Chapter 8 Chapter 8 Slash! ‘As I thought
บทที่ 8 บทที่ 8 เฉือน! 
’ Soo Hyuk thought, as he headed toward the rabbits with his sword
ซูฮยอกคิดขณะที่มุ่งหน้าไปยังกระต่ายด้วยดาบของเขา
 It was something that he had felt yesterday as well, but the sword that he had received from the drill instructor was on a different level than the training sword
มันเป็นสิ่งที่เขารู้สึกเมื่อวานนี้เช่นกัน แต่ดาบที่เขาได้รับจากอาจารย์ผู้ฝึกสอนอยู่ในระดับที่ต่างจากดาบที่ฝึก
 The training sword had felt like a club, but the sword that he had received as a gift from the drill instructor felt like an actual sword
ดาบที่ฝึกได้รู้สึกเหมือนกับเป็นสโมสร แต่ดาบที่เขาได้รับเป็นของขวัญจากผู้ฝึกสอนให้ความรู้สึกเหมือนดาบที่แท้จริง
 Slash! The rabbits that had to be hit 3-4 times before, were now dying with every 2 hits
Slash! 
   [You have captured 100 rabbits in Oren
[คุณจับ 100 กระต่ายใน Oren
] [Title: Butcher of Oren obtained
] [ชื่อ: Butcher of Oren ได้รับ
] [Information regarding your title may be viewed through your character window
] [ข้อมูลเกี่ยวกับชื่อของคุณอาจถูกมองผ่านหน้าต่างตัวละครของคุณ]
]   As Soo Hyuk continued to kill rabbits to obtain their hide and experience, he suddenly received messages
] ขณะที่ซูฮยอกยังคงฆ่ากระต่ายเพื่อรับซ่อนตัวและประสบการณ์ของพวกเขาเขาก็รับข้อความ
 They were messages stating that he had obtained the title ‘Butcher of Oren’
พวกเขาเป็นข้อความระบุว่าเขาได้รับรางวัล "บุชเชอร์ออฟออเรน"
 Soo Hyuk opened his character window again
ซูฮยอกเปิดหน้าต่างตัวละครอีกครั้ง
 And, as he now had a title, he clicked on the now activated title button
และตอนนี้เขามีชื่อแล้วเขาคลิกที่ปุ่มชื่อเรื่องที่เปิดใช้งานตอนนี้
   -Butcher of Oren (Str, dex, vit, wis +3)   After confirming his new title, Soo Hyuk closed the character window and continued to focus on his hunt
-Butcher of Oren (หลังจากที่ยืนยันชื่อใหม่ของเขาแล้ว Soo Hyuk ก็ปิดหน้าต่างตัวละครและยังคงเน้นการล่าของเขา)
 ’52 more to go
'52 ขึ้นไป
’ Having killed 25 rabbits, he had received another 20 rabbit hides
'การได้ฆ่ากระต่าย 25 ตัวเขาได้รับอีก 20 กระต่ายซ่อน
 However, even if he was to combine it with the hide that he collected yesterday, it was still a bit away from his goal of 132
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะรวมกับหนังแท้ที่เขารวบรวมเมื่อวานนี้ แต่ก็ยังห่างไกลจากเป้าหมายของเขาที่ 132
 There were still 52 more hide that needed to be collected
ยังมีซากอีก 52 ศพที่ต้องเก็บ
 ‘I should be fine if I kill 70 more
ฉันควรจะทำได้ดีถ้าฉันฆ่าคนอีก 70 คน
’ His previous kill of 70 rabbits had given him 49 rabbit hides
'การฆ่าช้าง 70 ตัวก่อนหน้านี้ทำให้เขามีหนังกระต่าย 49 ตัว
 This was the reason why he figured he would be able to obtain his goal with another 70 more rabbits
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาคิดว่าเขาจะสามารถบรรลุเป้าหมายของเขาได้อีก 70 กระต่าย
   *   *   *   ‘Please come out!’ Thought Soo Hyuk, as he attacked with his sword
* * * 'ออกมา' คิด Soo Hyuk ขณะที่เขาทำร้ายด้วยดาบของเขา
 Slash
Slash
 The rabbit that had been hit with the sword lay on the ground without any movement
กระต่ายที่โดนดาบอยู่บนพื้นโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
 Then, a drop window appeared as Soo Hyuk smiled
จากนั้นหน้าต่างแบบเลื่อน ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นขณะที่ซูฮยอกยิ้ม
 “Finished!” Within the drop window was a rabbit hide
"เสร็จสิ้นแล้ว!" ภายในหน้าต่างหล่นถูกซ่อนเป็นกระต่าย
 He had finally completed his goal of 132 rabbit hides
ในที่สุดเขาก็บรรลุเป้าหมายของกระต่าย 132
 After clicking on the obtain button, Soo Hyuk opened his character window
หลังจากคลิกที่ปุ่ม "รับ" Soo Hyuk ก็เปิดหน้าต่างตัวละครของเขา
