Chapter 9 Chapter 9
บทที่ 9 บทที่ 9
 School (2) She waited a while before she got off the line
โรงเรียน (2) เธอรอสักพักก่อนที่จะหลุดออกไป
 No matter how long she waited for the phone to stop ringing, it kept going
ไม่ว่าเธอจะรอโทรศัพท์นานเท่าไร
 Nobody answered
ไม่มีใครตอบ
 Not even Yu-ye himself
ไม่แม้แต่ Yu-ye ตัวเอง
 Maybe it was the wrong time to call
อาจจะเป็นเวลาที่ผิดพลาดในการโทร
 Yunhwa then tried morning, day, and night to call, using all the spare time she had, but still, nobody answered
ยุนหวาพยายามใช้เวลาเช้าวันและคืนโดยใช้เวลาว่างทั้งหมด แต่ก็ยังไม่มีใครตอบ
 It was strange
มันแปลก
 She checked Yu-ye’s information
เธอตรวจสอบข้อมูลของ Yu-ye
 When she looked at the family relations page, the space under father was empty
เมื่อเธอมองไปที่หน้าความสัมพันธ์ในครอบครัวพื้นที่ว่างใต้พ่อก็ว่างเปล่า
 No brother
ไม่มีพี่ชาย
 No sister
ไม่มีน้องสาว
 Just a grandmother and a mother was his family
ยายและแม่เป็นครอบครัวของเขา
 To make things worse, where they lived was the Moon Village, a town infamous for its poverty-stricken people
เพื่อให้สิ่งเลวร้ายยิ่งขึ้นที่พวกเขาอาศัยอยู่คือมูนวิลเลจเมืองที่น่าอับอายสำหรับคนยากจนของ
 His mother must have been at work night and day, and Yu-ye must have grown alone in the hands of his grandmother
แม่ของเขาต้องทำงานทั้งกลางวันและกลางคืนและคุณยายต้องเติบโตขึ้นเพียงลำพังในมือยายของเขา
 Yunhwa couldn’t help but be shocked at his records
ยุนโฮไม่สามารถช่วยได้ แต่ตกใจกับประวัติของเขา
 It had been two years since she started to teach already
มันเป็นเวลาสองปีตั้งแต่เธอเริ่มสอนแล้ว
 She felt ashamed to have been confident that she knew her students front to back
เธอรู้สึกละอายใจที่ได้รับความมั่นใจว่าเธอรู้ว่านักเรียนของเธอหันหน้าไปทางด้านหลัง
 She was arrogant when she didn’t even know the family situations of the students she cared so much for
เธอหยิ่งเมื่อเธอไม่ได้รู้จักสถานการณ์ในครอบครัวของนักเรียนที่เธอห่วงใยมากนัก
 She was surprised by Yu-ye’s family
เธอรู้สึกประหลาดใจกับครอบครัวของ Yu-ye
 ‘Yu-ye grew up with a broken family?’ It wasn’t the first time Yunhwa met kids with the same situations
'คุณเติบโตขึ้นมากับครอบครัวที่ร้าวรานหรือไม่?' นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยุนหวาได้พบเด็ก ๆ ในสถานการณ์เดียวกัน
 She had 2 or 3 students with the same type of family as Yu-ye but to think Yu-ye was raised by a single-mother! That was truly a surprise
เธอมีนักเรียน 2 หรือ 3 คนที่มีครอบครัวเดียวกันกับ Yu-ye แต่คิดว่าคุณเป็นคนเลี้ยงลูกด้วยนมแม่! 
