Chapter 5 “The Rainlands”  by Haruka Asahi:  Chapter 5 Deeper in the tunnel, there was a few other small rooms of similar design, but when I looked closely these appeared empty
บทที่ 5 "Rainlands" โดย Haruka Asahi: บทที่ 5 ลึกลงไปในอุโมงค์มีห้องเล็ก ๆ เล็ก ๆ อีกสองสามห้องที่มีลักษณะคล้ายกัน แต่เมื่อมองใกล้ ๆ ก็ว่างเปล่า
 There was only two people locked down here, in different cells, spending who knows how many days in the dark
มีเพียงสองคนที่ถูกขังอยู่ที่นี่ในเซลล์ที่แตกต่างกันการใช้จ่ายที่รู้จำนวนวันในที่มืด
 Thinking about these poor boys made my heart ache
การคิดถึงเด็กผู้ชายที่น่าสงสารเหล่านี้ทำให้หัวใจฉันเจ็บปวด
 “I’ll figure out some way to bring food
"ฉันจะคิดหาวิธีที่จะนำอาหาร
 But for the time being, you’ll just have to…” Before I could finish speaking, Ian suddenly sprang forward in his cell behind me and grabbed the bars with both hands
แต่ก่อนหน้านี้ฉันจะพูดจบลง "เอียนก็กระโดดไปข้างหน้าในห้องขังของเขาและคว้าบาร์ด้วยมือทั้งสองข้าง
 With my neck craned to look over my shoulder, I stood transfixed by his rage, his surprising strength
กับคอของฉัน craned เพื่อมองข้ามไหล่ของฉันฉันยืนอยู่ transfixed โดยความโกรธความแรงที่น่าแปลกใจของเขา
 The boy screamed out in anger, and the bars nearly shook from the force of his hands
เด็กชายกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธและแท่งเกือบจะส่ายออกจากมือของเขา
 “Don’t be a fool!” I couldn’t clearly make out the stream of curses that followed
"อย่าเป็นคนโง่!" ฉันไม่สามารถมองเห็นกระแสคำสาปที่ตามมาได้
 I was only able to just barely pick out a few words that, in these lands, referred to something evil, like devil
ฉันเพียง แต่สามารถหาคำไม่กี่คำที่ในดินแดนเหล่านี้เรียกสิ่งชั่วร้ายเช่นปีศาจได้
 At first I was overwhelmed by the boy’s tirade, but as I listened I gradually began to grasp its meaning
ตอนแรกฉันรู้สึกท้อแท้กับการตีพิมพ์ของเด็กผู้ชาย แต่ในขณะที่ฉันฟังฉันค่อยๆเริ่มเข้าใจความหมายของมัน
 This fasting ritual was certainly a harsh trial, but only after overcoming it was one considered to be a true member of society
พิธีกรรมการถือศีลอดนี้เป็นการทดลองอย่างจริงจัง แต่หลังจากที่เอาชนะได้ถือว่าเป็นสมาชิกที่แท้จริงของสังคม
 To those who had suffered–and endured–intense hunger, I was indeed a devil bearing a terrible temptation
สำหรับผู้ที่ทนทุกข์ทรมานและทนทุกข์ทรมานจากความหิวโหยผมก็เป็นปีศาจที่มีการล่อลวงอย่างสาหัส
 Ian’s body slumped languidly against the bars, probably exhausted from his bout of screaming
ร่างกายของเอียนทรุดลงกับบาร์อาจเหนื่อยจากการร้องเสียงกรี๊ด
 Unable to hold back the rage bubbling up from deep within, I let out a deep groan
ไม่สามารถระงับความโกรธที่บวมขึ้นจากภายในลึกเข้าไปได้
 Who in their right mind put such an idea into these kids’ minds? Who had forced children to quietly bear this terrifying culling process–calling it euphemistically a “trial”–and persuaded others that it was right and proper to believe that those who didn’t live through it were not real people
ใครในใจของพวกเขาใส่ความคิดแบบนี้ลงในจิตใจของเด็กเหล่านี้? 