   Level: 8 Experience: 51% Vitality: 2040 Mana: 260 Satiety: 61% Strength: 14 Dexterity: 15 Stamina: 38 Wisdom: 13 Bonus stat: 10   Current level was 8
ระดับ: 8 ประสบการณ์: 51% พลัง: 2040 มานะ: 260 ความพึงพอใจ: 61% ความแข็งแกร่ง: 14 ความชำนาญ: 15 ความแข็งแกร่ง: 38 ภูมิปัญญา: 13 โบนัส stat: 10 ระดับปัจจุบันคือ 8
 “Hmm
“อืมมม
” Looking at his level, Soo Hyuk spat
"มอง Soo Hyuk spat
 “As I thought, is level 10 too much
"ฉันคิดว่าระดับ 10 มากเกินไป
” Rabbits were low level monsters
"กระต่ายเป็นสัตว์ประหลาดระดับต่ำ
 They were nooby monsters that even level 1 characters could kill, so there was definitely a limit with trying to level up with such monsters
พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่ไม่มีระดับใดที่ฆ่าตัวได้ระดับ 1 ดังนั้นจึงมีข้อ จำกัด ในการพยายามยกระดับให้กับมอนสเตอร์ตัวนี้
 “I should go down and level up the remaining 2 levels
"ฉันควรลงไปและเลเวลที่เหลืออีก 2 ระดับ
” Of course, although little, the experience bar still went up
"ถึงแม้ว่าจะมีเพียงเล็กน้อย แต่แถบประสบการณ์ยังคงเพิ่มขึ้น
 He could eventually hit level 10 if he continued to kill the rabbits
ในที่สุดเขาก็สามารถตีระดับ 10 ถ้าเขายังคงฆ่ากระต่าย
 However, he had killed many rabbits until now
อย่างไรก็ตามเขาได้ฆ่ากระต่ายจำนวนมากจนบัดนี้
 So much till the point he was weary
มากจนจุดที่เขาเหนื่อยล้า
 He did not want to hunt anymore
เขาไม่ต้องการล่าสัตว์อีกต่อไป
 Not only that, but rather than killing the rabbits till level 10, Soo Hyuk figured it would be better to go down and kill some other monsters to help conserve time
ไม่เพียงแค่นั้น แต่แทนที่จะฆ่ากระต่ายจนถึงระดับ 10 ซูฮยอกคิดว่าน่าจะลงไปและฆ่ามอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ เพื่อช่วยประหยัดเวลา
 ‘Finally, I’ll be able to get into the library
'สุดท้ายฉันจะสามารถเข้าไปในห้องสมุดได้
’ Closing his character window, Soo Hyuk smiled again
'ปิดหน้าต่างตัวละครของเขา Soo Hyuk ยิ้มอีกครั้ง
 Having collected his 132 rabbit hides, he now just had to sell them off to receive the 50-gold needed for the library
หลังจากเก็บหนังกระต่าย 132 ตัวแล้วตอนนี้เขาต้องขายพวกเขาเพื่อรับเงิน 50 เหรียญที่จำเป็นสำหรับห้องสมุด
 He wanted to hurry and sell the rabbit hides, so he began to walk towards the village
เขาต้องการที่จะรีบและขายหนังกระต่ายดังนั้นเขาจึงเริ่มเดินไปที่หมู่บ้าน
 “I keep getting ks’ed, so how do they expect anyone to obtain the title?” “For those of you who want to receive the title, please head further out
"ฉันยังคงรับ ks'ed ดังนั้นพวกเขาคาดหวังว่าใครจะได้รับตำแหน่งนี้ได้อย่างไร?" "สำหรับบรรดาผู้ที่ต้องการได้รับตำแหน่งโปรดมุ่งหน้าออกไป
 You should be able to obtain it without any issues
คุณควรจะได้รับข้อมูลดังกล่าวโดยไม่มีปัญหาใด ๆ
” Soo Hyuk soon arrived at the village
"Soo Hyuk มาถึงหมู่บ้านเร็ว ๆ นี้
 Different from where he had hunted for his rabbits, the front of the village was still heavily populated
แตกต่างจากที่เขาล่าหากระต่ายของเขาหน้าหมู่บ้านยังคงมีประชากรหนาแน่น
 Passing through other users, Soo Hyuk entered the village and headed towards the store
เมื่อผ่านผู้ใช้คนอื่น Soo Hyuk เข้าไปในหมู่บ้านและมุ่งหน้าไปที่ร้าน
 Creak
เสียงดังเอี๊ยด
 “Welcome
“ยินดีต้อนรับ
” As soon as he opened the door, the owner of the store, Tara, greeted
"ทันทีที่เขาเปิดประตูเจ้าของร้าน Tara ทักทาย
 “Hello
"สวัสดี
” Responding back to the greeting, Soo Hyuk walked towards Tara
"การตอบสนองต่อคำทักทาย Soo Hyuk เดินต่อ Tara
 And, at the same time he arrived at his destination, Soo Hyuk opened his inventory and began to take out the rabbit hides
และในเวลาเดียวกันเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทางของเขา Soo Hyuk ได้เปิดคลังสินค้าของเขาและเริ่มเอากระต่ายมาซ่อน
 “……
“......
