Chapter 8 Chapter 8
บทที่ 8 บทที่ 8
 School (1)   The flower buds started to bloom
โรงเรียน (1) ดอกตูมบานเริ่มบาน
 It was finally March
ในที่สุดก็ถึงเดือนมีนาคม
 Yu-ye’s first day of school came sooner than he expected
วันแรกที่โรงเรียนของ Yu-ye มาเร็วกว่าที่เขาคาดไว้
 Yu-ye’s grandmother insisted that she attend although she had work, then even showed tears as she said in a trembling voice of how she couldn’t believe how fast her little boy grew
ยาย Yu-ye ยืนยันว่าเธอเข้าร่วมแม้ว่าเธอจะมีงานแล้วก็ยังแสดงน้ำตาขณะที่เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นสะเทือนว่าเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กน้อยตัวเล็กของเธอโตขึ้นแค่ไหน
 In between her mixed emotions of pride and sorrow, she must have thought about her runaway daughter too
ระหว่างความรู้สึกผสมผสานของความรู้สึกภาคภูมิใจและความเศร้าโศกเธอต้องคิดถึงลูกสาวที่หนีรอดไปด้วย
   Yunyoung also attended his first day of school
ยูยองยังเข้าโรงเรียนวันแรกของเขา
 She had explained the situation to her homeroom teacher beforehand, then begged until she got an ‘ok’ to be excused from her morning classes
เธอได้อธิบายสถานการณ์ให้กับครูประจำชั้นก่อนแล้วจึงขอร้องจนกว่าเธอจะได้รับการยกเว้นจากชั้นเรียนตอนเช้าของเธอ
 Yu-ye thought she would burst in tears as soon as she saw him, but instead, she grabbed a hold of his shoulders, then started a long lecture about school
คุณคิดว่าเธอจะระเบิดด้วยน้ำตาทันทีที่เห็นเธอ แต่เธอก็คว้าไหล่ไว้แล้วเริ่มบรรยายเรื่องโรงเรียน
 The topic was: ‘How to get along with friends in 10 easy steps’ Yunyoung had never seen Yu-ye play with the kids his age
หัวข้อ: "ทำอย่างไรให้เพื่อนร่วมสนุกกับ 10 ขั้นตอนง่ายๆ" Yunyoung ไม่เคยเห็น Yu-ye เล่นกับเด็กอายุของเขา
 The youngest person he had ever talked to was Yunyoung herself, who was 6 years older than him
คนที่อายุน้อยที่สุดที่เขาเคยพูดคือยูบินยองตัวเองอายุ 6 ขวบกว่าเขา
 It didn’t take much for her to predict his future depressing social life at school
มันไม่ได้ใช้เวลามากสำหรับเธอที่จะทำนายอนาคตทางสังคมตกต่ำในโรงเรียนของเขา
   She went on for hours about how he had to talk a lot, listen carefully, and other obvious things Yu-ye already knew
เธอพูดต่ออีกหลายชั่วโมงเกี่ยวกับวิธีที่เขาต้องพูดคุยกันเป็นอย่างดีฟังอย่างละเอียดและสิ่งอื่น ๆ ที่เห็นได้ชัด Yu-ye รู้แล้ว
 It was all easy common sense, but Yunyoung thought the world always contained inexplicable curve balls that one would never find the answers to unless they knew the basics
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนเข้าใจง่าย แต่ Yunyoung คิดว่าโลกนี้มีลูกโค้งที่อธิบายไม่ได้ว่าใครจะหาคำตอบได้เว้นแต่พวกเขาจะรู้จักพื้นฐาน
 She believed interpersonal relationships were one of them
เธอเชื่อว่าความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลเป็นหนึ่งในนั้น
   Did Yu-ye benefit from her passionate lecture? He didn’t seem to hate school
คุณได้รับประโยชน์จากการบรรยายที่น่าสนใจของเธอหรือไม่? 