 Even without his intellect, the aura he had was never the unconfident victimized one that other single-parent kids seemed to have
แม้จะไม่มีสติปัญญาของเขารัศมีที่เขามีก็ไม่เคยตกเป็นเหยื่อที่ไม่เชื่อใจคนอื่น ๆ ที่พ่อแม่คนเดียวดูเหมือนจะมี
   He was a little odd, but when she looked at his usual way of behavior, she couldn’t help but to think he was raised between responsible, stern parents
เขาเป็นคนแปลก ๆ นิดหน่อย แต่เมื่อเธอมองพฤติกรรมแบบเดิม ๆ เธอไม่สามารถช่วยได้ แต่คิดว่าเขาถูกเลี้ยงดูมาโดยพ่อแม่ที่มีความรับผิดชอบและเข้มงวด
 He was calm, quiet, and never quick to judge
เขาสงบนิ่งเงียบและไม่เร็วที่จะตัดสิน
 He was never easily provoked and never intimidated, almost as if he was somewhat royal or from a very wealthy, high class family
เขาไม่เคยรู้สึกไม่สบายใจและไม่เคยข่มขู่ราวกับว่าเขาเป็นพระราชวงศ์หรือจากครอบครัวที่มีฐานะสูงตระหง่าน
 Yunhwa was certain now
ตอนนี้ Yunhwa ก็มั่นใจแล้ว
 Yu-ye really is a genius
Yu-ye เป็นอัจฉริยะจริงๆ
 The word ‘genius’ wasn’t enough to define how much of one he was
คำว่า "อัจฉริยะ" ไม่เพียงพอที่จะกำหนดว่าเขาเป็นใคร
 She truly believed, when a child like this grows up, he could bring about a great change in the world
เธอเชื่ออย่างแท้จริงเมื่อเด็กคนหนึ่งโตขึ้นเขาอาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ในโลกนี้
 A sensation worth turning the world upside down
ความรู้สึกที่ทำให้โลกพลิกคว่ำ
 Maybe enough to be in every textbook around the world
อาจเพียงพอที่จะอยู่ในตำราทุกเล่มทั่วโลก
 Yunhwa couldn’t let go of her cell phone all day now as a sign of desperation
ยุนอาไม่สามารถปล่อยโทรศัพท์มือถือของเธอได้ตลอดทั้งวันเพื่อเป็นสัญญาณแห่งความสิ้นคิด
 But the result was always the same
แต่ผลก็เหมือนกันเสมอ
   She called and called again
เธอเรียกและเรียกอีกครั้ง
 No answer
ไม่มีคำตอบ
 She sent letter after letter to the same address
เธอส่งจดหมายหลังจากจดหมายไปยังที่อยู่เดียวกัน
 Nothing
ไม่มีอะไร
 Was the number wrong? She asked Yu-ye about the number
จำนวนผิดพลาดหรือไม่? 
 The only answer she got was that it was right
คำตอบเดียวที่เธอได้รับคือมันถูกต้อง
 Only one solution was left
เหลือแค่โซลูชันเดียวเท่านั้น
 If she wants it, she had to come and get it
ถ้าเธอต้องการมันเธอต้องมารับมัน
 It was after school
มันเป็นหลังจากที่โรงเรียน
 Everyone went home as Yunhwa quickly changed after clocking out
ทุกคนกลับบ้านขณะที่ยุนหวารีบเปลี่ยนตัวหลังจากหมดเวลา
 She tried the number one last time before making her way
เธอพยายามหมายเลขหนึ่งครั้งก่อนที่จะหาทางของเธอ
 As always, no answer
เช่นเคยไม่มีคำตอบ
 Someone had to be at his house, but they never seemed to pick up the phone
มีคนต้องอยู่ที่บ้านของเขา แต่พวกเขาไม่เคยดูเหมือนจะรับโทรศัพท์
 “How weird
"แปลกมากแค่ไหน
” Yunhwa started to find her way through the streets
"ยุนอาเริ่มหาทางผ่านถนน