!” Tara was surprised to see Soo Hyuk pull out so many rabbits hides
! "ทารารู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็น Soo Hyuk ดึงกระต่ายจำนวนมากออกมาซ่อน
 132 wasn’t a small number even for Tara
132 ไม่ใช่จำนวนน้อยแม้แต่ทารา
 “Wow, look at that user
"ว้าวดูผู้ใช้คนนั้น
” “Aren’t those all rabbit hides?” “How many did he kill?” Tara wasn’t the only one to be surprised
"" ไม่ได้เป็นหนังกระต่ายทั้งหมดเหรอ? "" เขาฆ่าเขากี่เล่ม? "ทาราไม่ได้เป็นคนเดียวที่ต้องแปลกใจ
 The several users that were in the vicinity shopping for items were beginning to gossip while staring at Soo Hyuk
ผู้ใช้หลาย ๆ คนที่อยู่ใกล้ ๆ ซื้อสินค้าก็เริ่มซุบซิบขณะที่จ้อง Soo Hyuk
 “I’d like to sell all of them
"ฉันต้องการขายพวกเขาทั้งหมด
” Listening to the users around him, Soo Hyuk spoke to Tara after pulling out all of the rabbit hides
"การฟังผู้ใช้รอบตัวเขา Soo Hyuk พูดกับทาราหลังจากดึงหนังกระต่ายทั้งหมด
 “W, wait a moment
"รอสักครู่
” After responding back with a disconcerted voice, Tara began to count the number of rabbit hides on the counter
"หลังจากตอบกลับด้วยเสียงที่แยบยล Tara เริ่มนับจำนวนกระต่ายที่ซ่อนไว้บนเคาน์เตอร์
 It took but a moment to count the items, as Tara soon spoke
มันใช้เวลาสักครู่หนึ่งในการนับสินค้าขณะที่ทาราพูดเร็ว ๆ นี้
 “There are 132, I’ll give you 35 gold
"มี 132 ฉันจะให้คุณ 35 ทอง
” ‘Huh? Isn’t it supposed to be 33 gold?’ Soo Hyuk had no choice but to be wary of Tara’s words
"" หือ? 
 4 rabbit hides equated to 1 gold
4 กระต่ายซ่อนเท่ากับ 1 ทอง
 In other words, 132 of them equaled 33 gold
กล่าวอีกนัยหนึ่ง 132 ในจำนวนนี้เท่ากับ 33 ทอง
 There were 2 gold more than normal
มีทองคำมากกว่า 2 เท่า
 ‘Is it service?’ Am I getting more because I’m selling a lot at once? Having noticed the wariness in Soo Hyuk, Tara continued to speak
'เป็นบริการหรือไม่' ฉันจะได้รับมากขึ้นเพราะฉันขายได้มากในครั้งเดียว? 
