Chapter 6 “The Rainlands”  by Haruka Asahi:  Chapter 6 It wasn’t until three days later that I finally got my chance
บทที่ 6 "Rainlands" โดย Haruka Asahi: บทที่ 6 มันไม่ใช่จนกระทั่งสามวันต่อมาจนในที่สุดฉันก็มีโอกาสได้
 After making sure no one was around, I entered the tunnel that led deep into the mountain
หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ฉันก็เดินเข้าไปในอุโมงค์ที่เดินลึกเข้าไปในภูเขา
 Just then the wind suddenly picked up, obscuring the sound of my footsteps
ลมก็ค่อยๆหยิบขึ้นมาปิดเสียงของรอยเท้าของฉัน
 But something startled me when I reached a fork in the path
แต่บางสิ่งบางอย่างทำให้ฉันตกใจเมื่อไปถึงทางแยก
 Silence
ความเงียบ
 Even though I’d come this far, the only sounds were that of the rain and wind
ถึงแม้ว่าฉันจะมาไกลแค่นี้ก็มีเพียงเสียงฝนและลมเท่านั้น
 I ran to the boys’ cells, afraid of what might have happened
ฉันวิ่งไปที่ห้องขังของเด็กชายกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
 Yakt! Ian! I called out their names, but there was no response
Yakt! 
 How many days had they been imprisoned here? Was I too late? After calling the boys’ names a few more times in a panic, I heard a faint groaning sound
กี่วันที่พวกเขาถูกคุมขังที่นี่? 
 Ian! When I repeated his name, Ian emerged from the darkness of his cell, crawling as if he was dragging his body along
เอียน! 
 Soon after I also heard a frail, thin voice whispering my name from within Yakt’s cell
ไม่นานหลังจากที่ฉันยังได้ยินเสียงอ่อนแอและกระซิบชื่อจากภายในเซลล์ของ Yakt
 Thank God
ขอบคุณพระเจ้า
 I breathed a sigh of relief and sank to my knees in the dimly-lit passage
ฉันหายใจด้วยความโล่งอกและทรุดตัวลงที่หัวเข่าของฉันในทางเดินที่สลัว ๆ
 It was then that I finally began to feel Ian’s eyes on my chest
ตอนนั้นเองฉันก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาของเอียนบนหน้าอกของฉัน
 His nose had sniffed out the scent of the food
จมูกของเขาดูดกลิ่นของอาหารออกมา
 Ian let out a low groan
เอียนปล่อยให้เสียงคร่ำครวญต่ำ
 It was like the voice of a wild beast
มันเหมือนกับเสียงของสัตว์เดรัจฉาน
 I shuddered, retreating a step back
ฉันงูเห่าถอยกลับไป
 Ian crawled towards the bars and clutched them with a terrific strength that I was surprised he still possessed
เอียนคลานไปที่บาร์และยึดมันไว้ด้วยพลังที่ยอดเยี่ยมที่ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เขายังคงมีอยู่
 For a moment I stood frozen, paralyzed by an illogical fear of being devoured
สักครู่ฉันยืนแข็งตัวเป็นอัมพาตโดยกลัวไร้เหตุผลที่ถูกกิน
 But once I came to my senses, I walked back to the cell and impatiently withdrew the remainder of dinner concealed in my sleeve
แต่เมื่อฉันรู้สึกถึงความรู้สึกของฉันแล้วฉันก็เดินกลับไปที่ห้องขังและรีบหยิบอาหารที่เหลืออยู่ในแขนของฉัน
 Ian extended his hand through the bars
เอียนยื่นมือข้ามบาร์
 The lights in the passage revealed a set of gnarled fingers, like those of a skeleton
ไฟในทางเดินเผยให้เห็นชุดของนิ้วมือขรุขระเช่นเดียวกับของโครงกระดูก
 His hand, with its uncanny strength, snatched the small piece of fish from my palm
มือของเขามีพลังแปลกประหลาดคว้าเศษปลาออกจากฝ่ามือของฉัน
 Long fingernails quickly withdrew into the cell, leaving a scratch on my hand
เล็บยาวได้รีบดึงเข้าไปในห้องขังทิ้งรอยขีดข่วนไว้บนมือ
 I stared fixedly at the boy’s mouth, half in fear and half in relief
ฉันจ้องเขม็งไปที่ปากของเด็กครึ่งกลัวและโล่งใจ
 But Ian’s hand had stopped moving
แต่มือของเอียนได้หยุดเคลื่อนไหว
 His emaciated fingers quivered, on the verge of placing the small shred of food into his mouth
นิ้วที่ผอมแห้งของเขากระพือปีกและจะวางเศษอาหารไว้ในปากของเขา
 The boy was caught in between two conflicting forces: the customs of his people and the urgent cry of his instincts
เด็กชายคนนี้ถูกจับระหว่างสองกองกำลังที่ขัดแย้งกัน: ศุลกากรของผู้คนและการร้องไห้อย่างเร่งด่วนของสัญชาตญาณของเขา
 A difficult battle was also raging within me, between the guilt of doing such an atrocious thing and the desperate hope Ian would accept my gift
การต่อสู้ที่ยากลำบากก็เกิดขึ้นภายในตัวผมเองระหว่างความรู้สึกผิดที่ทำอย่างเลวร้ายและหวังว่าเอียนจะยอมรับของขวัญของผม
 I’m begging you–just eat it! Stuck in that pose, his body trembled for an uncomfortably long time
ฉันขอทานคุณ - แค่กินมัน! 