 She had the address written down, but the infamous town was hard to find as she had never been there before
เธอเขียนที่อยู่ แต่เมืองที่น่าอับอายก็ยากที่จะหาเธอไม่เคยมีมาก่อน
 Yunhwa then remembered, after walking around aimlessly, that her cell phone had a navigation
หลังจากที่เดินไปรอบ ๆ อย่างไม่ตั้งใจแล้วยุนอาก็จำได้ว่าโทรศัพท์มือถือของเธอมีระบบนำทาง
 She made her way past the old, run down houses only to stop in front of a long, steep, mountainous road
เธอเดินผ่านบ้านเก่าวิ่งลงบ้านเพื่อหยุดอยู่หน้าถนนที่ยาวชันสูงชัน
 If she were to fall, she felt she would die instantly
ถ้าเธอตกเธอรู้สึกว่าเธอจะตายทันที
 “Woah……” Her journey began there
"Woah ...... " การเดินทางของเธอเริ่มต้นที่นั่น
   She hoped that his house was at the bottom of the hill
เธอหวังว่าบ้านของเขาอยู่ที่ด้านล่างของเนินเขา
 The more she went, she hoped that the house would be where she was
ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็หวังว่าบ้านจะเป็นที่ที่เธออยู่
 Yunhwa’s hope stopped at the tip-top of that hill
ความหวังของ Yunhwa หยุดลงที่ยอดเขา
 She felt emotional that her hopes were mercilessly crushed
เธอรู้สึกอารมณ์ที่ความหวังของเธอถูกบดขยี้อย่างไร้ความปราณี
 Trying to think only happy thoughts, she knocked on Yu-ye’s front door
พยายามคิดแค่ความสุขเท่านั้นเธอเคาะประตูหน้าบ้านของ Yu-ye
 “Hello? Yu-ye? It’s your teacher Ms
"สวัสดี? 
 Jung!” One would think this would be the end to her problems
Jung! "หนึ่งจะคิดว่านี่จะเป็นจุดสิ้นสุดของปัญหาของเธอ
 That she would meet Yu-ye and have a nice talk with his family
เพื่อที่เธอจะได้พบกับ Yu-ye และพูดคุยกับครอบครัวได้ดี
 But the world was a much crueler place than Yunhwa thought
แต่โลกเป็นสถานที่ที่โหดร้ายมากยิ่งกว่าที่คิด Yunhwa
 She kept banging his door, yelling that she came to see Yu-ye, but nobody came to greet her
เธอยังคงเคาะประตูของเขาตะโกนว่าเธอมาหา Yu-ye แต่ไม่มีใครมาทักทายเธอ
 Was the address wrong this time? But the worn-out paint on the front door signaled that it was the right house
ที่อยู่ผิดครั้งนี้หรือไม่? 
 Tired but unwilling to go so soon, she decided to wait
เหนื่อย แต่ไม่เต็มใจที่จะไปเร็ว ๆ นี้เธอตัดสินใจที่จะรอ
 If she thought of how much time and effort she put into meeting him and climbing this monstrous hill, she couldn’t give up now
ถ้าเธอคิดถึงเวลาและความทุ่มเทที่เธอได้พบกับเขาและปีนภูเขาที่ร้ายกาจนี้เธอก็ไม่อาจยอมแพ้ได้
 She stood there thinking if anyone passes by, she would ask about Yu-ye
เธอยืนอยู่ที่นั่นคิดว่าถ้าใครผ่านไปเธอจะถามเกี่ยวกับ Yu-ye
 Yunhwa played her cell phone games even after the sunset
ยุนอาเล่นเกมโทรศัพท์มือถือของเธอแม้กระทั่งหลังจากพระอาทิตย์ตก
 Not one person came by
ไม่มีใครมาด้วย
 Not even an animal or an ant
ไม่ใช่แม้แต่สัตว์หรือมด
 “What’s up with today… Everything is not going as planned……
"เกิดอะไรขึ้นกับวันนี้ ... ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่วางแผนไว้ ......