 “The 2 gold is extra service
"ทอง 2 เป็นบริการพิเศษ
 You’ve brought so many to me at once, so the least I can do is add a little more
คุณได้นำจำนวนมากให้ฉันพร้อมกันดังนั้นอย่างน้อยฉันสามารถทำได้คือเพิ่มอีกนิด
” As he had thought, it was service
"ในขณะที่เขาคิดว่ามันเป็นบริการ
 “Thank you
"ขอขอบคุณ
” With those words, Soo Hyuk sold all his rabbit hides
"ด้วยคำพูดเหล่านั้นซูฮยอกขายหนังกระต่ายทั้งหมดของเขา
 And, he was soon able to receive his 35 gold
และในไม่ช้าเขาก็สามารถได้รับเหรียญทองได้ 35 เหรียญ
 ‘……
‘......
Heu
Heu
” As soon as the gold was put into the inventory, the number next to his gold grew
"ทันทีที่ทองถูกใส่เข้าไปในสินค้าคงคลังจำนวนใกล้ทองคำของเขาเติบโตขึ้น
 With 35 being added to what he already had, Soo Hyuk had exactly 52 gold now
เมื่อเทียบกับที่เขาเคยมีอยู่ 35 คน Soo Hyuk มีทองคำอยู่ที่ 52
 Seeing the large sum of 52 gold within his inventory, Soo Hyuk automatically smiled
เมื่อมองดูผลรวมของทองคำ 52 อันที่อยู่ในคลังของเขา Soo Hyuk ก็ยิ้มโดยอัตโนมัติ
 ‘Let’s buy 2 gold worth of bread
'ขอซื้อขนมปังทองคำ 2 อัน
’ Even if he sat there doing nothing, as time went by, his satiety level dropped
แม้ว่าเวลาที่เขานั่งอยู่ที่นั่นไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เวลาที่ผ่านไประดับความอิ่มตัวของเขาลดลง
 Deciding on buying 2 gold worth of bread to help with his satiety, Soo Hyuk left the store
ตัดสินใจเลือกซื้อขนมปังทองคำ 2 ก้อนเพื่อช่วยในการเติมความอิ่มตัวของตัวเอง Soo Hyuk ออกจากร้าน
 ‘The bakery is……’ Having come out from the store, Soo Hyuk did not immediately head towards the library
'เบเกอรี่เป็น ...... ' เมื่อออกจากร้านแล้ว Soo Hyuk ก็ไม่ได้มุ่งตรงไปที่ห้องสมุด
 The library was his final destination, so he was planning on buying bread before that
ห้องสมุดเป็นจุดหมายปลายทางสุดท้ายของเขาดังนั้นเขาจึงวางแผนซื้อขนมปังก่อนหน้านั้น
 Opening his guidebook, Soo Hyuk checked his map, and began to walk towards the bakery
เปิดหนังสือของเขา Soo Hyuk ตรวจสอบแผนที่ของเขาและเริ่มเดินไปที่เบเกอรี่
 ‘Wow, it smells so good
ว้าวมันมีกลิ่นหอมมาก
’ The closer he got to the bakery, the more his appetite got stimulated
เขาเข้าไปในร้านเบเกอรี่มากขึ้นเขารู้สึกกระหายมากขึ้น
 Following the map and smell, Soo Hyuk soon arrived at the bakery
ตามแผนที่และกลิ่น Soo Hyuk ก็มาถึงเบเกอรี่
 “I’d like to buy this
"ฉันต้องการซื้อนี่
” “3 soft bread huh! That will be 1 gold!” There were already several users lined up to buy bread
"" 3 ขนมปังนุ่มฮะ! 
 Soo Hyuk entered the bakery and began to look at the different types of bread and their prices
ซูฮยอกเข้าร้านเบเกอรี่และเริ่มมองหาขนมปังชนิดต่างๆและราคาของพวกเขา
 ‘They sell hard bread too?’ There were many different types of bread within the bakery
"พวกเขาขายขนมปังแข็งด้วยหรือไม่?" มีขนมปังหลากหลายชนิดอยู่ภายในร้านเบเกอรี่
 And, amongst them was the hard bread that he had obtained through his quest
และในหมู่พวกเขาเป็นขนมปังที่ยากที่เขาได้รับผ่านการสืบเสาะของเขา
 Was it because of how hard the bread was? The amount of hard bread that could be bought with 1 gold was quite a lot
เป็นเพราะขนมปังแข็งแค่ไหน? 