 The tremor in his hand gradually spread to his arm, shoulder, and eventually his entire body
การสั่นสะเทือนในมือของเขาค่อยๆแผ่กระจายไปที่แขนไหล่และในที่สุดร่างกายของเขา
 Not long after, he screamed and flung the food through the bars towards me
ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็กรีดร้องและโยนอาหารผ่านบาร์ที่มีต่อฉัน
 It was only a small piece of fish but was nonetheless considered a rare treasure in these parts
มันเป็นเพียงชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของปลา แต่ก็ยังถือว่าเป็นสมบัติที่หาได้ยากในส่วนเหล่านี้
 It broke into tiny pieces, scattering within the cavern’s dim illumination
มันแตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ กระจายอยู่ภายในแสงสว่างสลัวของถ้ำ
 Ian gripped the bars and growled something in deep voice
เอียนจับบาร์และเสียงคำรามบางอย่าง
 It was a barrage of profanity
มันเป็นอุปสรรคของการหยาบคาย
 I was about to say something, but no words came out
ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีคำใดออกมา
 Part of me wanted to simply ask Ian why
ส่วนหนึ่งของฉันต้องการเพียงแค่ถามเอียนทำไม
 Why don’t you just eat the food? To hell with the custom–is it really more important to you than life itself? At some point his cursing died down to a quiet whimper
ทำไมคุณถึงไม่กินอาหาร 
 I could tell that his voice–sporadically fading out only to return a moment later–was calling out his father’s and mother’s names
ฉันสามารถบอกได้ว่าเสียงของเขากระจัดกระจายเป็นระยะ ๆ เพียงชั่วครู่ต่อมาคือเรียกชื่อพ่อและแม่ของเขา
 Was he calling out for help? Or cursing parents who hadn’t come to save him? If so, then why was he refusing food? If he was going to start cursing like that, why not just eat the food? But not even a single one of the questions that popped into my mind ever left my mouth
เขาเรียกหาเพื่อขอความช่วยเหลือหรือไม่? 
 Unable to take any more of this, I turned away and faced Yakt’s cell, towards the small body that lied there, motionless in the depths of the darkness
ไม่สามารถที่จะใช้อะไรเพิ่มเติมจากนี้ฉันหันไปและเผชิญหน้ากับเซลล์ Yakt ของไปยังร่างเล็ก ๆ ที่โกหกที่นั่นนิ่งเงียบอยู่ในที่ลึกของความมืด
 Yakt! When I called his name, I saw Yakt slowly blink in the shadows
Yakt! 
 I cast my eyes down, unable to meet his gaze directly
ฉันก้มลงมองไม่เห็นจ้องมองโดยตรง
 But he didn’t stand up or crawl towards me like Ian had
แต่เขาไม่ได้ลุกขึ้นยืนหรือคลานต่อฉันเหมือนเอียน
 Perhaps he lacked the energy
บางทีเขาอาจขาดแคลนพลังงาน
 I squatted down, withdrew the tiny bit of food remaining from my sleeve, and slid it to him through the bars
ฉันก้มลงดึงอาหารเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่ออกจากแขนเสื้อของฉันแล้วเลื่อนไปหาเขาผ่านบาร์
 Once that was done I finally raised my head and looked Yakt right in the eyes
ครั้งหนึ่งที่ได้ทำในที่สุดผมก็ยกศีรษะของฉันและมอง Yakt ขวาในสายตา
 The boy was completely still; he only gazed at me in silence
เด็กชายยังคงนิ่งอยู่ 
 I stood up and turned my back on Yakt without waiting for him to speak
ฉันลุกขึ้นยืนและหันหลังให้กับ Yakt โดยไม่รอให้เขาพูด
 I was terrified to see what he would decide
ฉันกลัวที่จะเห็นว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร
 By the time I left Ian’s whimpers had already stopped
เมื่อถึงเวลาที่ฉันทิ้งเสียงกระซิบของเอียนไว้แล้ว
 Nor did I hear any other sounds coming from behind me
ฉันไม่ได้ยินเสียงอื่นใดที่มาจากเบื้องหลังฉัน
 Whether this was because the boys hadn’t stirred, or because their sounds were hidden by the wind, I couldn’t say
ไม่ว่านี่จะเป็นเพราะเด็กชายไม่ได้ขยับหรือเพราะเสียงของพวกเขาถูกซ่อนไว้โดยลมฉันไม่สามารถพูดได้
 What had been the target of Ian’s ranting? In the days that followed, I thought about this time and time again
อะไรคือเป้าหมายที่เอียนพูดจาโผงผาง? 
 Was it me? Starvation? The custom that had forced it on him? Or the adults who had abandoned him in order to follow that custom? On the windblown nights, the rainy mornings, and the days when I myself suffered with hunger from skipping meals, these questions crossed my mind countless times
เป็นฉันหรือไม่?