Chapter 11 Chapter 11
บทที่ 11 บทที่ 11
End (2) After a month without Yunyoung, Yu-ye spent time outdoors even when the afterschool classes were finished
End (2) หลังจากเดือนที่ไม่มี Yunyoung Yu-ye ใช้เวลาอยู่กลางแจ้งแม้ว่าจะจบชั้นเรียนหลังเลิกเรียน
He spent most of his time in the library where the heater kept him warm
เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องสมุดที่เครื่องทำความร้อนทำให้เขาอบอุ่น
The library was always quiet with very few visitors on the weekdays, and for Yu-ye, it was the perfect place to stay
ห้องสมุดอยู่เงียบ ๆ เสมอกับผู้เข้าชมน้อยมากในวันธรรมดาและสำหรับ Yu-ye มันเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการพัก
He liked its peaceful silence
เขาชอบความเงียบสงบ
Maybe it was because they were impressed by Yu-ye’s love for books, or maybe they pitied him, but the old librarians always tried to take care of him
บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาประทับใจในความรักของ Yu-ye สำหรับหนังสือหรือบางทีอาจจะทำให้เขารู้สึกสงสารเขา แต่บรรณารักษ์เก่าพยายามที่จะดูแลเขาเสมอ
They would always approach him with a friendly greeting, and sometimes gave him snacks
พวกเขามักจะเข้าหาเขาด้วยคำทักทายที่เป็นมิตรและบางครั้งก็ให้เขาทานอาหารว่าง
Yu-ye was mostly happy when they would recommend him books to read
Yu-ye ส่วนใหญ่มีความสุขเมื่อพวกเขาแนะนำให้เขาอ่านหนังสือ
His facial expressions were always the same, but his heart wasn’t
การแสดงออกทางสีหน้าของเขาเหมือนกันเสมอ แต่หัวใจไม่ได้
It was slowly sinking in depression
มันช้าจมในภาวะซึมเศร้า
After Yunyoung left, he didn’t know what to do but try and keep his mind off it
หลังจาก Yunyoung ทิ้งเขาไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร แต่พยายามรักษาความคิดออก
It was the first goodbye he had to say after his mother had left him, but this one was different
มันเป็นครั้งแรกที่ลาก่อนที่แม่พูดว่าหลังจากที่แม่ของเขาทิ้งเขาไว้ แต่เรื่องนี้แตกต่างออกไป
When Yu-ye parted with his mother, he couldn’t acknowledge what a ‘goodbye’ meant
เมื่อ Yu-ye แยกทางกับแม่เขาไม่สามารถยอมรับได้ว่า "ลาก่อน" หมายถึง
He was too young, and his mother always showed signs that she would soon leave him in the years she stayed with him
เขายังเด็กเกินไปและมารดาของเขาก็แสดงอาการว่าเธอจะทิ้งเขาไว้ในปีที่เธออยู่กับเขา
That had helped him get over the parting quickly
ที่ได้ช่วยให้เขาได้รับมากกว่าการแยกทางอย่างรวดเร็ว
He couldn’t believe how much it hurt to see Yunyoung go
เขาไม่อยากเชื่อเลยว่า Yunyoung ไปได้ไกลแค่ไหน
His heart ached a little at first, but later it felt like he had a gaping hole
หัวใจของเขาปวดเล็กน้อยตอนแรก แต่ต่อมารู้สึกเหมือนว่าเขามีช่องโหว่
It was a feeling he had yet to learn
มันเป็นความรู้สึกที่เขายังไม่ได้เรียนรู้
He didn’t know how to express the emptiness, and therefore have been trying to stay ‘normal
เขาไม่ทราบวิธีการแสดงความว่างเปล่าและดังนั้นจึงได้พยายามที่จะอยู่ 'ปกติ
’ If there was another person who cared about Yu-ye as much as Yunyoung did, his change was big enough to notice