” Becoming teary-eyed, Yunhwa tried, once again, banging the door calling Yu-ye’s name
"กลายเป็นน้ำตาที่หยาดน้ำตา Yunhwa พยายามอีกครั้งหนึ่งการกระแทกประตูเรียกชื่อ Yu-ye
 Then she was done
แล้วเธอก็ทำ
 She forcefully pushed open his front door, then went inside
เธอผลักดันอย่างแรงกล้าเปิดประตูหน้าของเขาแล้วเดินเข้าไปในห้อง
 The paint on the steel door was worn out as it made an eerie screech
สีบนประตูเหล็กหมดขณะที่มันทำให้เป็นเสียงกรีดร้อง
 “Is anybody there?” Yunhwa raised her voice as she looked around
"มีใครอยู่ที่นี่?" ยุนอายกเสียงของเธอขณะที่เธอมองไปรอบ ๆ
 She walked across his muddy front yard
เธอเดินข้ามลานหน้าบ้านโคลนของเขา
 It must not have dried from the rain a couple days ago
ต้องไม่แห้งจากฝนเมื่อสองวันก่อน
 On the porch, she found two silhouettes of people and walked closer to discover a young middle school girl, and Yu-ye in her arms
ที่ระเบียงเธอพบเงาสองคนและเดินเข้าไปใกล้เด็กสาววัยกลางคนและ Yu-ye ในอ้อมแขนของเธอ
 Finally discovering her target, she cleared her throat in hopes that they would wake up to greet her
ในที่สุดเธอก็ค้นพบเป้าหมายของเธอเธอได้ล้างลำคอด้วยความหวังว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมาทักทายเธอ
 But even when her throat started to hurt, they didn’t wake up
แต่แม้กระทั่งเมื่อลำคอของเธอเริ่มเจ็บพวกเขาก็ไม่ตื่นขึ้นมา
 Yunhwa had no choice
ยุนหวาไม่มีทางเลือก
 She shook the middle school girl
เธอส่ายสาวโรงเรียนมัธยม
 “Uugh…Who is it……
"Uugh ... มันคือใคร ......
” Yunyoung waved her arms as if there was an annoying fly, then continued to sleep
"Yunyoung โบกมือแขนราวกับมีแมลงวันน่ารำคาญแล้วก็นอนต่อ
 Yunyoung was persistent, but Yunhwa was too
Yunyoung เป็นแบบถาวร แต่ Yunhwa ก็เช่นกัน
 She sat there shaking Yunyoung for quite some time when Yunyoung finally opened her eyes slowly
เธอนั่งอยู่ที่นั่นด้วยการสั่น Yunyoung เป็นเวลานานเมื่อ Yunyoung เปิดตาของเธอช้าๆ
 Yunhwa, suddenly feeling awkward, waved her hands in front of the girl’s face
ยุนอาก็รู้สึกอึดอัดแล้วโบกมือให้หน้าใบหน้าของหญิงสาว
 “Who are you
"คุณคือใคร
?” Yunyoung opened her eyes wide to see a woman in her mid-20s in a suit waving her hands in front of her face
? "Yunyoung เปิดตากว้างเพื่อดูผู้หญิงคนหนึ่งในช่วงกลางยุค 20 ของเธอในชุดสูทแบบโบกมือข้างหน้า
 It was a strange sight
มันเป็นภาพที่แปลก
 Yunyoung looked at her in intimidation
Yunyoung มองเธออย่างข่มขู่
 “Ah, Hello! I’m Yu-ye’s homeroom teacher……Do you have an adult with you by any chance? I need to have an important conversation about Yu-ye
"อา, สวัสดี! 
” Yunyoung, who was in the midst of a yawn, rubbing her eyes, suddenly sat upright and dusted off her clothes to look proper
Yunyoung ที่อยู่ระหว่างการหาวถูดวงตาของเธอก็นั่งตรงและปัดฝุ่นออกเสื้อผ้าของเธอให้ดูเหมาะสม
 The way she suddenly changed made Yunhwa think of a parent counseling with a teacher for the first time
วิธีการที่เธอเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันทำให้ยุนหวาคิดถึงคำปรึกษาจากพ่อแม่กับครูเป็นครั้งแรก
 “Oh, I see! Hello
"อ้อเข้าใจแล้ว! 
