Chapter 4 “The Rainlands”  by Haruka Asahi:  Chapter 4 Later that night, on my way back to the small room where I slept, I caught a quick glimpse of a short person heading deeper into one of the tunnels
บทที่ 4 "ฝนตก" โดยฮารุก้าอาซาฮี: บทที่ 4 ต่อมาในคืนนั้นระหว่างทางกลับไปที่ห้องเล็ก ๆ ที่ฉันหลับฉันได้เห็นคนสั้น ๆ ที่มุ่งลึกเข้าไปในอุโมงค์
 It was dim and the figure was a good distance away, so I couldn’t be certain
มันมืดมนและรูปนั้นอยู่ห่างออกไปได้ไกลดังนั้นฉันจึงไม่แน่ใจ
 But I could have sworn it was the amber-eyed girl
แต่ฉันได้สาบานว่าเป็นสาวตาสีเหลืองอำพัน
 Soon after arriving in these parts, I was strongly warned not to go deep into the tunnels because it was dangerous
ไม่นานหลังจากที่เข้ามาในส่วนนี้ฉันถูกเตือนอย่างหนักว่าอย่าเข้าไปลึกเข้าไปในอุโมงค์เพราะเป็นอันตราย
 But the girl had just passed over the very spot I’d been told that even the natives would not venture beyond
แต่หญิงสาวคนนี้เพิ่งผ่านไปในจุดที่ฉันได้รับแจ้งว่าแม้ชาวพื้นเมืองจะไม่กล้าเสี่ยง
 I chased after her
ฉันไล่ตามเธอ
 Remembering her dejected expression several days ago when we last spoke, I became concerned that something was deeply troubling her
เมื่อนึกถึงความรู้สึกที่หดหู่ใจของเธอเมื่อหลายวันก่อนเมื่อตอนที่เราพูดเรื่องนี้ครั้งสุดท้ายฉันรู้สึกกังวลว่ามีบางอย่างที่ทำให้เธอหนักใจ
 I was about to call out to her, but it dawned on me that I didn’t know her name
ฉันกำลังจะโทรหาเธอ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับฉันว่าฉันไม่รู้ชื่อของเธอ
 While I was trying to decide what to say, she continued deeper and deeper into the tunnel
ขณะที่ฉันกำลังพยายามที่จะตัดสินใจว่าจะพูดอะไรเธอก็เดินลึกเข้าไปในอุโมงค์
 I kept up for a while but eventually lost sight of her
ฉันเก็บไว้นาน แต่ในที่สุดก็สูญเสียสายตาของเธอ
 Sometime along the way the path began to curve gently, and a little farther ahead it split into two
บางครั้งไปตามเส้นทางเส้นทางเริ่มโค้งงอเล็กน้อยและไกลออกไปเล็กน้อยข้างหน้ามันแบ่งออกเป็นสอง
 I followed the arc of the passage, ending up in a place where the illumination from the lights I’d passed no longer reached
ฉันเดินตามโค้งของทางเดินสิ้นสุดในที่ที่แสงจากแสงที่ฉันไม่ผ่านไม่ถึง
 But up ahead there were more lights
แต่ข้างหน้ามีไฟมากขึ้น
 Upon seeing those I immediately knew that what I’d been told about nobody ever going this deep was a complete lie
เมื่อได้เห็นผู้ที่ฉันรู้ทันทีว่าสิ่งที่ฉันได้รับการบอกเล่าเกี่ยวกับว่าไม่มีใครเคยไปลึกนี้เป็นเรื่องโกหกอย่างสมบูรณ์
 Even so, I hesitated to trespass further into this forbidden area
แม้กระนั้นก็ตามฉันลังเลที่จะบุกรุกเข้าไปในบริเวณที่ต้องห้ามนี้
 Besides, if the stories about danger here were not true, surely I had no reason to be concerned with her safety
นอกจากนี้ถ้าเรื่องราวเกี่ยวกับอันตรายที่นี่ไม่เป็นความจริงแน่นอนฉันไม่มีเหตุผลที่จะเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเธอ
 I turned around and began to retrace my steps, but an odd groaning sound made he halt
ฉันหันกลับไปและเริ่มทวนรอยยิ้มของฉัน แต่เสียงกรีดร้องแปลก ๆ ทำให้เขาหยุดชะงัก
 At first I thought it was simply a sudden gust of wind or perhaps the sound of the rain reverberating throughout the caverns
ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเพียงลมกระโชกแรงของลมหรือบางทีอาจจะเป็นเสียงฝนที่ก้องไปทั่วถ้ำ
 However when I slowly turned back around and listened carefully, I became convinced it was a human voice
แต่เมื่อฉันค่อยๆหันกลับมาและฟังอย่างระมัดระวังฉันก็เชื่อว่ามันเป็นเสียงของมนุษย์
 The voice sounded raspy and weak
เสียงฟังดูแย่และอ่อนแอ
 Could someone have gotten injured and trapped here, deep in the tunnels? In the dead of the night, at a place like this? I had my doubts, but I knew if I just left this alone, I wouldn’t be able to get a good night’s sleep, so I decided to continue forward
ใครบางคนอาจได้รับบาดเจ็บและติดอยู่ที่นี่ลึกเข้าไปในอุโมงค์? 