ถ้ามีคนอื่นคอยดูแล Yu-ye มากเท่าที่ Yunyoung ทำอยู่การเปลี่ยนแปลงของเขาก็ใหญ่พอที่จะสังเกตได้
He was always a kid without a drive to do anything, but worse, he now seemed desensitized by the world
เขาเป็นเด็กที่ไม่มีกำลังใจที่จะทำทุกอย่าง แต่แย่ที่สุดตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกท้อแท้กับโลก
His social relationships were the same
ความสัมพันธ์ทางสังคมของเขาก็เหมือนกัน
If anyone approached him first, he would accept them, but he was never the first one to strike up a conversation
ถ้าใครเข้ามาหาเขาก่อนเขาจะยอมรับพวกเขา แต่เขาไม่เคยเป็นคนแรกที่พูดคุยกัน
It was similar before, but this was more severe
ก่อนหน้านี้มีความคล้ายคลึงกัน แต่ก็รุนแรงมากขึ้น
It was a miracle that the children liked him and followed him well
เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เด็ก ๆ ชอบและปฏิบัติตามเขาอย่างดี
Although most were careful to approach him, everyone felt a bond with him
แม้ว่าทุกคนจะระมัดระวังในการเข้าใกล้เขา แต่ทุกคนก็รู้สึกผูกพันกับเขา
They knew he was good
พวกเขารู้ว่าเขาเป็นคนดี
The days passed, and finally one event came to decide his true personality
วันที่ผ่านไปและในที่สุดมีเหตุการณ์หนึ่งเหตุการณ์มาตัดสินบุคลิกที่แท้จริงของเขา
Yu-ye was in class when he was rushed over to the teacher’s office
Yu-ye อยู่ในชั้นเรียนเมื่อเขาถูกรีบวิ่งไปที่สำนักงานของครู
If it was any other day, Yunhwa would have come with a big smile to greet him, then the other teachers would come along to ask what was going on while petting his head, but that day was different
ถ้าวันใดวันหนึ่ง Yunhwa จะมาด้วยรอยยิ้มอันใหญ่เพื่อทักทายเขาครูคนอื่น ๆ ก็จะมาถามว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นขณะกำลังลูบหัว แต่ในวันนั้นก็ต่างกัน
It had a heavy air flowing throughout the unusually silent room
มันมีอากาศที่ไหลผ่านห้องเงียบที่ผิดปกติ
The only sounds he heard was the teachers flipping through school documents
เฉพาะเสียงที่เขาได้ยินก็คือครูพลิกดูเอกสารของโรงเรียน
Yu-ye noticed the strange vibe, then looked around the office
นายเห็นความรู้สึกแปลก ๆ จากนั้นมองไปรอบ ๆ สำนักงาน
The teachers all looked busy, flipping through their documents, almost refusing to look at Yu-ye as they dug their heads deep into the files to hide their faces
ครูทุกคนมองไม่ว่างพลิกเอกสารเกือบจะปฏิเสธที่จะมอง Yu-ye ขณะที่พวกเขาขุดหัวไว้ลึกเข้าไปในไฟล์เพื่อซ่อนใบหน้าของพวกเขา
Yu-ye tried to shake off the bad feeling as he walked over to his homeroom teacher who had called him out of class
Yu-ye พยายามที่จะสลัดความรู้สึกที่ไม่ดีออกไปขณะเดินไปหาครูประจำชั้นผู้ซึ่งเรียกเขาออกจากชั้นเรียน
“I…I see you’ve come…Yu-ye
"ฉัน ... ฉันเห็นคุณมา ... Yu-ye
” “Yes sir……” The teacher stared at Yu-ye for a moment before he tried to continue
"" ใช่ครับ ... "ครูจ้องเขม็งไปที่ Yu-ye สักครู่ก่อนจะพยายามต่อ
But it must have been a tough subject to discuss, as his lips parted, then closed a few times before he finally started