 It was hard to tell
มันยากที่จะบอก
 Yu-ye always had the faintest amount of facial expression that even Yunyoung couldn’t read at times
Yu-ye เคยมีการแสดงออกทางสีหน้าที่อ่อนแอที่สุดที่แม้แต่ Yunyoung ก็ไม่สามารถอ่านได้ตลอดเวลา
 She thought if she knew anything from watching him every day, one thing was for sure
เธอคิดว่าถ้าเธอรู้อะไรจากการเฝ้าดูเขาทุกวันสิ่งหนึ่งก็คือ
 He didn’t have a problem with school
เขาไม่ได้มีปัญหากับโรงเรียน
 Only then was Yunyoung relieved, then went back to focusing on her own studies
แต่แล้ว Yunyoung ก็รู้สึกโล่งใจแล้วก็กลับไปจดจ่ออยู่กับการศึกษาของตัวเอง
   Quite different from Yunyoung’s thoughts, Yu-ye’s life at school was meek
แตกต่างจากความคิดของ Yunyoung, ชีวิตของ Yu-ye ที่โรงเรียนอ่อนโยน
 It was hard to say that he didn’t adapt, but it was equally hard to say that he did
มันยากที่จะบอกว่าเขาไม่ปรับตัว แต่ก็ยากที่จะบอกว่าเขาทำอย่างนั้น
 His school life was confusing because it was indecisive
ชีวิตในโรงเรียนของเขาสับสนเพราะมันเด็ดขาด
 He almost never talked to any of his classmates, yet none of them wanted to make fun of him or leave him out
เขาแทบไม่เคยคุยกับเพื่อนร่วมชั้นของเขา แต่ก็ไม่มีใครอยากจะทำให้เขาสนุกหรือปล่อยให้เขาออกไป
 Occasionally, some would pick a fight because of Yu-ye’s resting facial expression, which seemed as if he always had a problem, but because Yu-ye always ignored them or admitted his defeat, there was nothing left to fight about
บางครั้งอาจมีการสู้รบเพราะการแสดงออกทางสีหน้าของ Yu-ye ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะมีปัญหาอยู่เสมอ แต่เนื่องจาก Yu-ye มักละเลยพวกเขาหรือไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของเขา
 Soon after, Yunhwa, Yu-ye’s homeroom teacher noticed his peculiarity
ไม่นานนัก Yunhwa ครูประจำห้อง Yu-ye ก็สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของเขา
   The trigger was when she conducted her class outside
ทริกเกอร์คือตอนที่เธอทำชั้นนอกบ้าน
 Normally, she would always have her class indoors, away from the summer heat, where she would push all the desks to the back of the classroom to have fun activities
โดยปกติเธอมักจะมีชั้นเรียนในบ้านของเธอห่างจากความร้อนในช่วงฤดูร้อนที่เธอจะผลักดันโต๊ะทั้งหมดที่ด้านหลังของห้องเรียนเพื่อมีกิจกรรมที่สนุกสนาน
 This was because she wanted to protect the young, fragile skin of her students from the blazing sun, but on that day, the heat had died down enough to go outdoors
เป็นเพราะเธอต้องการปกป้องผิวของเด็กนักเรียนที่เปราะบางและเปราะบางของเธอจากแสงแดดส่องสว่าง แต่ในวันนั้นความร้อนลดลงพอที่จะออกไปข้างนอก
 Yunhwa had noticed how her students felt trapped inside the classroom every day, and decided to use the school track field to have the class
Yunhwa ได้สังเกตเห็นว่านักเรียนของเธอรู้สึกอย่างไรบ้างที่ติดอยู่ในห้องเรียนทุกวันและตัดสินใจที่จะใช้เขตข้อมูลของโรงเรียนเพื่อเข้าชั้นเรียน
   She taught them how to play dodgeball, then split them into teams for a match
เธอสอนพวกเขาถึงวิธีการเล่น dodgeball จากนั้นแบ่งพวกเขาออกเป็นทีมสำหรับการแข่งขัน
 For a while she coached from the side and answered the curious questions about dodgeball, then had a trip to the bathroom
ในขณะที่เธอเป็นโค้ชจากด้านข้างและตอบคำถามที่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับ dodgeball แล้วก็เดินทางไปห้องน้ำ
 On her way back, she found a child sitting on the steps to the flower garden
ระหว่างทางกลับเธอพบเด็กนั่งอยู่บนบันไดไปตามสวนดอกไม้
 It was Yu-ye
นี่คือคุณ - ยู
   She had been keeping an eye on Yu-ye from time to time before
เธอคอยดู Yu-ye เป็นครั้งคราว
 Normally, children his age behaved like a pack of wild animals if she were to take her eyes off them for even a second
โดยปกติเด็กอายุของเขาประพฤติตัวเหมือนฝูงสัตว์ป่าถ้าเธอจะหลับตาไปได้เป็นเวลานาน