 The idea of turning back and reporting what I’d heard to someone also crossed my mind, but my feet were propelled forward by the fact that I’d already intruded into this forbidden place
ความคิดในการพลิกกลับและการรายงานสิ่งที่ฉันได้ยินมาให้ใครบางคนก็เข้ามาในใจของฉัน แต่เท้าของฉันถูกผลักดันไปข้างหน้าด้วยความจริงที่ว่าฉันบุกรุกเข้าไปในสถานที่ที่ต้องห้ามนี้แล้ว
 There was a fork in the path
มีทางแยกในทาง
 Because of how the tunnels tended to muffle sounds, I had no way to be certain which direction the voice was coming from
เนื่องจากอุโมงค์มีแนวโน้มที่จะลดเสียงรบกวนฉันจึงไม่มีทางที่จะแน่ใจได้ว่าทิศทางใดที่เสียงมาจากไหน
 Having no choice but to guess, I picked the path on the right for the time being
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการคาดเดาฉันเลือกเส้นทางที่เหมาะสมสำหรับช่วงเวลานี้
 Even though I should have been fairly deep into the mountains by that point, I could still hear the rush of torrential rain outside
ถึงแม้ว่าฉันควรจะได้รับค่อนข้างลึกเข้าไปในภูเขาตามจุดนั้นฉันยังคงได้ยินเสียงฝนที่ตกหนักที่เกิดขึ้นภายนอก
 I had the sensation the noise was coming from far behind me, and yet at the same time originating from the direction I was headed
ฉันมีความรู้สึกเสียงดังมาจากข้างหลังฉันและในขณะเดียวกันก็มาจากทิศทางที่ฉันกำลังมุ่งหน้าไป
 The constant breeze probably meant that the tunnel didn’t dead end, but instead returned eventually to the outside
ลมคงที่อาจหมายความว่าอุโมงค์ไม่ได้จบตาย แต่แทนที่จะกลับในที่สุดไปที่ด้านนอก
 Before long, in the near darkness I caught sight of another fork up ahead
ไม่นานก่อนหน้านี้ในที่มืดฉันเพิ่งเห็นสายตาของส้อมอีกข้างหน้า
 It was only then that the possibility I was lost finally entered my mind
มันเป็นเพียงแล้วที่เป็นไปได้ที่ฉันสูญหายในที่สุดเข้ามาในใจของฉัน
 Yet, as I approached it reluctantly, I was surprised to discover that what initially appeared to be the tunnel branching off was in fact the entrance to a small room
ขณะที่ผมเข้ามาอย่างไม่เต็มใจผมรู้สึกประหลาดใจที่ได้ค้นพบว่าสิ่งแรกที่ดูเหมือนจะเป็นอุโมงค์ที่แตกออกเป็นความจริงที่เข้าสู่ห้องเล็ก ๆ
 The alcove had been created by boring into the wall, just as the people here did to make their living spaces
ซุ้มประตูถูกสร้างขึ้นโดยการเจาะเข้าไปในกำแพงเช่นเดียวกับที่คนที่นี่ทำเพื่อให้เป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขา
 Inside the room was a truly bizarre sight: a grid of iron bars
ภายในห้องเป็นภาพที่แปลกประหลาดอย่างแท้จริง: กริดเหล็กเส้น
 It was the first time I had seen such a thing in these caves, where the concept of doors didn’t exist
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสิ่งเหล่านี้ในถ้ำเหล่านี้ซึ่งแนวคิดของประตูไม่มีอยู่จริง
 No, perhaps they were not iron bars after all
ไม่อาจจะไม่ใช่เหล็กเส้นเลย
 Their texture felt like metal or something similar, but in this region I had never come across ironworks of such a scale, larger than anything brought in by the caravans
พื้นผิวของพวกเขาดูคล้ายโลหะหรือคล้ายกัน แต่ในภูมิภาคนี้ฉันไม่เคยเจอโรงทำเหล็กขนาดใหญ่กว่าสิ่งที่นำเข้ามาโดยคาราวาน
 In any case, before me was some kind of bars
ไม่ว่าในกรณีใด ๆ ก่อนหน้าฉันก็มีบาร์เป็นจำนวนมาก
 Unnecessarily large bars
บาร์ขนาดใหญ่ที่ไม่จำเป็น
 When I thought about their size, at first I guessed a criminal was imprisoned here, and the bars also served to deter others from approaching too close
เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับขนาดของพวกเขาตอนแรกฉันเดาว่าคนร้ายถูกคุมขังที่นี่และบาร์ยังทำหน้าที่ในการยับยั้งคนอื่น ๆ จากการเข้าใกล้เกินไป
 When I gazed into the dark depths of the prison cell, I gasped in horror
เมื่อฉันจ้องเข้าไปในที่มืดของห้องขังฉันก็โกรธด้วยความสยดสยอง
 Inside was Ian, one of the troublemakers who had often come to listen to my tales
ภายในคือเอียนหนึ่งในผู้ก่อกวนที่มักจะมาฟังนิทานของฉัน
   Eyes shut and weary, Ian’s shoulders trembled when he heard my gasp
ดวงตาปิดและเบื่อหน่ายไหล่ของเอียนก็สั่นเมื่อเขาได้ยินเสียงกระเพื่อมของฉัน
 On the other side of the steel bars was a bottomless darkness from which his upper body protruded as if emerging from nowhere, lit by the faint light seeping in from the tunnel
อีกด้านหนึ่งของแถบเหล็กเป็นความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดซึ่งร่างกายของเขายื่นออกมาราวกับกำลังโผล่ออกมาจากที่อื่นโดยมีแสงจาง ๆ ไหลออกมาจากอุโมงค์
 I could see his arms were even skinnier than when we’d last met a few days back
ฉันเห็นแขนของเขาขรุขระกว่าเมื่อเราพบกันอีกสองสามวันข้างหน้า
 The incessant howling of the wind intensified for a moment, resembling a wail of sorrow
ลมที่แกว่งอย่างต่อเนื่องของลมที่รุนแรงขึ้นสักครู่คล้ายกับคร่ำครวญของความเศร้าโศก
 “What happened to you?” I asked this, voice hoarse and barely audible, but Ian didn’t immediately answer
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" ฉันถามเสียงเสียงแหบแห้งและได้ยินเสียง แต่เอียนไม่ตอบทันที
 Whether he was too weak to respond or simply unwilling to, I couldn’t be sure
ไม่ว่าเขาจะอ่อนแอเกินกว่าที่จะตอบสนองหรือเพียงไม่เต็มใจฉันก็ไม่แน่ใจ
 His face looked nothing like it had several days ago, and it wasn’t only because of the darkness
ใบหน้าของเขาดูไม่เหมือนอะไรเมื่อหลายวันก่อนและไม่ใช่แค่เพราะความมืดเท่านั้น
 A hint of masculinity showed in his features, suggesting he might enter adulthood in the near future
คำแนะนำของผู้ชายแสดงให้เห็นในลักษณะของเขาแนะนำว่าเขาอาจเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ในอนาคตอันใกล้นี้
 But nonetheless, it was still the face of a child that you would expect to see running and jumping around outside, without a care for the world
อย่างไรก็ตามกระนั้นก็ยังคงเป็นใบหน้าของเด็กที่คุณคาดว่าจะได้เห็นการวิ่งและกระโดดไปรอบ ๆ โดยไม่ต้องดูแลโลก
 The cheeks were painfully emaciated, the lips feeble and limp
แก้มมีอาการผอมแห้งริมฝีปากอ่อนแอและอ่อนนุ่ม
 His condition was quite unusual just for someone who had been imprisoned for misbehavior
สภาพของเขาค่อนข้างผิดปกติสำหรับคนที่ถูกขังเพราะความประพฤติมิชอบ
 I wondered what reason there could be for this boy to be given such a harsh punishment
ฉันสงสัยว่าทำไมเด็กชายตัวนี้ถึงได้รับการลงโทษที่รุนแรง
 Ian opened and closed his mouth several times
เอียนเปิดและปิดปากหลายครั้ง
 He seemed to be struggling to say something
ดูเหมือนเขาจะดิ้นรนเพื่อพูดอะไรบางอย่าง
 I crouched down and put an ear as close to the boy as the bars would allow me
ฉันซบหน้าและวางหูให้เข้าใกล้เด็กมากที่สุดเท่าที่บาร์จะให้ฉัน
 I had become somewhat accustomed to the boy’s accent, at least compared to when I first arrived, although spending around only ten days here wasn’t nearly enough to gain a complete understanding