แต่ต้องเป็นเรื่องยากที่จะพูดถึงเมื่อริมฝีปากของเขาแยกทางปิดฉากไปสองสามครั้งก่อนที่เขาจะเริ่มทำ
“Please don’t be too shocked
โปรดอย่าตกใจเกินไป
It’s about your grandmother…” Yu-ye closed his eyes shut, trying to deny what was to come next
เกี่ยวกับคุณยายของคุณ ... "Yu-ye ปิดตาปิดพยายามที่จะปฏิเสธสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
Yu-ye heard exactly what he tried to deny
คุณได้ยินว่าเขาพยายามจะปฏิเสธอะไร
His grandmother was rushed to the hospital after a horrible accident
ยายของเขาถูกรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาลหลังจากเกิดอุบัติเหตุที่น่ากลัว
For a while, his grandmother had been working at a food-packing industry
ในขณะที่คุณยายของเขาเคยทำงานในอุตสาหกรรมบรรจุอาหาร
It wasn’t too complicated a job
ไม่ใช่งานที่ซับซ้อนเกินไป
She mostly washed and cleaned the ingredients before the packing process
เธอส่วนใหญ่ล้างและทำความสะอาดส่วนผสมก่อนการบรรจุ
The city hall had put up an ad about having easy, simple work for the local seniors in each district
ศาลาว่าการได้วางโฆษณาเกี่ยวกับการมีงานง่ายง่ายสำหรับผู้สูงอายุในท้องถิ่นในแต่ละอำเภอ
Local companies were to hire the seniors for a wage a little below the minimum wage
บริษัท ท้องถิ่นจ้างผู้สูงอายุเพื่อค่าจ้างต่ำกว่าค่าแรงขั้นต่ำ
His grandmother had just finished her morning shift and headed off to lunch where she slipped on the stairs, tumbling down
ย่าของเขาเพิ่งเสร็จสิ้นการเปลี่ยนยามเช้าของเธอและมุ่งหน้าไปยังอาหารกลางวันที่เธอลื่นลงบันไดไม้ลอยลง
The witnesses have said it was enough to break a few bones of even the healthiest, youngest worker
พยานได้กล่าวว่ามันเพียงพอที่จะทำลายกระดูกไม่กี่ของแม้กระทั่งคนที่ทำงานที่อายุน้อยที่สุดที่อายุน้อยที่สุด
But his grandmother was old with a weakened body from stress and fatigue of working every day
แต่ยายของเขาแก่กับร่างกายอ่อนแอจากความเครียดและความเมื่อยล้าในการทำงานทุกวัน
She was in a critical state
เธออยู่ในสถานะที่สำคัญ
His homeroom teacher then hurried him to the hospital
ครูประจำชั้นของเขารีบพาเขาไปที่โรงพยาบาล
Looking at the nervousness of the homeroom teacher, Yu-ye got even more anxious
มองหาความหงุดหงิดของครูประจำชั้น Yu-ye ยิ่งกังวลมากขึ้น
He was fumbling to rush him over right away
เขากะพ้อวิ่งไปหาเขาทันที
It wasn’t because he had other things to do besides driving him to the hospital
ไม่ใช่เพราะเขามีเรื่องอื่นนอกเหนือจากการขับรถไปโรงพยาบาล
It probably meant that his grandmother’s state was bad enough to hurry
อาจหมายความว่ารัฐยายของเขาไม่ดีพอที่จะรีบร้อน
Unfortunately, Yu-ye’s predictions were right
แต่น่าเสียดายที่การคาดการณ์ของ Yu-ye มีความถูกต้อง
“Grandma…” Yu-ye stared at his grandmother
"ยาย ... " Yu-ye จ้องที่ยายของเขา
She laid there in the emergency room, almost as if she was dead
เธอวางที่นั่นในห้องฉุกเฉินราวกับว่าเธอตาย
The only thing signaling that she was alive was the occasional heaving of the chest and the beeping heart monitor