 But this boy always seemed collected and calm no matter what she did
แต่เด็กผู้ชายคนนี้มักจะเก็บรวบรวมและสงบไม่ว่าเธอจะทำอะไร
 It would be weird if she didn’t notice him
มันแปลกถ้าเธอไม่ได้สังเกตเห็นเขา
 He stood there, on top of the warm soil, with his eyes closed like a cat enjoying his sun
เขายืนอยู่ที่นั่นที่ด้านบนของดินที่อบอุ่นด้วยดวงตาของเขาปิดเช่นแมวเพลิดเพลินกับดวงอาทิตย์ของเขา
  He was expressionless like any other day, but for some reason, he looked as though he was enjoying himself
เขาดูนิสัยเหมือนทุกวันนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาดูราวกับว่าเขากำลังสนุกกับตัวเอง
 “Hey…Yu-ye, why are you sitting here alone?” “Um… I have an upset stomach……” “Oh dear
"เฮ้ย ... Yu-ye, ทำไมคุณนั่งที่นี่คนเดียว?" "อืม ... ฉันมีอารมณ์เสียท้อง ...... " "โอ้ที่รัก
 Does it hurt a lot?” “No, it’s okay
มันเจ็บมากหรือเปล่า? "" ไม่ได้ไม่เป็นไร
 I think if I sit here a bit, I’ll be better soon
ฉันคิดว่าถ้าฉันนั่งอยู่ที่นี่สักหน่อยฉันจะดีขึ้นเร็ว ๆ นี้
” She gave his head a pat with a smile as she examined his face
"เธอก้มศีรษะด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอตรวจสอบใบหน้าของเขา
 He was right
เขาพูดถูก
 It didn’t seem like he had too big of an ache
ดูเหมือนว่าเขาจะมีอาการปวดมากเกินไป
 But she decided to take him to the health office just in case
แต่เธอตัดสินใจพาเขาไปที่สำนักงานสุขภาพในกรณี
 She grabbed a hold of another teacher who happened to pass by, and sent Yu-ye with the teacher up to the office
เธอคว้าครูคนอื่นที่ผ่านไปมาและส่งยู - เย่กับครูไปที่ออฟฟิศ
  After that day, she had forgotten about the whole incident with Yu-ye
หลังจากวันนั้นเธอลืมเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับยู - ยู
   A couple days later, she caught Yu-ye sitting alone again
สองสามวันต่อมาเธอจับยู - คุณนั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง
 This time, it wasn’t during class but during lunch time
คราวนี้ไม่ใช่ช่วงเรียน แต่ช่วงกลางวัน
 Her students quickly scarfed down their lunches then hurried outside to play the dodgeball Yunhwa taught a couple days ago
นักเรียนของเธออย่างรวดเร็ว scarfed ลงอาหารกลางวันของพวกเขาแล้วรีบไปข้างนอกเพื่อเล่น dodgeball Yunhwa สอนสองสามวันที่ผ่านมา
 They drew a boundary on the floor, picked teams, then giggled and laughed while they played
พวกเขาดึงเขตแดนลงบนพื้นแล้วเลือกทีมแล้วหัวเราะคิกคักและหัวเราะขณะเล่น
 Yunhwa had just finished eating as she stood near the window with her coffee she bought from a vending machine
ยุนอาเพิ่งกินเสร็จขณะที่เธอยืนอยู่ใกล้หน้าต่างด้วยกาแฟที่เธอซื้อจากตู้จำหน่ายสินค้า
 It was to make sure that if anyone was to get hurt, she could run outside right away to help them
ก็เพื่อให้แน่ใจว่าถ้าใครได้รับบาดเจ็บเธอสามารถวิ่งออกไปข้างนอกได้ทันทีเพื่อช่วยให้พวกเขา
 Their scrambling little feet and the excited shouting made her smile
เท้าเล็ก ๆ ของพวกเขาและตะโกนตื่นเต้นทำให้เธอยิ้ม
 She mumbled with a satisfied sigh
เธอพึมพำกับการถอนหายใจที่พึงพอใจ
 ‘This is why I became a teacher’ While watching the children, she felt someone’s presence to the side of her
'นี่คือเหตุผลที่ฉันกลายเป็นครู' ในขณะที่เฝ้าดูเด็กเธอรู้สึกว่ามีใครบางคนปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
 She turned around to find Yu-ye, sitting at a desk, resting his chin on his hand, tilting his head to look at the children as she did
เธอหันกลับไปหา Yu-ye นั่งอยู่ที่โต๊ะวางมือบนคางและเอียงศีรษะไปดูเด็ก ๆ ตามที่เธอทำ
 He looked pleased as if he was a teacher too
เขาดูยินดีเป็นเหมือนกับว่าเขาเป็นครูด้วย
 Yunhwa walked up to him and decided to strike up a conversation
ยุนอาเดินไปหาเขาและตัดสินใจที่จะคุยกัน
 “Yu-ye
“Yu-เจ้า
” “Yes? What is the matter?” “Why aren’t you playing outside?” Yu-ye stretched his neck to look up at the sky, then shook his head
"" ใช่? 