” Yunyoung got up and gave Yunhwa a 90 degree bow as a sign of respect
Yunyoung ลุกขึ้นยืนและมอบให้ Yunhwa คันธนู 90 องศาเพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความเคารพ
  Yunhwa mimicked Yunyoung’s bow out of surprise
Yunhwa เลียนแบบก้มหน้าของ Yunyoung ด้วยความประหลาดใจ
 “Don’t stand there
อย่ายืนอยู่ตรงนั้น
 Please come inside
กรุณาเข้ามาภายใน
 Although the house is a mess……
แม้ว่าบ้านเป็นระเบียบ ......
 Hey! Yu-ye! Get up
เฮ้! 
 Your homeroom teacher is here!” Yunyoung lightly kicked Yu-ye’s legs as she guided Yunhwa in the house
ครูประจำชั้นของคุณอยู่ที่นี่! "Yunyoung เตะขา Yu-ye เบา ๆ ขณะที่เธอแนะนำ Yunhwa ในบ้าน
 However, Yu-ye’s response was the same as Yunyoung’s before she woke up
อย่างไรก็ตามคำตอบของ Yu-ye ก็เหมือนกับ Yunyoung ก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมา
 He slightly opened his eyes as he sat up, but soon fell over sleeping
เขาลืมตาขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่นานก็หลับไป
 This time, he was even drooling
คราวนี้เขาก็น้ำลายไหล
 “This little…!” Annoyed at Yu-ye who seemed lazy even when his teacher paid a visit, Yunyoung started to pull his cheeks mercilessly
"นี่นิดหน่อย ... !" รำคาญกับยูยอนที่ดูเหมือนขี้เกียจแม้ครูจะไปเยี่ยมเยียน Yunyoung เริ่มคลี่คลายแก้มของเขาอย่างไร้ความปราณี
 It was enough for a normal person to wake up in pain, but Yu-ye stayed limp, letting out a lengthy groan
ก็เพียงพอสำหรับคนปกติที่จะตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด แต่ Yu-ye อืดอาย, ปล่อยให้ออกคร่ำครวญยาว
 “Aaaaaah…
“Aaaaaah ...
” He was still sleepy
"เขายังง่วงนอน
 “Oh, no
"ไม่นะ
 It really became a habit now
ตอนนี้เป็นนิสัยจริงๆแล้ว
 Well, this boy won’t get up anytime soon, so let me prepare you some warm tea
เด็กผู้ชายคนนี้จะไม่ลุกขึ้นเร็ว ๆ นี้ดังนั้นให้ฉันเตรียมชาอุ่น ๆ ให้กับคุณ
 Please come inside
กรุณาเข้ามาภายใน
” Seeing the image of a stern mother in Yunyoung as she violently tried to wake Yu-ye, Yunhwa replied politely, using honorifics
"เห็นภาพของแม่ที่เคร่งขรึมในยุนยองขณะที่เธอพยายามปลุกยูยองอย่างแรงยูฮวาตอบอย่างสุภาพโดยใช้ความเคารพ
 “Ah, yes
"อ่าใช่
 Please” “Huh? No, that’s okay ma’am
กรุณา "" หือ? 
 You don’t have to use honorifics! Please call me casually
คุณไม่จำเป็นต้องใช้ honorifics! 