สิ่งเดียวที่ส่งสัญญาณว่าเธอยังมีชีวิตอยู่คือการยกนิ้วเป็นครั้งคราวของหน้าอกและการตรวจสอบหัวใจ beeping
It was hard to breathe
มันยากที่จะหายใจ
To look at his grandmother in a white gown, bandaged from head to toe, felt as though it was mirroring her misfortunate life
มองไปที่คุณยายของเขาในชุดสีขาวพันผ้าพันแผลตั้งแต่หัวจรดเท้ารู้สึกราวกับว่ามันเป็นภาพสะท้อนชีวิตที่โชคร้ายของเธอ
She looked as if she had a hard time even having on the small machine that kept her alive
เธอดูราวกับว่าเธอต้องใช้เวลาอยู่กับเครื่องเล็ก ๆ ที่ทำให้เธอมีชีวิตอยู่
It left him speechless
มันทำให้เขาไม่พูด
All he could do was to grab her pale, bony hands tight
ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้คือการคว่ำมือซีดมือของเธอแน่น
“How is my grandma?” Yu-ye asked, trying to keep a straight face
"ยายของฉันเป็นอย่างไร?" Yu-ye ถามพยายามที่จะรักษาใบหน้าที่เรียบ
There was an old man next to him
มีชายชราคนหนึ่งอยู่ข้างๆเขา
It seemed like he worked together with his grandmother and came with her to the hospital
ดูเหมือนว่าเขาทำงานร่วมกับยายของเขาและมากับเธอที่โรงพยาบาล
Yu-ye remembered seeing him from time to time in town
ยู - คุณจำได้ว่าเห็นเขาเป็นครั้งคราวในเมือง
His grandmother opened her eyes, hearing her grandson’s question
ยายของเขาเปิดตาของเธอได้ยินคำถามของหลานชายของเธอ
She couldn’t bring herself to answer it
เธอไม่สามารถพาตัวเองตอบได้
She winced and looked up in sorrow
เธอควักหน้าและเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเศร้าโศก
She didn’t know how to tell him without hurting him
เธอไม่รู้ว่าจะบอกเขาอย่างไรโดยไม่ทำร้ายเขา
She looked as if she was trying hard to think of a way to lessen the shock and the pain
เธอมองราวกับว่าเธอกำลังพยายามอย่างหนักที่จะคิดวิธีที่จะลดความตกใจและความเจ็บปวด
But in the end, she still couldn’t open her mouth to say anything
แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ยังไม่สามารถเปิดปากพูดได้
The nurse that came to check was left with the question
พยาบาลที่เข้ามาตรวจสอบถูกทิ้งให้อยู่กับคำถาม
The old man asked, “Ms
ชายชราถามว่า "นาง
Doctor, how is she?” The nurse tried to hide her emotions and didn’t reply right away
หมอเธอเป็นยังไงบ้าง? "นางพยาบาลพยายามซ่อนอารมณ์ของเธอและไม่ได้ตอบทันที
Instead, she looked at Yu-ye
แต่เธอมองไปที่ Yu-ye
An elementary school boy was looking up in agony
เด็กนักเรียนประถมกำลังเงยหน้าขึ้นมองด้วยความทุกข์ทรมาน
It didn’t seem he had any other family members
ดูเหมือนว่าเขาไม่มีสมาชิกในครอบครัวคนอื่น
His grandmother was probably all he had left of his family
ยายของเขาน่าจะเป็นทั้งหมดที่เขาทิ้งไว้ในครอบครัวของเขา
The nurse grabbed Yu-ye’s hand as she asked, “Hello, what is your name?” “It’s Yu-ye Kim
นางพยาบาลจับมือ Yu-ye เมื่อถามว่า "สวัสดีคุณชื่ออะไร?" "มันคือ Yu-ye Kim
” “Ah, Yu-ye
"" อา, ยู - เจ้า
I see
ฉันเห็น
Your grandmother will be okay soon
คุณยายของคุณจะโอเคเร็ว ๆ นี้
Don’t you worry
ไม่ต้องเป็นห่วง
Did you have your lunch yet? If you didn’t, want to come with me? I’ll treat you
คุณมีอาหารกลางวันไหม?