 It was nice that the sun was covered by the clouds, but it was still a hot summer day
มันดีที่ดวงอาทิตย์ปกคลุมไปด้วยเมฆ แต่ก็ยังคงเป็นฤดูร้อนที่ร้อน
 “It’s hot outside
"มันร้อนข้างนอก
 I’d rather stay here” “O
ฉันควรอยู่ที่นี่ "" โอ
 Oh…Really?” Yunhwa started to worry as Yu-ye went back to look out the window
โอ้จริงเหรอ? "ยุนหวาเริ่มกังวลว่ายูกลับมามองที่หน้าต่าง
 What if he was being left out? Or bullied? If not, why would a boy so young want to stay inside the classroom? “Yu-ye, that’s not good for you
เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาถูกปล่อยออกมา? 
 You still need to move your body even when the weather is hot
คุณยังต้องย้ายร่างกายของคุณแม้ในขณะที่อากาศร้อน
” “I’m really okay……” “Here! Let me go with you
"" ฉันสบายดีจริงๆ ...... "" นี่! 
” Yunhwa mistook Yu-ye’s body language, pulling him outside
"Yunhwa เข้าใจผิดภาษากายของ Yu-ye และดึงเขาออกไปข้างนอก
 For a middle schooler or a high schooler, the student himself or herself would have to try on their own to get along with others, but for an elementary schooler, everyone could be friends with a quick fix from his or her teacher
สำหรับเด็กนักเรียนระดับมัธยมหรือเด็กนักเรียนระดับสูงนักเรียนคนนี้จะต้องพยายามด้วยตนเองเพื่อให้พร้อมกับคนอื่น แต่สำหรับเด็กนักเรียนระดับประถมทุกคนอาจเป็นเพื่อนกับการแก้ไขปัญหาอย่างรวดเร็วจากครูของตน
 Yunhwa came up to the group of students playing dodgeball at the edge of the field
ยุนอาขึ้นมาที่กลุ่มนักเรียนที่กำลังเล่น dodgeball อยู่ที่ขอบสนาม
 She thrusted Yu-ye in their game and made sure no students were harassing him or leaving him out
เธอดึง Yu-ye ในเกมของพวกเขาและทำให้แน่ใจว่าไม่มีนักเรียนรบกวนเขาหรือปล่อยให้เขาออกไป
 To her surprise, Yu-ye was well accepted into the game
เพื่อความประหลาดใจของเธอ Yu-ye ได้รับการยอมรับอย่างดีในเกม
 The boys from her class even gave up a spot in the middle for him
พวกเด็กผู้ชายจากชั้นเรียนของเธอก็ยอมแพ้จุดกึ่งกลางสำหรับเขา
 The middle was special
ตรงกลางเป็นพิเศษ
 It was where the most fun happened
มันเป็นที่ที่สนุกที่สุดเกิดขึ้น
 Rather than throwing the ball from outside the boundaries, children liked dodging the ball from the inside
แทนที่จะโยนลูกจากนอกเขตแดนเด็กชอบหลบบอลจากภายใน
 When Yunhwa first taught them dodgeball, there was even a fight to get into the middle
เมื่อยุนหวาสอนให้พวกเขาเล่นบอลลูนก็มีการต่อสู้เพื่อเข้าไปอยู่ตรงกลาง
 Yet, the kids seemed to have no problem with giving Yu-ye one of their most precious positions
แต่เด็กดูเหมือนจะไม่มีปัญหากับการให้ Yu-ye หนึ่งในตำแหน่งที่มีค่าที่สุดของพวกเขา
 “When the first bell rings, all of you have to come back in
"เมื่อกระดิ่งครั้งแรกทุกคนต้องกลับมา
 Okay? Don’t be late
เอาล่ะ? 