 I turned my head soundlessly and gazed into the darkness behind me
ฉันหันศีรษะไปอย่างเงียบเชียบและจ้องมองไปในความมืดเบื้องหลังฉัน
 Yakt hadn’t responded in the same extreme way as Ian, but I could see a familiar mixture of condemnation and uncertainty in his eyes
Yakt ไม่ได้ตอบแบบเดียวกับเอียน แต่ฉันเห็นส่วนผสมของการลงโทษและความไม่แน่นอนในสายตาของเขา
 Unsure of what to say, I reached once more into Yakt’s cell and squeezed his hand tightly
ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรฉันมาถึงห้องขังอีกครั้งและขยับมืออย่างแน่นหนา
 He squeezed me back, apparently comforted by my touch, but his grip was disturbingly weak
เขาบีบฉันกลับเห็นได้ชัดสบายใจโดยการสัมผัสของฉัน แต่จับเขาได้อย่างอ่อนแอรบกวน
 I stared into Yakt’s eyes as they gleamed in the darkness, at a complete loss for words
ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของ Yakt ขณะที่พวกเขาส่องแสงอยู่ในความมืดและสูญเสียคำพูดทั้งหมด
 What could I say to convince these boys that everything they’d been taught was wrong? That calling this culling of children a ‘trial’ was nothing but a convenient excuse, and their parents and families were waiting patiently for them to weaken and eventually die, all so they themselves didn’t have to suffer due to lack of food? I turned my back on the dark cells and began to run, as if in escape from something
ฉันจะพูดอะไรเพื่อโน้มน้าวให้เด็กเหล่านี้รู้ว่าทุกอย่างที่พวกเขาได้รับการสอนเป็นเรื่องที่ผิด? 
 I have a vague memory of saying a few words to the boys on my way out, but no matter how hard I try I can’t remember what they were
ฉันมีความทรงจำคลุมเครือในการพูดคำไม่กี่คำกับเด็กผู้ชายในระหว่างทาง แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามอย่างหนักแค่ไหนฉันก็จำไม่ได้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไร
 As soon as I put a little distance between myself and that place, any sounds made by the boys were quickly enveloped and washed away by the noise of the storm endlessly echoing throughout the cavern
ทันทีที่ฉันใส่ระยะทางเล็ก ๆ ระหว่างฉันกับสถานที่นั้นเสียงใด ๆ ที่เกิดจากเด็กผู้ชายได้อย่างรวดเร็วห่อหุ้มและล้างออกด้วยเสียงของพายุที่สะท้อนไปทั่วถ้ำ
   I returned to the small room I’d been permitted to use during my stay and tucked myself into the blankets in the darkness
ฉันกลับไปที่ห้องเล็ก ๆ ที่ฉันได้รับอนุญาตให้ใช้ระหว่างการเข้าพักของฉันและใส่ตัวเองลงในผ้าห่มในที่มืด
  But sleep didn’t come, not even for a moment
แต่การนอนหลับไม่ได้เกิดขึ้นแม้กระทั่งสักครู่
 The moaning voices of starving children still rang in my ears, refusing to let me rest
เสียงครวญครางของเด็กที่หิวโหยยังคงดังอยู่ในหูของฉันไม่ยอมให้ฉันพักผ่อน
 On that night the sounds of the wind–which always bore a likeness to a human voice–felt even more malicious than usual
ในคืนนั้นเสียงลมซึ่งมักจะมีความคล้ายคลึงกับเสียงของมนุษย์รู้สึกว่ามีอันตรายมากกว่าปกติ
 …
...
everything they’d been taught was wrong… These words spun around and around in my head
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้รับการสอนก็ไม่ถูกต้อง ... คำพูดเหล่านี้หมุนไปรอบ ๆ และอยู่ในหัวของฉัน
 Could there truly not be enough abundance in these lands to support every child? But I already knew the answer to this question
มีความอุดมสมบูรณ์พอสมควรในดินแดนเหล่านี้หรือไม่ที่จะสนับสนุนเด็กทุกคน? 