 ’10 for 1 gold?’ It was no less than 10
'10 for 1 gold 'ไม่น้อยกว่า 10
 If he paid 1 gold, he could receive 10 of the hard bread
ถ้าเขาจ่ายเงิน 1 เหรียญเขาจะได้รับขนมปังแข็ง 10 อัน
 ‘……’ Soo Hyuk thought for a moment
ซูฮยอกคิดสักครู่
 The amount of gold that he currently had was 2 gold
ปริมาณทองคำที่เขามีอยู่ในปัจจุบันคือ 2 ทอง
 With 2 gold, he could buy 20 hard bread that could potentially last him for quite a while
ด้วยทองคำ 2 ก้อนเขาสามารถซื้อขนมปังแข็งได้ 20 ก้อนซึ่งอาจทำให้เขากินได้นาน
 ‘No, still……’ After thinking for a moment, Soo Hyuk looked away from the hard bread
'ไม่งั้น ...... ' หลังจากนึกถึงช่วงเวลานึง Soo Hyuk มองออกไปจากขนมปังที่แข็ง
 Although it was just to fill his satiety, he had wanted to eat something that was easier to eat
แม้ว่าเขาจะเติมเต็มความอิ่มเอมของเขา แต่เขาก็อยากจะกินอะไรที่ง่ายกว่าที่จะกิน
 Something that had a bit of taste, and could make him smile
สิ่งที่มีรสชาติและทำให้เขายิ้มได้
 ‘Soft bread huh
'ขนมปังอ่อนฮะ
’ Next to the hard bread was the soft bread
'ถัดจากขนมปังแข็งคือขนมปังอ่อน
 It was definitely one that looked much tastier, but Soo Hyuk had no choice but to ponder again
มันดูน่ารักมาก แต่ซูฮยอกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะคิดทบทวนอีกครั้ง
 ‘……
‘......
1 gold for 3?’ 3 soft bread could be bought with 1 gold
1 ทองสำหรับ 3? '3 ขนมปังอ่อนสามารถซื้อได้ด้วย 1 ทอง
 That was quite a difference to the hard bread that was 10 for 1 gold
นั่นเป็นความแตกต่างกับขนมปังที่หนัก 10 อันต่อ 1 ทอง
 Soo Hyuk continued to move his feet as he looked around at the other breads
ซูฮยอกเดินต่อไปขณะที่มองไปที่ขนมปังอื่น ๆ
 ‘…
‘...
’ And, after confirming the other breads, Soo Hyuk found himself back at the hard bread
'และหลังจากยืนยันขนมปังอื่น ๆ แล้ว Soo Hyuk ก็พบว่าตัวเองกลับมาที่ขนมปังแข็ง
 ‘Sigh…
‘เฮ้อ ...
’ Staring at the hard bread, Soo Hyuk sighed
'จ้องมองที่ขนมปังแข็ง Soo Hyuk ถอนหายใจ
 ‘Money is the problem
เงินเป็นปัญหา
 Money
เงิน
’ He had confirmed the other breads
เขายืนยันขนมปังอื่น ๆ
 There were 5 different types of bread that could be bought
มีขนมปังชนิดต่างๆ 5 ชนิดที่สามารถซื้อได้
 However, there were none that could satisfy his satiety for as long as the hard bread could
อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถตอบสนองความอิ่มเอมใจของเขาตราบเท่าที่ขนมปังแข็งได้
 Soft bread was the next best after the hard bread, but even then, with 3 breads for 1 gold, there was a big difference between it and the hard bread
ขนมปังนุ่มเป็นของที่ดีที่สุดต่อไปหลังจากขนมปังแข็ง แต่ถึงอย่างนั้นแล้วด้วยขนมปัง 3 ก้อนต่อ 1 ทองมีความแตกต่างกันมากระหว่างขนมปังและขนมปังที่แข็ง
 Slide
สไลด์
 Soo Hyuk eventually began placing the hard bread onto the basket that was provided by the bakery
ซูฮยอกก็เริ่มวางขนมปังอย่างหนักลงบนตะกร้าที่ร้านเบเกอรี่จัดไว้
 Having placed 20 of them within his basket, Soo Hyuk stood in line
หลังจากที่วางซากุระไว้ในตะกร้า 20 ตัวซูฮยอกยืนอยู่ในแถว
 Whether it was the person standing in front of him, or the users that were leaving the bakery, everyone stared at Soo Hyuk’s basket with surprise
ไม่ว่าจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาหรือผู้ใช้ที่ออกจากเบเกอรี่ทุกคนก็จ้องมองตะกร้าของ Soo Hyuk ด้วยความประหลาดใจ
 ‘Buying hard bread?’ ‘No, why is he buying so many? That stone like bread?’ As normal, the reason why the users were surprised was because of the hard bread
'ซื้อขนมปังแข็ง?' 'ไม่เขาซื้ออะไรมากมาย? 