” Yunyoung gave a slight smile as she went into the kitchen
Yunyoung ยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องครัว
   While Yunyoung got the tea ready, Yunhwa took a look around Yu-ye’s house
ขณะ Yunyoung ได้ชาพร้อมแล้ว Yunhwa มองไปรอบ ๆ บ้านของ Yu-ye
 Well, the house was too small to even look around
ดีบ้านเล็กเกินไปที่จะมองไปรอบ ๆ
 It consisted of a porch, a washroom, and one room
ประกอบด้วยระเบียงห้องซักผ้าและห้องหนึ่ง
 Inside the room, it had an old closet, a dusty, aged TV, a fridge, and a foldable table
ภายในห้องมีตู้เสื้อผ้าเก่าทีวีที่เต็มไปด้วยฝุ่นและตู้เย็นและโต๊ะพับได้
 All of it was worn down and crumbly, but the house was clean
ทั้งหมดของมันถูกสึกกร่อนลงและร่วน แต่บ้านสะอาด
 No mold was found on the walls even through the humid summer days, and no remains were left of the tearing wallpapers
ไม่พบเชื้อราบนผนังแม้ในช่วงฤดูร้อนที่มีอากาศชื้นและยังไม่มีเหลือพื้นผิวที่ฉีกขาด
 It was spotless
มันไม่มีที่ติ
 Then through the corner of her eye, she spotted a telephone
จากนั้นผ่านสายตาเธอเห็นโทรศัพท์
   It looked as old as any other furniture in the house but looked clean as if nobody had used it for a long time
มันดูเก่าเหมือนเฟอร์นิเจอร์อื่น ๆ ในบ้าน แต่ดูสะอาดราวกับว่าไม่มีใครใช้มันมาเป็นเวลานาน
 It looked like it worked fine, but when she held it in her hand and called the number with her own cellphone, only the screen flashed on and off
ดูเหมือนว่ามันทำงานได้ดี แต่เมื่อเธอถือไว้ในมือของเธอและเรียกหมายเลขด้วยโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพียงหน้าจอกระพริบและปิด
 No sound, no vibration
ไม่มีเสียงไม่มีการสั่นสะเทือน
 This meant someone had to look at the phone the whole day to answer a call
ซึ่งหมายความว่ามีคนต้องมองโทรศัพท์ตลอดทั้งวันเพื่อรับสาย
 She finally understood
ในที่สุดเธอก็เข้าใจ
 From every corner of the house, she could smell and feel the poverty
จากทุกมุมของบ้านเธอได้กลิ่นและรู้สึกถึงความยากจน
 She had heard the stories about the Moon Village, but didn’t know its severity
เธอเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับมูนวิลเลจ แต่ไม่รู้ถึงความรุนแรงของมัน
 Common storybooks, toys and other necessities as a child were nowhere to be seen
หนังสือนิทานที่พบบ่อยของเล่นและสิ่งจำเป็นอื่น ๆ ในวัยเด็กก็ไม่มีที่ไหนให้เห็น
 Yunhwa guessed that it was probably the same ever since he was born
ยุนหวาเดาว่าอาจจะเหมือนเดิมนับตั้งแต่ที่เขาเกิดมา
   She stared at Yu-ye sleeping on the porch
เธอจ้องมองที่คุณกำลังนอนหลับอยู่ที่ระเบียง
 It was the look of a sweet child, innocently sleeping
มันเป็นรูปลักษณ์ของเด็กหวานนอนหลับอย่างไร้เดียงสา
 Tears started to well up in Yunhwa’s eyes as she thought of Yu-ye’s harsh reality
น้ำตาเริ่มดีขึ้นในสายตาของ Yunhwa ขณะที่เธอคิดถึงความจริงที่รุนแรงของ Yu-ye
 Then she realized that he was an even greater being than she had ever imagined before
จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าเขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เธอเคยคิดมาก่อน
 It was a miracle how well he did in school, and how well he learned
มันเป็นความมหัศจรรย์ที่เขาทำได้ดีในโรงเรียนและเขาเรียนรู้ได้ดีเพียงใด
 “Sorry, all we have is an instant coffee mix
"ขออภัยทั้งหมดที่เรามีคือการผสมกาแฟสำเร็จรูป
” Yunyoung handed Yunhwa the cup of coffee
Yunyoung ส่งถ้วยกาแฟให้ Yunhwa
 “That’s quite all right
"ไม่เป็นไร
 Thank you
ขอขอบคุณ
 I really appreciate it
ฉันขอบคุณมันจริงๆ
” “You’re using honorifics to me again
"" คุณใช้ honorifics ให้ฉันอีกครั้ง
 It’s okay
ไม่เป็นไร
” Yunyoung smiled, and Yunhwa smiled back, pleased
Yunyoung ยิ้มและ Yunhwa กลับมาพอใจ
 Yunhwa expected Yunyoung to be Yu-ye’s blood related sister
Yunhwa คาดว่า Yunyoung จะเป็นน้องสาวของ Yu-ye เลือด
 They didn’t look anything alike, but they shared the same kind of aura
พวกเขาไม่ได้มองอะไรเหมือนกัน แต่พวกเขาได้แบ่งปันกลิ่นอายแบบเดียวกัน
 They were both calm, but a little odd
พวกเขาทั้งสองสงบ แต่นิดหน่อย
 She could never read what move they would do next
เธอไม่เคยอ่านว่าพวกเขาจะทำอะไรต่อไป
 Why was it that he name was out of the family information sheet? Yunhwa asked Yunyoung directly
ทำไมเขาถึงตั้งชื่อออกจากแผ่นข้อมูลครอบครัว? 