” The children all replied “Yes Ma’am-” in unison
"เด็กทุกคนตอบว่า" ใช่แม่ - "พร้อมเพรียง
 Feeling accomplished and uplifted by the sight, Yunhwa returned to her class satisfied
ความรู้สึกที่ประสบความสำเร็จและยกขึ้นโดยสายตา Yunhwa กลับไปที่ชั้นเรียนของเธอพอใจ
   The first bell had rung, but as she expected, the students didn’t come in
ระฆังแรกมีร่อง แต่ตามที่เธอคาดไว้นักเรียนไม่ได้เข้ามา
 Yunhwa came out to the field as soon as the bell rang, expecting her students to be in the corner of the field still playing dodgeball
ยุนอาออกมาที่สนามทันทีที่ระฆังดังขึ้นและคาดหวังว่านักเรียนของเธอจะอยู่ในมุมของสนามยังคงเล่น dodgeball
 However, from afar, she spotted Yu-ye walking casually toward the classroom
อย่างไรก็ตามจากระยะไกลเธอเห็น Yu-ye เดินลวก ๆ ไปที่ห้องเรียน
 She was sure she saw him play with the other students even a little while ago
เธอแน่ใจว่าเธอเห็นเขาเล่นกับนักเรียนคนอื่น ๆ แม้แต่นิดเดียว
 “Why are you coming from there?” Yunhwa asked in confusion, but the only response she received was that he went for a short stroll
"ทำไมถึงมาจากที่นี่?" ยุนหวาถามด้วยความสับสน แต่การตอบรับเพียงอย่างเดียวที่เธอได้รับคือการเดินเล่นระยะสั้น ๆ
 She felt it odd that an elementary school boy would use the word ‘stroll,’ but that wasn’t the end to his peculiarity
เธอรู้สึกแปลกที่เด็กนักเรียนระดับประถมจะใช้คำว่า 'เดินเล่น' แต่นั่นก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของความเป็นตัวตนของเขา
 Similar events kept happening
เหตุการณ์ที่คล้ายกันยังคงเกิดขึ้น
 No matter how much Yunhwa asked, scolded and persuaded, Yu-ye did not get along with the other students
ไม่ว่าเงินที่ Yunhwa ถามว่าจะตำหนิและชักชวนมากแค่ไหน Yu-ye ก็ไม่ได้ไปกับนักเรียนคนอื่น
 If it was a matter of being simply outcasted by her students, she could have truly made a difference, but the children seemed to like Yu-ye
ถ้าเป็นเรื่องที่ถูกทิ้งโดยนักเรียนของเธอเธออาจสร้างความแตกต่างได้อย่างแท้จริง แต่เด็ก ๆ ดูเหมือน Yu-ye
 Rather, it was Yu-ye outcasting the students
ค่อนข้างตรงไปตรงมาคือคุณยุยงนักเรียน
 As an amateur homeroom teacher who had only been teaching for a few years, this was a huge dilemma
ในฐานะที่เป็นครูประจำชั้นสมัครเล่นที่เพิ่งสอนมาสักสองสามปีนี่เป็นปัญหาใหญ่
 This would not be solved by helping him ‘get along’ but rather she had to make him understand and feel what ‘getting along’ really is
นี้จะไม่สามารถแก้ไขได้โดยการช่วยให้เขาได้รับพร้อม แต่เธอต้องทำให้เขาเข้าใจและรู้สึกว่า 'รับพร้อม' จริงๆคือ
 She was stuck in a rut
เธอติดอยู่ในร่อง
 She couldn’t think of a good idea
เธอคิดไม่ออก
 ‘This is the end if I give up! Come on, let’s do this!’ Yunhwa felt encouraged and responsible
'นี่คือจุดสิ้นสุดหากฉันยอมแพ้! 