ฉันเคยคุ้นเคยกับสำเนียงของเด็กน้อยแล้วอย่างน้อยเมื่อเทียบกับตอนที่ฉันเพิ่งมาถึงแม้ว่าการใช้เวลาประมาณสิบวันที่นี่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะได้รับความเข้าใจที่สมบูรณ์
 Having said that, there was no mistaking the meaning of his words now
ต้องบอกว่าตอนนี้ไม่มีความเข้าใจผิดในคำพูดของเขา
 I’m starving…
ฉันกำลังหิวโหย…
 “They aren’t feeding you anything?” When I asked this, Ian responded with a slight nod of the head
"พวกเขาไม่ได้ให้อาหารคุณอะไร?" เมื่อฉันถามนี้เอียนตอบด้วยการพยักหน้าเล็กน้อยของหัว
 The boy used his arms to sit upright upon the bare floor of the jail cell, as if the act of speaking had helped regain some of his energy
เด็กชายใช้แขนของเขานั่งตรงบนพื้นเปลือยของห้องขังราวกับว่าการกระทำของการพูดช่วยคืนพลังงานบางส่วนของเขา
 When I looked closer, I spotted what appeared to be a small container filled with water near the bars
เมื่อฉันมองเข้าไปใกล้ฉันก็เห็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นภาชนะขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำใกล้บาร์
 Ian took this and raised it to his lips carefully, as fearful of spilling even a drop
เอียนเอามันขึ้นและยกมันขึ้นมาริมฝีปากของเขาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะหล่นลงไป
 I could see his fingers trembling just from the effort of lifting the wooden bowl
ฉันได้เห็นนิ้วของเขาสั่นจากความพยายามยกชามไม้
 “What happened to you!?” Without meaning to, my voice had turned abrasive
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ!?" โดยไม่มีความหมายเสียงของฉันเปลี่ยนไปเป็นหยาบ
 I knew that logically there was no use in expressing my anger to Ian, however I had nowhere else to vent these feelings
ฉันรู้ว่าเหตุผลไม่มีประโยชน์ในการแสดงความโกรธของฉันกับเอียน แต่ฉันไม่มีที่อื่นที่จะระบายความรู้สึกเหล่านี้
 My voice resounded loudly through the tunnels, mixing with the sound of the storm until it finally faded away
เสียงของฉันดังก้องไปทั่วอุโมงค์ผสมกับเสียงพายุจนกว่าจะจางหายไป
 I was about to ask, “Does everyone know about this?” but decided to keep quiet
ฉันกำลังจะถามว่า "ทุกคนรู้เรื่องนี้หรือไม่" แต่ตัดสินใจเงียบ ๆ
 Of course everyone knows
แน่นอนทุกคนรู้ดี
 When I’d asked about the boys’ disappearance, the others had just dodged the question with vague responses, staring me down with disturbing expressions
เมื่อฉันถามเกี่ยวกับการหายตัวไปของชายหนุ่มคนอื่น ๆ ได้หลบเลี่ยงคำถามด้วยคำตอบที่คลุมเครือจ้องมองฉันลงด้วยการแสดงออกที่น่ารำคาญ
 “It’s a custom
"มันเป็นประเพณี
” Ian said this and coughed weakly
เอียนพูดแบบนี้และไออ่อน
 He then began to talk, slowly and with frequent pauses, about a tradition handed down from many generations, from even before the time of his great grandmother’s great grandmother
จากนั้นเขาก็เริ่มพูดคุยช้า ๆ และหยุดบ่อยๆเกี่ยวกับประเพณีที่สืบทอดมาจากหลายชั่วอายุคนตั้งแต่ก่อนยายของย่าย่ายายของเขา
 Those that didn’t pass this trial were not considered as men of the village
คนที่ไม่ผ่านการพิจารณาคดีนี้ไม่ถือว่าเป็นผู้ชายในหมู่บ้าน
 It took the boy a very long time to explain this to me
มันต้องใช้เวลาเด็กชายเป็นเวลานานมากที่จะอธิบายเรื่องนี้ให้ฉัน
 Even speaking required a great amount of energy
แม้แต่การพูดก็ต้องใช้พลังงานเป็นจำนวนมาก
 They call this a ‘custom’? You’ve got to be kidding… This was just a fancy word that meant getting rid of children to help conserve food, I thought as I remembered my hometown
พวกเขาเรียกสิ่งนี้ว่า 'ประเพณี' หรือไม่? 