 “Yunyoung
“Yunyoung
 Are you Yu-ye’s real sister?” “No, I just happen to live next door
คุณเป็นน้องสาวที่แท้จริงของ Yu-ye? "" ไม่ฉันเพิ่งจะอยู่ข้างบ้าน
” At her response, Yunhwa glanced at Yu-ye
"ในการตอบสนองของเธอ Yunhwa เหลือบมองไปที่ Yu-ye
 He was deep in sleep, hugging the thin blanket as if it was Yunyoung
เขาหลับสนิทกอดผ้าห่มบาง ๆ ราวกับว่ามันเป็น Yunyoung
 After confirming that Yu-ye was still dreaming, she asked, carefully and quietly
หลังจากยืนยันว่า Yu-ye ยังคงฝันอยู่เธอถามอย่างระมัดระวังและเงียบ ๆ
 “Then, where would Yu-ye’s parents be…?” “He has a grandmother
"แล้วคุณจะเป็นพ่อแม่ของ Yu-ye ... " "เขามีคุณยาย
 She goes to work in the morning
เธอไปทำงานตอนเช้า
” “Is that so? What about his mother? Does she have a different job?” “His mother? I’m afraid I’ve never seen her myself……” Yunhwa replied without thought
"" เป็นเช่นนั้นเหรอ? 
 “She comes home that late huh…” Yunhwa saw the spotlessly clean, well-organized room
"เธอกลับมาที่บ้านตอนดึก ๆ ... " Yunhwa เห็นห้องสะอาดสะอาดสะอ้าน
 There was no way Yu-ye didn’t have a mother
ไม่มีทางที่คุณไม่ได้มีมารดา
 It was a skill equal to that of a long, trained housewife
เป็นทักษะที่เทียบเท่ากับแม่บ้านที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน
 One that Yunhwa herself couldn’t do
หนึ่งที่ Yunhwa ตัวเองไม่สามารถทำได้
 However, her thoughts were far from right
อย่างไรก็ตามความคิดของเธออยู่ห่างจากด้านขวา
 “Hm? No, there is no way
“หืม? 
 I eat dinner with Yu-ye
ฉันกินข้าวเย็นกับ Yu-ye
 I even sleep here sometimes, but I’ve never seen her
ฉันยังนอนที่นี่บางครั้ง แต่ฉันไม่เคยเห็นเธอ
” “Then who did all the cleaning? His grandmother?” “That was me of course
"" แล้วใครทำความสะอาดทั้งหมด? 