   However, the world didn’t always move as she wished
อย่างไรก็ตามโลกไม่ได้ย้ายตามที่เธอปรารถนา
 Other than the problem of ‘getting along,’ her head ached from another problem
นอกเหนือจากปัญหาของการ 'รับพร้อม' หัวของเธอปวดหัวจากปัญหาอื่น
 Yu-ye’s poor in-class attitude
ทัศนคติที่ไม่ดีของ Yu-ye ในชั้นเรียน
 Yu-ye never paid attention in class
คุณไม่เคยให้ความสนใจในชั้นเรียน
 As always, he would stare directly in front of him with his eyes half closed most of the time
และเช่นเคยเขาจะจ้องมองตรงหน้าเขาด้วยดวงตาปิดสนิทเกือบตลอดเวลา
 If Yunhwa was to quickly walk up to him thinking he fell asleep, his eyes opened wide in a split second, then looked at her, confused of her intentions
ถ้ายุนหวาเดินไปหาเขาอย่างรวดเร็วเขาก็คิดว่าเขาหลับไปตาของเขาเปิดกว้างขึ้นในเวลาไม่กี่วินาทีแล้วมองไปที่เธอสับสนกับความตั้งใจของเธอ
 Yu-ye was focused on the breathing technique
Yu-ye กำลังจดจ่อกับเทคนิคการหายใจ
 Yunhwa knew that he was thinking of something other than the class material, but since it wasn’t bad enough to point out, she couldn’t do more than pretend to look around the whole class, then return to her seat
Yunhwa รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอื่นนอกจากวัสดุชั้นเรียน แต่เนื่องจากมันไม่ได้แย่พอที่จะชี้ให้เห็นเธอไม่สามารถทำมากกว่าแกล้งให้มองไปรอบ ๆ ชั้นเรียนทั้งหมดแล้วกลับไปที่ที่นั่งของเธอ
 She felt strangely ridiculed by the little boy, and became annoyed
เธอรู้สึกเยาะเย้ยอย่างแปลกประหลาดจากเด็กน้อยและเริ่มหงุดหงิด
 Yunhwa began to watch over Yu-ye even more
ยุนอาเริ่มเฝ้าดูคุณมากยิ่งขึ้น
 One little slip and she was going to catch it right away to lecture him about the true behavior of a good class student
ใบหนึ่งใบเล็ก ๆ และเธอกำลังจะจับได้ทันทีเพื่อบรรยายเรื่องพฤติกรรมที่แท้จริงของนักเรียนชั้นดี
 But her wishes never came true
แต่ความปรารถนาของเธอไม่เคยเป็นจริง
 Apart from his class attitude, Yu-ye’s scores were always perfect
คะแนนจาก Yu-ye นั้นดีเยี่ยมเสมอ
 Because her students were only 1st graders, they were never given any form of an official test
เนื่องจากนักเรียนของเธอเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 1 แต่พวกเขาไม่เคยได้รับการทดสอบอย่างเป็นทางการใด ๆ
 However, Yunhwa would score her students from time to time to keep in track of how they were doing so far
อย่างไรก็ตามยุนหวาจะให้คะแนนนักเรียนเป็นครั้งคราวเพื่อติดตามความคืบหน้าของพวกเขา
 Yu-ye always took first place
Yu-ye เคยเป็นที่หนึ่งเสมอ
 If she were to exaggerate a little, Yu-ye was the perfect student for any teacher
ถ้าเธอพูดเกินจริงคุณก็เป็นนักเรียนที่สมบูรณ์แบบสำหรับคุณครูทุกคน
 His class behavior was a bit disheartening but his learning skills were through the roof
พฤติกรรมชั้นเรียนของเขาค่อนข้างท้อแหลม แต่ทักษะการเรียนรู้ของเขาผ่านหลังคา
 When she would explain a hard concept, he understood it fully and flawlessly
เมื่อเธออธิบายแนวคิดที่หนักหน่วงเขาเข้าใจมันอย่างเต็มที่และไร้ที่ติ
 He never asked questions, had a great memory, and his interpretation skills were perfect