 That was the reason they reduced the number of children, first starving them and then waiting for them to grow frail
นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาลดจำนวนเด็กลงก่อนจึงอดอาหารและรอให้พวกเขาอ่อนแอ
 The boys died one by one, beginning with those who had a weak constitution or lacked sufficient will to survive
เด็กชายคนนี้ตายทีละคนโดยเริ่มจากผู้ที่มีรัฐธรรมนูญอ่อนแอหรือขาดความพอเพียงในการดำรงชีวิต
 This was their way of life
นี่คือวิถีชีวิตของพวกเขา
 The weak were the first to die; perhaps there was some logic to that
คนอ่อนแอเป็นคนแรกที่ตาย 
 However, was it not the savage logic of animals? I wanted to go to every one of the adults’ rooms–where they slept soundly, away from the cries of starving children–and wake up each person, grabbing him or her tightly by the collar, and shout, “What you’re doing here is terribly wrong! Don’t you see!” Yet I did no such thing
อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เป็นตรรกะป่าเถื่อนของสัตว์? 
 What good would it do to make a scene all by myself? These people had lived like this for many ages, strictly following this custom
สิ่งที่ดีที่จะทำเพื่อสร้างฉากทั้งหมดด้วยตัวเอง? 
 I didn’t think there was a chance they would listen to an outsider just arrived from a far-off land, preaching about something contrary to their beliefs
ฉันไม่คิดว่ามีโอกาสที่พวกเขาจะฟังคนนอกที่เพิ่งมาจากดินแดนห่างไกลเทศนาเกี่ยวกับสิ่งที่ขัดกับความเชื่อของพวกเขา
 Or perhaps this was simply the excuse of a coward
หรือบางทีนี่อาจเป็นเพียงข้อแก้ตัวของคนขี้ขลาด
 The people here, believing in this custom, would even lock away their own children and wait for them to die of starvation
คนที่นี่เชื่อในธรรมเนียมนี้แม้จะหลบลูก ๆ ของตัวเองและรอให้พวกเขาตายจากความอดอยาก
 Frankly, I was terrified of anyone capable of that
ตรงไปตรงมาผมกลัวทุกคนที่สามารถทำได้
 Sometime around sunrise I finally began to nod off, although the sound of the wind repeatedly woke me
บางครั้งรอบพระอาทิตย์ขึ้นฉันก็เริ่มงงงวยแม้ว่าเสียงลมจะปลุกฉันซ้ำ ๆ
 The wind, whose ceaseless howling filled these tunnels
ลมที่เต็มไปด้วยอุโมงค์เหล่านี้
 Was the wind, its sound not unlike a moaning voice, actually the resentful voices of the dead? This thought crossed my weary mind again and again
ลมเป็นเสียงไม่แตกต่างจากเสียงครางจริงเสียงไม่พอใจของคนตาย? 