” “I…I see
"" ฉัน ... ฉันเห็น
” It had only been a couple of years since Yunyoung started her household chores, but it was flawless
"เพิ่งผ่านไปสองสามปีตั้งแต่ Yunyoung เริ่มทำงานบ้านของเธอ แต่มันไม่มีที่ติ
 It had to be
มันจะต้องเป็น
 She did them for two houses every day
เธอทำบ้านสองหลังทุกวัน
   Maybe it was because both Yunyoung and Yunhwa were girls, or because they both cared about Yu-ye a lot, their talk went smoothly for the rest of the night
บางทีอาจเป็นเพราะทั้ง Yunyoung และ Yunhwa เป็นผู้หญิงหรือเพราะทั้งสองคนห่วงใย Yu-ye มากแล้วการพูดคุยของพวกเขาก็ราบรื่นตลอดทั้งคืน
 Although the talk made Yunhwa more depressed and suffocated
แม้ว่าการพูดคุยทำให้ยุนหวาหดหู่และหายใจไม่ออก
 It was truly a relief that a good girl like Yunyoung was there to take care of Yu-ye every day, but she still felt something tugging at her heart
เป็นการดีอกดีใจที่เด็กดีเช่น Yunyoung อยู่ที่นั่นเพื่อดูแล Yu-ye ทุกวัน แต่เธอยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ลากหัวใจของเธอ
 It didn’t matter if a child liked his parents or not
มันไม่สำคัญว่าเด็กชอบพ่อแม่ของเขาหรือไม่
 The kid needed to be with the parents to be raised right
เด็กต้องอยู่กับพ่อแม่ที่จะยกสิทธิ์
 Judging from Yunyoung’s words, his mother didn’t seem to be living in the same house
จากคำพูดของ Yunyoung แม่ของเขาดูเหมือนจะไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านเดียวกัน
   In the end, even until she left, Yunhwa couldn’t bring herself to ask about the genius test
ในตอนท้ายแม้กระทั่งจนกระทั่งเธอจากไปยูฮวานก็ไม่สามารถถามตัวเองเกี่ยวกับการทดสอบอัจฉริยะได้
 Nobody was there to approve of it, but more than that, her heart kept her from doing so
ไม่มีใครเห็นด้วยกับเรื่องนี้ แต่ยิ่งไปกว่านั้นหัวใจของเธอทำให้เธอไม่ทำเช่นนั้น
 His family situation was horrible, and she felt sorry for him
สถานการณ์ครอบครัวของเขาน่ากลัวและเธอรู้สึกเสียใจกับเขา
 She questioned her self-worth as she walked down the mountain
เธอถามตัวเองในขณะที่เธอเดินลงจากภูเขา
 She felt horrible
เธอรู้สึกแย่มาก
 While Yu-ye was struggling to survive, and eat every day, she was trying to sell him off to better herself
ขณะที่ยู - วันกำลังดิ้นรนเพื่อที่จะอยู่รอดและกินทุกวันเธอพยายามที่จะขายเขาให้ดีขึ้น
 How pathetic
น่าสงสารมากแค่ไหน
   Yunyoung saw off as she started to walk, but the mountain downhill was even more terrifying than climbing up hill
Yunyoung เห็นขณะที่เธอเริ่มเดิน แต่ภูเขาตกต่ำยิ่งกว่าการปีนขึ้นเขา
 She felt weak in her knees
เธอรู้สึกอ่อนแอที่หัวเข่า
 It was because she didn’t have any strength left over from walking, but also because of the miserable feeling she couldn’t shake off after visiting Yu-ye’s house
เป็นเพราะเธอไม่มีพลังเหลือจากการเดิน แต่ก็เพราะความรู้สึกที่น่าสังเวชของเธอไม่สามารถหลบหนีไปได้หลังจากไปเยี่ยมบ้านของยูอิ
 She was sure something wasn’t right about how he lived, but she couldn’t do anything about it
เธอแน่ใจว่าบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับชีวิตของเขา แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้
   Yunhwa kept thinking to herself of the possible things she could do to help Yu-ye as she made it out of the Moon Village
ยุนอาคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ที่เธอสามารถทำได้เพื่อช่วย Yu-ye ขณะที่เธอทำมันออกมาจาก Moon Village
 Maybe it was a shame to Yu-ye that she went back without mentioning the genius test, but one’s future cannot be foreseen
อาจเป็นเรื่องน่าอับอายที่ยูอิเธอกลับไปโดยไม่ได้เอ่ยถึงการทดสอบอัจฉริยะ แต่อนาคตของคนเราไม่สามารถคาดการณ์ได้
 Would Yunhwa’s actions benefit Yu-ye?
การกระทำของ Yunhwa จะเป็นประโยชน์กับ Yu-ye?