Let’s go get some good hamburgers
ไปกินแฮมเบอร์เกอร์ดีๆ
Okay?” It was her first year as a nurse
เอาล่ะ "มันเป็นปีแรกที่เธอเป็นพยาบาล
Her heart was still weak, and it was not nearly strong enough to crush the hopes of a little boy by telling the truth
หัวใจของเธอยังคงอ่อนแอและมันก็ไม่แรงพอที่จะบดขยี้ความหวังของเด็กน้อยด้วยการบอกความจริง
She tried to pull him along, but he stood there as if he was nailed to the ground
เธอพยายามจะดึงเขาไปพร้อม ๆ แต่เขายืนอยู่ที่นั่นราวกับว่าเขาถูกตอกกับพื้น
Yu-ye looked at the nurse, then at his grandmother
Yu-ye มองไปที่พยาบาลแล้วยายของเขา
She was breathing harshly along with the occasional beeping of her monitor
เธอกำลังหายใจหนัก ๆ พร้อมกับเสียงเตือนครั้งต่อ ๆ ไปของจอภาพ
He knew what was coming
เขารู้ว่าสิ่งที่กำลังจะมาถึง
If he was a normal child, he would have followed the nurse
ถ้าเขาเป็นเด็กปกติเขาจะไปตามพยาบาล
He wasn’t a doctor, and he wouldn’t have known exactly how horrible a state she was in
เขาไม่ได้เป็นหมอและเขาคงไม่รู้ว่าเธออยู่ในสภาพที่น่ากลัวมากแค่ไหน
However, Yu-ye lived in a different world
อย่างไรก็ตามยูยอนอาศัยอยู่ในโลกที่แตกต่างกัน
The things he saw, and what he felt was far from normal
สิ่งที่เขาเห็นและสิ่งที่เขารู้สึกว่าห่างไกลจากปกติ
He carefully watched the blue thread around his grandmother
เขาเฝ้าดูด้ายสีฟ้ารอบ ๆ ย่าของเขาอย่างระมัดระวัง
The blue strings that seemed to move actively around her body a day ago, was hard to spot
สายสีน้ำเงินที่ดูเหมือนจะเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ร่างกายของเธอเมื่อวันก่อนเป็นจุดที่ยากมาก
Yu-ye instinctively knew her death was coming
Yu-ye สัญชาตญาณรู้ว่าความตายของเธอกำลังจะมาถึง
“No…… I’d rather stay here
"ไม่ ...... ฉันอยากอยู่ที่นี่
With grandma
กับยาย
” “You’re not hungry?” “No
"" คุณไม่หิวเหรอ? "" ไม่
I had a big breakfast
ฉันกินอาหารเช้าขนาดใหญ่
I’m okay
ฉันสบายดี
So, maybe…maybe treat me next time…
ดังนั้นบางที ... อาจจะปฏิบัติต่อฉันในครั้งต่อไป ...
” Yu-ye’s voice got quieter as his sentence finished, and the nurse felt her heart ache for him
เสียงของ Yu-ye เงียบลงเมื่อประโยคของเขาเสร็จสิ้นลงและพยาบาลก็รู้สึกว่าหัวใจเธอเจ็บปวดมาก
She had seen many children in the same situation
เธอได้เห็นเด็กหลายคนในสถานการณ์เดียวกัน
They all cried, threw a fit, sorrowfully calling the names of the patients
พวกเขาทั้งหมดร้องไห้โยนพอดีและเรียกชื่อผู้ป่วยอย่างบอบช้ำ
But Yu-ye didn’t cry
แต่คุณไม่ได้ร้องไห้
He didn’t yell
เขาไม่ได้โห่ร้อง
It was as if he knew already as he stared quietly into his grandmother’s face
ราวกับว่าเขารู้แล้วในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ใบหน้ายายของเขาอย่างเงียบ ๆ
It almost felt as if Yu-ye was dying too, but she couldn’t force him to come with her
เกือบจะรู้สึกราวกับว่ายูยอนกำลังจะตายด้วยเช่นกัน แต่เธอไม่สามารถบังคับให้เขามากับเธอได้
She didn’t have the right
เธอไม่มีสิทธิ์
She finally left the room to check on her other patients
ในที่สุดเธอก็ออกจากห้องเพื่อตรวจสอบผู้ป่วยคนอื่น ๆ ของเธอ
From then on, Yu-ye didn’t move an inch
จากนั้นเป็นต้นไปคุณไม่ได้เคลื่อนตัวเป็นนิ้ว
Even when the doctor came to check, when the homeroom teacher came after the counseling with the doctor, when it became time to eat, Yu-ye refused to move
แม้กระทั่งเมื่อหมอมาตรวจสอบเมื่อครูประจำชั้นมาหลังจากได้รับคำปรึกษากับแพทย์แล้วเมื่อถึงเวลากิน Yu-ye ปฏิเสธที่จะย้าย
The nurse and the townspeople tried to stop him, but it was no use
พยาบาลและชาวกรุงพยายามที่จะหยุดยั้งเขา แต่ก็ไม่มีประโยชน์
He didn’t even bother going to the restroom as he sat like a statue, trying to engrave the picture of his grandmother in his mind
เขาไม่เคยแม้แต่จะไปห้องน้ำในขณะที่เขานั่งเหมือนรูปปั้นพยายามที่จะแกะสลักภาพของคุณยายของเขาในใจของเขา
He didn’t sleep, and on the second day, his grandmother woke up
เขานอนไม่หลับและในวันที่สองยายของเขาตื่นขึ้นมา
“No
“ไม่มี
No! How could you go like this!” 12-year-old Yu-ye sat in the almost empty funeral, truly letting go of his last blood-related family
No!