 It was the voices of the countless children who had failed to survive long enough in a dark prison cell
เสียงของเด็ก ๆ นับไม่ถ้วนที่ล้มเหลวในการอยู่รอดได้นานพอสมควรในห้องขังที่มืด
   Beginning the next day, I shifted the location for my daytime discussions to the room closest to the inner tunnel
เริ่มในวันรุ่งขึ้นฉันเปลี่ยนสถานที่สำหรับการสนทนาในตอนกลางวันของฉันไปที่ห้องที่อยู่ใกล้กับอุโมงค์ด้านในมากที่สุด
 I can’t say that I didn’t want to immediately leave this place behind along with any memory of it
ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันไม่ต้องการออกจากสถานที่นี้พร้อม ๆ กับความทรงจำของมัน
 However if I ran away now, I had the feeling that the terrible sound of the wind would haunt me for eternity
อย่างไรก็ตามถ้าฉันขับรถออกไปตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเสียงลมแรง ๆ จะพัดพาฉันไปชั่วนิรันดร์
 But more than that, it was the lingering sensation of holding Yakt’s hand that nagged at me
แต่ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นความรู้สึกที่อ้อยอิ่งในการจับมือของ Yakt ที่จู้จี้ที่ฉัน
 His withered, warm fingers
นิ้วมือที่ร้อนระอุของเขา
 The caverns in this area were wide, with a great number of people living in them
ถ้ำในบริเวณนี้กว้างกว้างมีผู้คนจำนวนมากอาศัยอยู่
 Those in the deeper rooms who had, thus far, refrained from coming to hear me speak were pleased with my change of location and welcomed me warmly
บรรดาผู้ที่อยู่ในห้องลึก ๆ ซึ่งตอนนี้ไม่ได้มาฟังฉันพูดก็พอใจกับการเปลี่ยนสถานที่ของฉันและต้อนรับฉันอย่างอบอุ่น
 Each of their faces, alight with curiosity, looked identical to the faces of honest, good-natured people, and this confounded me to no end
ใบหน้าของพวกเขาแต่ละคนลุกลามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นดูคล้ายกับใบหน้าของคนที่ซื่อสัตย์และมีอัธยาศัยและทำให้ผมสับสนไม่ให้จบ
 These were simple country folk, eager to hear the stories of a wandering traveller
เหล่านี้เป็นชาวพื้นบ้านที่เรียบง่ายกระตือรือร้นที่ได้ฟังเรื่องราวของนักเดินทางที่หลงใหล
 But they were also part of a culture who continued to stubbornly follow a horrific tradition of culling children so they themselves wouldn’t starve
แต่พวกเขายังเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมที่ยังคงยึดติดกับประเพณีที่น่ากลัวของการฆ่าลูกเพื่อที่พวกเขาจะไม่อดอาหาร
 I was having trouble reconciling these two things
ฉันมีปัญหาในการคืนดีทั้งสองสิ่งนี้
 Nevertheless, I told my stories, feigning calm, all the while listening intently for any sounds coming from deep in the tunnel
อย่างไรก็ตามฉันได้เล่าเรื่องราวของฉันแกล้งทำเป็นความสงบตลอดเวลาฟังอย่างตั้งใจเพื่อรับเสียงใด ๆ ที่มาจากอุโมงค์ลึก
 While I pretended to eat, hiding the food I was given during breaks between my tales, like baked dry fish and boiled root vegetables, I waited for my chance
ในขณะที่ฉันแสร้งทำเป็นกินการซ่อนอาหารที่ฉันได้รับในช่วงพักระหว่างเรื่องราวของฉันเช่นปลาแห้งอบและผักต้มรากฉันรอโอกาสของฉัน
 Would bringing these things to the boys only upset them more? It would be a lie to say this wasn’t on my mind, but I couldn’t just stand by and do nothing
จะนำสิ่งเหล่านี้ไปให้เด็กชายทำให้อารมณ์เสียมากขึ้นหรือไม่? 