เขาไม่เคยถามคำถามมีความจำที่ยอดเยี่ยมและทักษะในการตีความของเขาก็สมบูรณ์แบบ
 Even when Yunhwa didn’t explain very well, he understood nonetheless
แม้กระทั่งตอนที่ยุนหวาไม่ค่อยอธิบายดีนัก แต่ก็เข้าใจได้
   As time went by, Yunhwa began to grow her ambition
เมื่อเวลาผ่านไปยุนหวาก็เริ่มมีความทะเยอทะยานมากขึ้น
 Yunhwa had graduated elementary, middle, and high school like any other student, then struggled to pass the license exam to be a public-school teacher
ยุนหวาจบการศึกษาระดับประถมศึกษามัธยมต้นและมัธยมปลายเหมือนนักเรียนคนอื่น ๆ แล้วก็พยายามที่จะผ่านการสอบใบอนุญาตให้เป็นครูโรงเรียนของรัฐ
 After a couple failures, she was able to pass
หลังจากความล้มเหลวสองครั้งเธอก็สามารถผ่านได้
 For a woman like herself, Yu-ye seemed to be a genius
สำหรับผู้หญิงที่ชอบตัวเอง Yu - ye ดูเหมือนจะเป็นอัจฉริยะ
 A person out of this world
คนออกจากโลกนี้
 He didn’t seem to be educated at home, but was always the model example for everyone in every field
ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับการศึกษาที่บ้าน แต่ก็เป็นแบบตัวอย่างสำหรับทุกคนในทุกสาขา
 Yunhwa finished her lunch that day, and continued to spread the wings of her imagination, staring at Yu-ye who gazed out the window
ยุนฮาเสร็จอาหารกลางวันของเธอในวันนั้นและยังคงกางปีกของจินตนาการของเธอออกไปจ้องมองที่ยู - เจ้าที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
 Maybe this child will become some huge historical figure later and come back to the 1st teacher he has ever had to thank her
บางทีเด็กคนนี้อาจกลายเป็นอดีตทางประวัติศาสตร์ในภายหลังและกลับมาหาครูคนที่ 1 ที่เขาต้องขอบคุณเธอ
 He would say ‘It’s all thank to you!’ then she would become the role model of the great historian! ‘It’s so materialistic but I really wish that was the case……’ Yunhwa became fired up from her own scenario
เขาจะบอกว่า 'ทุกอย่างขอบคุณคุณ!' แล้วเธอจะกลายเป็นแบบอย่างของนักประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่! 
 After checking that she had a couple more minutes of lunch to spare, she asked the sub-homeroom teacher to watch the room and walked straight into the vice principal’s office
หลังจากตรวจสอบว่าเธอทานอาหารกลางวันเพิ่มอีกสองสามนาทีเธอขอให้ครูย่อยรับชมห้องและเดินตรงเข้าไปในห้องของรองผู้อำนวยการ
   Her plan was to give Yu-ye the genius test that she could get with the help of her school
แผนการของเธอคือการให้ Yu-ye การทดสอบอัจฉริยะที่เธอสามารถทำได้ด้วยความช่วยเหลือจากโรงเรียนของเธอ
 She couldn’t directly mention it was for Yu-ye
เธอไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้โดยตรงสำหรับยู - ยู
 She had to intertwine the test with the promotion of the vice principal and how it would help him
เธอต้องผสมผสานการทดสอบกับการส่งเสริมรองอาจารย์ใหญ่และวิธีการที่จะช่วยเขา
 She was confident
เธอมั่นใจ
 The vice principal was thankfully sitting in his chair after his lunch
รองอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังกินอาหารกลางวัน
 “Mr
"นาย
 Vice Principal, could I borrow a little bit of your time?” “Ah! Ms
รองอาจารย์ใหญ่ฉันจะขอยืมเวลาสักนิดได้ไหม? "" อา! 