He could meet Yunyoung who moved to the Jeju Islands, or his mother who was still alive if he was given the chance
เขาสามารถพบกับยุนยองที่ย้ายไปอยู่ที่เกาะเชจูหรือแม่ของเขาที่ยังมีชีวิตอยู่หากได้รับโอกาส
However, he could never meet or see his grandmother again
อย่างไรก็ตามเขาไม่อาจพบหรือยายของเขาได้อีก
Yu-ye’s legs suddenly lost its strength, and he kneeled next to the one old man weeping and crying out his grandmother’s name
ขาของ Yu-ye แทบสูญเสียกำลังและคุกเข่าข้างชายแก่คนหนึ่งที่ร้องไห้และร้องไห้ออกชื่อย่าของเขา
He sat in front of her picture, powerless
เขานั่งอยู่หน้าภาพของเธอไม่มีอำนาจ
He had borrowed the traditional Korean funeral clothing from one of the townspeople
เขาได้ยืมเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมของชาวเกาหลีจากชาวเมืองหนึ่งคน
It was rough to the touch and made a peculiar sound every time he moved
มันเป็นหยาบไปสัมผัสและทำเสียงที่แปลกทุกครั้งที่เขาย้าย
It was the sound as if he was rubbing two pieces of sandpaper together
มันเป็นเสียงราวกับว่าเขากำลังถูสองกระดาษทรายด้วยกัน
It was slightly too big and uncomfortable, but Yu-ye didn’t care
มันใหญ่เกินไปและอึดอัด แต่นายไม่สนใจ
He continued to stare blankly, without a drop of tear in sight, his eyes fixed on the picture as the townspeople murmured in pity
เขายังคงจ้องมองโดยไม่หยดน้ำตาโดยไม่หยดน้ำตามองไปที่ภาพขณะที่ชาวกรุงพึมพำด้วยความสงสาร
The towns people quietly chattered how strange a child he was
คนในเมืองอย่างเงียบ ๆ ก็บ่นว่าเด็กคนนี้เป็นอย่างไร
Yu-ye looked over to the entrance to the funeral
Yu-ye มองไปที่ทางเข้างานศพ
There were people who worked in the same factory as his grandmother, some townspeople he stayed close to, and some company people taking care of the funeral
มีบางคนที่ทำงานในโรงงานเดียวกับคุณยายชาวกรุงบางคนที่เขาอยู่ใกล้ ๆ และบางคนก็ดูแลงานศพ
There really wasn’t much people
มีคนไม่มากจริงๆ
Yu-ye felt that if Yunyoung was here, her presence alone would make him 10 times if not 100 times more relieved and relaxed, but she wasn’t here
Yu-ye รู้สึกว่าถ้า Yunyoung อยู่ที่นี่การแสดงตนของเธอเพียงอย่างเดียวจะทำให้เขารู้สึก 10 ครั้งถ้าไม่รู้สึกผ่อนคลายและผ่อนคลายมากกว่า 100 เท่า แต่เธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่
He didn’t bother calling her here
เขาไม่ได้โทรหาเธอที่นี่
He didn’t want to be seen in this state, and she wasn’t the person he was really waiting for
เขาไม่ต้องการที่จะได้เห็นในรัฐนี้และเธอไม่ใช่คนที่เขารอคอยจริงๆ
But no matter how many hours had passed, his long-awaited mother was nowhere to be seen
แต่ไม่ว่ากี่ชั่วโมงก็ผ่านไปแม่ที่รอคอยมานานก็ไม่มีวันจะได้เห็น
She left the house in the desire to earn money, but more to find her new future, and take back what was left of her youth