 However, such an opportunity did not come easily
อย่างไรก็ตามโอกาสดังกล่าวไม่ได้เกิดขึ้นอย่างง่ายดาย
 They seemed to be covertly keeping a watch on the inner tunnel
พวกเขาดูเหมือนจะแอบเก็บนาฬิกาบนอุโมงค์ด้านใน
 Even though that first day there wasn’t a single person here, since then whenever I approached the tunnel I spotted someone nearby, mending under the light or making small talk
แม้ว่าวันแรกนั้นจะไม่มีใครอยู่คนเดียว แต่ตั้งแต่นั้นมาเมื่อเข้าไปใกล้อุโมงค์ก็พบคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงการแก้ไขภายใต้แสงหรือพูดคุยเล็ก ๆ
 In the afternoon, when I left the group ostensibly for a bathroom break and headed for the inner tunnel, careful to avoid attracting attention, a short figure emerged from a nearby room and began to approach me slowly
ในช่วงบ่ายเมื่อฉันออกจากกลุ่มอย่างเห็นได้ชัดสำหรับการแบ่งห้องน้ำและมุ่งหน้าไปยังอุโมงค์ด้านในระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดความสนใจรูปสั้น ๆ โผล่ออกมาจากห้องใกล้เคียงและเริ่มที่จะเข้าใกล้ฉันอย่างช้าๆ
 It was the old woman–the village chief that lead the people of this cave
มันเป็นหญิงชราคนหนึ่งซึ่งหัวหน้าหมู่บ้านนำคนของถ้ำนี้
 Caught off guard, I stopped suddenly, racking my brains for some believable excuse
จับยามฉันหยุดกึกกุ้งสมองของฉันเพื่อแก้ตัวน่าเชื่อถือบางอย่าง
 But she didn’t question me
แต่เธอไม่ได้ถามฉัน
 She just gradually turned to look at me as she passed by, the faintest hint of a smile on her face
เธอค่อยๆหันมามองฉันขณะที่เธอเดินผ่านรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
 It was the same expression I had seen outside on that clear day: a quiet, transcendental smile
มันเป็นความรู้สึกเดียวกันที่ฉันได้เห็นในวันที่อากาศแจ่มใส: รอยยิ้มที่เงียบและยอดเยี่ยม
 Before I knew it, I found myself returning to the group
ก่อนที่ฉันจะรู้ว่าฉันพบว่าตัวเองกำลังกลับมาที่กลุ่ม
 My back was drenched in an unpleasant cold sweat, and I couldn’t get the image of the old woman’s smile out of my head
ด้านหลังของฉันเปียกโชกในเหงื่อเย็นไม่เป็นที่พอใจและฉันไม่สามารถรับภาพลักษณ์ของรอยยิ้มของหญิงชราจากหัวของฉัน
 That beautiful, peaceful, utterly pure smile
รอยยิ้มที่สวยงามเงียบและสงบอย่างแท้จริง
 As I passed in front an empty room, something made me halt
ขณะที่ฉันเดินผ่านหน้าห้องว่างเปล่าบางอย่างทำให้ฉันหยุดชะงัก
 It was an unused room, desolate and bare without a single item inside
มันเป็นห้องที่ไม่ได้ใช้เปล่าเปลี่ยวและเปลือยเปล่าโดยไม่มีสิ่งของข้างใน
 Yet it was always kept spotless, and people always bowed their heads solemnly as they passed by
ถึงกระนั้นมันก็ถูกเก็บไว้เสมอไม่มีที่ติและผู้คนต่างก็คำนับศีรษะอย่างเคร่งขรึมขณะที่พวกเขาเดินผ่านไป
 Until then I had considered these rooms as their unique way to practice their faith
จนกระทั่งแล้วฉันได้พิจารณาห้องเหล่านี้เป็นวิธีที่ไม่ซ้ำกันของพวกเขาในการปฏิบัติตามความเชื่อของพวกเขา
 But I shuddered when, in a flash of insight, I realized the true purpose of these rooms
แต่ฉันก็สั่นเมื่อเห็นภาพที่ลึกซึ้งฉันตระหนักถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของห้องเหล่านี้
 Many boys had, at one time, been locked away in a tiny cell deep in the mountains, exhausting their strength until they perished, never to return
เด็กชายหลายคนได้ถูกขังอยู่ในห้องขังขนาดเล็กที่อยู่ลึกเข้าไปในภูเขาโดยใช้กำลังจนหมดสิ้น
 These vacant rooms had most likely been their bedrooms
ห้องว่างเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นห้องนอนของพวกเขา