 Jung, please come in
จุงกรุณาเข้ามา
 How was your lunch?” “It was very delicious
มื้อกลางวันของคุณเป็นยังไงบ้าง? "" มันอร่อยมาก
 Thank you
ขอขอบคุณ
 How about you…?” “I too had a wonderful lunch
คุณเป็นยังไงบ้าง? "" ฉันก็ทานอาหารกลางวันกันดี
 What brings you here?” Hearing his question, Yunhwa looked up at the clock on the wall
สิ่งที่ทำให้คุณมาที่นี่? "เมื่อได้ยินคำถามของเขายุนอามองขึ้นไปบนนาฬิกาบนผนัง
 It was 20 minutes till lunch ended
เวลา 20 นาทีก็ถึงเวลาสิ้นสุดมื้อกลางวัน
 She needed 10 minutes to get ready to teach her class
เธอต้องการเวลา 10 นาทีเพื่อเตรียมพร้อมที่จะสอนชั้นเรียนของเธอ
 There wasn’t much time to talk
มีเวลาไม่มากพอที่จะพูด
 She saw that the vice principal started to feel uninterested
เธอเห็นว่ารองอาจารย์ใหญ่เริ่มรู้สึกไม่สนใจ
 It was time to talk in all seriousness
ถึงเวลาแล้วที่จะพูดอย่างจริงจัง
 “I need to inform you about the genius test……” Yunhwa got straight to her point, then took a little break to have the vice principal focus and hear her details
"ฉันต้องแจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับการทดสอบอัจฉริยะ ...... " ยุนหวาเดินตรงไปยังจุดที่เธอต้องการจากนั้นก็พักสักเล็กน้อยเพื่อให้โฟกัสหลักรองและฟังรายละเอียดของเธอ
 But her words were cut off by his questions
แต่คำพูดของเธอถูกตัดขาดจากคำถามของเขา
 “Hm? Ms
“หืม? 
 Jung, how do you know about the genius test? I never told any of the other teachers yet
Jung, คุณรู้ได้อย่างไรเกี่ยวกับการทดสอบอัจฉริยะ? 
 Wow
ว้าว
 And here I thought you were just a 2-year-old amateur teacher, but you seem to have a good source of information
และที่นี่ฉันคิดว่าคุณเป็นแค่ครูมือสมัครเล่น 2 ปี แต่ดูเหมือนว่าคุณจะมีแหล่งข้อมูลที่ดี
 Where did you hear that the country is conducting a genius test?” Yunhwa calmed the chills she started to get at the back of her neck as she continued
คุณได้ยินมาว่าประเทศกำลังดำเนินการทดสอบอัจฉริยะอยู่ที่ไหน? "Yunhwa ทำให้เกิดอาการหนาวสั่นที่เธอเริ่มต้นที่ด้านหลังของลำคอขณะที่เธอยังคงดำเนินต่อไป
 According to the vice principal, it was only yesterday when the government issued any form of information on the genius test
ตามที่รองอาจารย์ใหญ่ก็เป็นเพียงเมื่อวานนี้เมื่อรัฐบาลออกรูปแบบของข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับการทดสอบอัจฉริยะ
 Students pertaining to the top 5% of the school was to be picked and referred to the test by the teachers
นักเรียนที่เกี่ยวข้องกับด้านบน 5% ของโรงเรียนจะได้รับเลือกและอ้างถึงการทดสอบโดยครู
 The students picked must have an agreement letter signed by the parent, take the genius test, then wait for the message by the government agency for further action if needed
นักเรียนที่เลือกจะต้องมีจดหมายสัญญาที่เซ็นชื่อโดยผู้ปกครองให้ทำการทดสอบอัจฉริยะจากนั้นรอให้หน่วยงานของรัฐส่งข้อความเพื่อดำเนินการต่อหากจำเป็น
 Yunhwa pretended as if she knew
ยุนอาแกล้งราวกับว่าเธอรู้
 ‘Hehe
'ฮิฮิ
 Now I just have to make my Yu-ye take the test
ตอนนี้ฉันต้องทำให้ยูฉันเข้าทดสอบแล้ว
’ The vice principal made the big announcement that afternoon during the staff meeting
รองอธิการบดีได้ประกาศในบ่ายวันนั้นใหญ่ในระหว่างการประชุมเจ้าหน้าที่
 Each teacher was to select 1 to 2 students of their choice
ครูแต่ละคนจะเลือก 1 ถึง 2 นักเรียนที่ตนเลือก
 The choice was free to make, but he mentioned that their results would go into the teacher’s evaluations for the year, and to choose carefully
ทางเลือกมีอิสระที่จะทำ แต่เขากล่าวว่าผลของพวกเขาจะเข้าสู่การประเมินผลของครูสำหรับปีและเลือกอย่างระมัดระวัง
 The teachers all had the same face
ครูทุกคนมีใบหน้าเดียวกัน
 They all weren’t sure if it was a benefit or a disaster
พวกเขาทั้งหมดไม่แน่ใจว่ามันเป็นประโยชน์หรือภัยพิบัติ
 Yunhwa already had her first pick
Yunhwa ได้รับเลือกเป็นครั้งแรกแล้ว
 She called Yu-ye’s house
เธอเรียก Yu-ye's house