 “Ummm…
“อืมมม ...
” A user was unable to contain his curiosity as he asked Soo Hyuk
"ผู้ใช้ไม่สามารถมีความอยากรู้อยากเห็นของเขาขณะที่เขาถาม Soo Hyuk
 “Why are you buying that?” “For my satiety
"ทำไมคุณถึงซื้อมัน?" "สำหรับความอิ่มเอมใจของฉัน
” “Ah, should I give you some of mine?” “What?” Being faced with an unexpected question, Soo Hyuk answered with another question
"" อ่าฉันควรให้คุณบ้างไหม? "" อะไรล่ะ? "เมื่อต้องเผชิญกับคำถามที่ไม่คาดคิด Soo Hyuk ตอบด้วยคำถามอื่น
 Then, he quickly nodded and spoke
จากนั้นเขาก็พยักหน้าและพูดอย่างรวดเร็ว
 “I’d be very thankful if you could give me some
"ฉันจะขอบคุณมากถ้าคุณสามารถให้ฉันบางส่วน
” There was no way to confirm how many books were within the library, but there were probably so many of them in there, that 20 hard bread wouldn’t be enough to suffice
"ไม่มีทางที่จะยืนยันได้ว่ามีหนังสืออยู่ในห้องสมุดกี่เล่ม แต่อาจมีคนจำนวนมากอยู่ในนั้นมีขนมปังแข็ง 20 อันไม่เพียงพอที่จะพอเพียง
 Since, the user was willing to give bread for free, Soo Hyuk definitely had to take it
เนื่องจากผู้ใช้เต็มใจที่จะให้ขนมปังเป็นอิสระ Soo Hyuk แน่นอนต้องใช้มัน
 Even if it was just hard bread
แม้ว่าจะเป็นขนมปังที่ยาก
 “Here you go
"นี่คุณไป
” Hearing Soo Hyuk’s answer, the user opened his window and gave 6 of his hard bread
"การฟังคำตอบของโซฮยอกผู้ใช้เปิดหน้าต่างของเขาและให้ขนมปังแข็ง 6 ใบ
 “Thank you
"ขอขอบคุณ
” Receiving the bread, Soo Hyuk stored it within his inventory and gave his thanks to the user
"การรับขนมปัง Soo Hyuk เก็บไว้ในคลังของเขาและขอบคุณผู้ใช้
 “Have fun playing Pangaea
สนุกกับการเล่น Pangaea
” “Yes! You too!” The user now walked out from the bakery
"" ใช่! 
 “I will give you some as well
"ฉันจะให้คุณบางอย่างเช่นกัน
” “Me too!” “Here you go
"" ฉันด้วย! "" นี่คุณไป
” With that being the beginning, all the users that were leaving the bakery after buying their bread, began to give their hard bread to Soo Hyuk
"ในตอนเริ่มต้นผู้ใช้ทุกคนที่ออกจากเบเกอรี่หลังจากซื้อขนมปังเริ่มให้ขนมปังหนักกับซูฮยอก
 As Soo Hyuk received the breads, he began to think
เมื่อซอซูฮุนได้รับขนมปังแล้วเขาก็เริ่มคิด
 ‘Although this is great, something’s……’ Staring at the number of hard bread growing within his inventory, Soo Hyuk felt relaxed
'แม้ว่าจะเยี่ยมยอด แต่ก็มีบางอย่าง ...... ' จ้องมองที่จำนวนขนมปังที่แข็งตัวภายในคลังของเขา Soo Hyuk รู้สึกผ่อนคลาย
 However, that wasn’t the only thing he was feeling
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่เขารู้สึก
 Although it was hard to explain, there was another subtle feeling that he could feel
แม้ว่าจะยากที่จะอธิบายได้ แต่ก็รู้สึกว่าเขารู้สึกได้
 It was soon Soo Hyuk’s turn to pay
เร็ว ๆ นี้ Soo Hyuk ก็จ่ายเงิน
 “…
“...
It seems like you’ve already received a lot
ดูเหมือนว่าคุณได้รับเป็นจำนวนมากแล้ว
” Having seen everything that had happened just now, the bakery owner Kara, spoke with a disconcerted expression
"เมื่อได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้เจ้าของร้านเบเกอรี่ Kara พูดด้วยความรู้สึกไม่สนเท่ห์