 The place I was born and raised was also impoverished
สถานที่ที่ฉันเกิดและเติบโตก็ยากจนด้วย
 Heavy rains often triggered natural disasters
ฝนตกชุกมักก่อให้เกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ
 At times the fields would flood or the wheat crops wilt from lack of sunlight
บางครั้งทุ่งจะท่วมหรือพืชข้าวสาลีร่วงโรยเนื่องจากขาดแสงแดด
 Without enough food to go around, children were frequently abandoned by their parents who could barely survive themselves
หากไม่มีอาหารเพียงพอที่จะไปรอบ ๆ เด็กถูกทิ้งบ่อยโดยพ่อแม่ของพวกเขาที่แทบจะไม่สามารถอยู่รอดได้เอง
 Things were no different here
สิ่งที่ไม่แตกต่างกันที่นี่
 Children were starved and fooled into believing in some important ‘trial’, while the others silently waited for many of the children to grow weak and eventually die
เด็กถูกหิวโหยและหลงกลในความเชื่อในการทดลองบางอย่างที่สำคัญบางอย่างในขณะที่คนอื่น ๆ เงียบ ๆ รอให้เด็กหลายคนอ่อนแอลงและตายในที่สุด
 Ian told me that all men who lived in these lands went through the same trial in order to become respectable adults
เอียนบอกฉันว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ในดินแดนเหล่านี้ได้ผ่านการทดลองเดียวกันนี้เพื่อที่จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่นับถือ
 But he failed to mention the part about how some children were left to die
แต่เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เด็กบางคนถูกทิ้งไว้ให้ตาย
 “What about Yakt? Is there any other children here?” Ian responded to my question with a bony finger pointing to something behind me
"แล้ว Yakt? 
 Afraid of what I might find, I spun around quickly; there was another small cell enclosed with bars on the other side of the tunnel
กลัวสิ่งที่ฉันอาจพบฉันปั่นรอบได้อย่างรวดเร็ว; 
 Within the darkness of the cell, Yakt’s limp, emaciated hand was visible, illuminated by the lights in the passageway
ภายในความมืดของเซลล์ Yakt ของมืออ่อนแอมือผอมสามารถมองเห็นได้ส่องสว่างด้วยแสงไฟในทางเดิน
 He was remarkably thin, even compared to the other children, with a unnaturally small body that seemed underdeveloped
เขาเป็นคนที่ผอมมากแม้เทียบกับเด็กคนอื่น ๆ โดยมีร่างเล็กตัวเล็กซึ่งดูไม่ค่อยดีนัก
 A bad feeling came over me and I blurted out his name
รู้สึกไม่ดีมาเหนือฉันและฉัน blurted ออกชื่อของเขา
 Behind the bars something moved–one of his scraggy fingers had twitched
เบื้องหลังบาร์บางอย่างขยับ - นิ้วมือข
 He was still alive
เขายังมีชีวิตอยู่
 I ran up to his cell and extended my hand through the bars where I made contact with a finger
ฉันวิ่งขึ้นไปที่ห้องขังของเขาและขยายมือของฉันผ่านแถบที่ฉันได้สัมผัสกับนิ้ว
 It was nothing but skin and bones, and yet a hint of warmth remained
มันไม่มีอะไรเลยนอกจากผิวและกระดูกและยังมีคำใบ้ของความอบอุ่นอยู่
 The boy mumbled my name, voice frail as if on the verge of tears
เด็กชายพึมพำชื่อของฉันเสียงเปราะบางราวกับจะหมอบอยู่
 For a moment I gripped his hand tightly in silence, unable to get any words out
สักครู่ฉันจับมืออย่างแน่นหนาเงียบไม่สามารถออกคำใด ๆ ได้
 I could see the whites of his eyes shining faintly, floating in a sea of absolute blackness
ฉันเห็นดวงตาขาวจาง ๆ ลอยอยู่ในทะเลแห่งความมืดทึบ