่เขลา: "ตกลงแล้ว แต่คุณจะกินกับฉันในวันนี้
” Shi Lei said: “A nearby restaurant
"Shi Lei กล่าวว่า" ร้านอาหารในบริเวณใกล้เคียง
 And you must finish all your homework!” “Deal!” Zhang Liangliang jumped off her bed, found her phone and called her friend
และคุณต้องจบการบ้านทั้งหมดของคุณ! "" ตกลง! "Zhang Liangliang กระโดดลงจากเตียงของเธอพบโทรศัพท์ของเธอและเรียกเพื่อนของเธอ
 Quickly, her friend sent her the list of homework on WeChat
เพื่อนของเธอได้ส่งรายการการบ้านไปให้ WeChat อย่างรวดเร็ว
 Zhang Liangliang found all the textbooks and began to do those questions in concentration
Zhang Liangliang พบตำราทั้งหมดและเริ่มที่จะทำคำถามเหล่านั้นในความเข้มข้น
 In the blink of an eye, three hours passed
ในพริบตาสามชั่วโมงผ่านไป
 When Zhang Liangliang stretched and declared that she finished her homework, it was already dark outside and it was already past 6
เมื่อ Zhang Liangliang ยืดและประกาศว่าเธอเสร็จสิ้นการบ้านของเธอก็มืดแล้วด้านนอกและมันได้ผ่านมา 6
 “I’m hungry, hurry up and let’s go eat!” Zhang Liangliang rolled her numb wrist from writing too much
"ฉันหิวรีบขึ้นมาเถอะ!" Zhang Liangliang รีดข้อมือที่มึนงงจากการเขียนมากเกินไป
 Shi Lei checked the homework roughly
Shi Lei ตรวจสอบการบ้านอย่างละเอียด
 He didn’t know whether it was correct or not, but at least they all seemed to be done nicely
เขาไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือไม่ แต่อย่างน้อยพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะทำอย่างดี
 “Seeing that you are so obedient today, I’ll pay for it today
"เห็นว่าคุณเชื่อฟังวันนี้ฉันจะจ่ายเงินสำหรับวันนี้
 But it can’t go over 120 yuan!” “Stringy!” Zhang Liangliang twitched her lips
แต่มันไม่สามารถไปกว่า 120 หยวน! "" Stringy! "Zhang Liangliang กระตุกริมฝีปากของเธอ
 Shi Lei threw up his hands and said: “Well, I can’t help you, I only earned 120 yuan from you today!” “I wasted a lot of your time today, it had been three hours, I’ll pay you four hours worth!” “It doesn’t matter
"ฉันไม่สามารถช่วยคุณฉันได้รับเพียง 120 หยวนจากคุณวันนี้!" "ฉันเสียเวลามากของคุณในวันนี้มันเป็นเวลาสามชั่วโมงฉันจะจ่ายเงินให้คุณ 
 I’m not busy anyways
ฉันไม่ว่าง anyways
 The discussed amount is fine! Ok, I’ll treat you, let’s go!” “Ok!” Zhang Liangliang agreed happily and said to herself in silence: second date
จำนวนเงินที่กล่าวถึงจะดี! 
 Her place was not far from Wu Dong University
สถานที่ของเธออยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย Wu Dong
 Zhang Liangliang suggested to eat snacks in a street next to the university and Shi Lei agreed
Zhang Liangliang แนะนำให้กินขนมในถนนข้างมหาวิทยาลัยและ Shi Lei ตกลงกัน
 The street for snacks was a small alley next to the school
ถนนสำหรับอาหารว่างเป็นซอยเล็ก ๆ ถัดจากโรงเรียน
 Because it was around the dorms for the teaching staff, and it was a university with thousands of students, a lot of restaurants from all around the country gathered there
เนื่องจากอยู่รอบหอพักสำหรับเจ้าหน้าที่การสอนและเป็นมหาวิทยาลัยที่มีนักเรียนนับพันคนมีร้านอาหารมากมายจากทั่วประเทศรวมอยู่ที่นั่น
 Nowadays, every restaurant had a variety of taste and it was impossible to know the original taste of that dish
ปัจจุบันร้านอาหารทุกร้านมีรสชาติที่หลากหลายและเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้รสชาติดั้งเดิมของอาหารจานนั้น
 Shi Lei didn’t know why but Zhang Liangliang was extremely excited to see all sorts of small restaurants
ชิลีไม่ทราบเหตุผล แต่ Zhang Liangliang รู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นร้านอาหารเล็ก ๆ ทุกประเภท
 She wanted skewers, Chinese pancakes, jelly bean curd, stinky tofu…… Shi Lei felt like what he had in his hands were enough to feed pigs, but Zhang Liangliang wanted to try everything she saw
เธออยากจะเสียบแพนเค้กจีนแกงวุ้นเต้าหู้เต้าหู้ ...... ชิเล่รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรอยู่ในมือเพียงพอที่จะเลี้ยงสุกร แต่ Zhang Liangliang อยากจะลองทุกอย่างที่เธอเห็น
 “Please, we can’t even finish what we have already ok? Are you the reincarnation of a ghost who had been starved to death? Or do you not want to eat again forever after this meal? This place isn’t far from your house, why can’t you try one thing every time you come? Do you have to get all these today and waste them?” “But it’s rare that you are treating me!” Zhang Liangliang’s laughter attracted so many university students’ attention
"ได้โปรดเรายังไม่สามารถเสร็จสิ้นสิ่งที่เรามีอยู่แล้วได้? 
 “If you want to eat these things, you will be full with 10 or 20 yuan, I have no problem treating you more often!” Zhang Liangliang laughed and patted his shoulder, and happily said: “Deal! That’s it, you can’t go back on your words!” They finally found a place to sit down
"ถ้าคุณต้องการที่จะกินสิ่งเหล่านี้คุณจะเต็มไปด้วย 10 หรือ 20 หยวนผมไม่มีปัญหาการรักษาคุณบ่อยขึ้น!" Zhang Liangliang หัวเราะและตบไหล่ของเขาและมีความสุขกล่าวว่า "Deal! 
 Shi Lei spread the food in his hands on the table and thought, how could they possibly finish this, unless Zhang Mo the pig was here
Shi Lei กระจายอาหารอยู่ในมือของเขาบนโต๊ะและคิดว่าพวกเขาจะจบเรื่องนี้ได้อย่างไรเว้นเสียแต่ว่า Zhang Mo หมูอยู่ที่นี่
 Sometimes, you can’t think, otherwise something will really happen
บางครั้งคุณไม่สามารถคิดอย่างอื่นสิ่งที่จะเกิดขึ้นจริงๆ
 Shi Lei half hoped that someone will share this with them, but at the same time he didn’t want anyone he knew to see him together with Zhang Liangliang, otherwise it will definitely cause misunderstandings
Shi Lei หวังว่าบางคนจะแบ่งปันเรื่องนี้กับพวกเขา แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเขาได้พบเขาร่วมกับ Zhang Liangliang มิฉะนั้นจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างแน่นอน
 But an accident happened anyway
แต่เกิดอุบัติเหตุขึ้น