เธอออกจากบ้านในความปรารถนาที่จะได้รับเงิน แต่มากขึ้นที่จะหาอนาคตใหม่ของเธอและนำกลับสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ในวัยหนุ่มของเธอ
She wasn’t coming back
เธอไม่ได้กลับมา
Until the end of the funeral, Yu-ye had waited for his mother who failed to show up
จนกระทั่งวันสิ้นการพิธีศพ Yu-ye ได้รอแม่ที่ล้มเหลวในการแสดงตัว
Yu-ye had no connections to reach her, but he still held on to the little hope in one corner of his mind
Yu-ye ไม่มีทางเชื่อมต่อกับเธอ แต่เขายังคงยึดมั่นในความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ในมุมหนึ่งของจิตใจ
It was because she was still family
เป็นเพราะเธอยังเป็นครอบครัว
Her mother, who sacrificed all her life to raised her had passed away
แม่ของเธอผู้เสียสละตลอดชีวิตเพื่อเลี้ยงดูเธอได้ล่วงลับไปแล้ว
Her one blood-line was now left to stand alone in the cold world, so maybe, just maybe she would notice and come to help
ตอนนี้สายเลือดของเธอถูกทิ้งไว้ให้ยืนอยู่คนเดียวในโลกอันหนาวเย็นดังนั้นอาจจะบางทีเธออาจจะสังเกตเห็นและมาช่วย
Yu-ye’s wishes were useless
ความต้องการของ Yu-ye ไร้ประโยชน์
His mother didn’t help
แม่ของเขาไม่ได้ช่วย
It was the townspeople who had collected money to have his grandmother’s funeral
เป็นชาวกรุงที่เก็บเงินไว้เพื่องานศพของย่า
It was them who had helped from the beginning till the end
เป็นผู้ช่วยตั้งแต่ต้นจนจบ
He couldn’t say that his grandmother had the greatest personality, but she was still there
เขาไม่สามารถพูดได้ว่ายายของเขามีบุคลิกที่ดีที่สุด แต่เธอก็ยังอยู่ที่นั่น
She still tried, and gave her all to support him, at least materialistically
เธอยังคงพยายามและให้ทุกคนสนับสนุนเขาอย่างน้อยที่สุดก็ในทางวัตถุนิยม
Maybe everyone thought the same as he did
บางทีทุกคนอาจคิดเช่นเดียวกับที่เขาทำ
If she lived her whole life in misery, having to do nothing but sacrifice, maybe it was natural that she didn’t have the best personality
ถ้าเธอใช้ชีวิตทั้งชีวิตด้วยความทุกข์ยากไม่ต้องทำอะไรนอกจากการเสียสละบางทีมันอาจจะเป็นธรรมชาติที่เธอไม่มีบุคลิกที่ดีที่สุด
Or maybe, the townspeople had a warm heart
หรือบางทีชาวกรุงก็มีหัวใจที่อบอุ่น
If that wasn’t it, they must have felt they were in the same boat as she was
ถ้าไม่ได้เป็นเช่นนั้นพวกเขาต้องรู้สึกว่าพวกเขาอยู่ในเรือลำเดียวกันกับเธอ
They were all aged, and maybe they were afraid that they would be the next to follow in her steps
พวกเขาอายุมากและอาจกลัวว่าพวกเขาจะเป็นคนต่อไปที่จะตามขั้นตอนของเธอ
Anyhow, nobody pointed their fingers at how twisted her personality had become
อย่างไรก็ตามไม่มีใครชี้มือของพวกเขาที่ว่าบิดบุคลิกของเธอได้กลายเป็น
She had a hard life, and that was enough
เธอมีชีวิตที่หนักและพอแล้ว
Rather, if she had a great personality, that would have been a problem looking at how burdened and agonizing her life was
แต่ถ้าเธอมีบุคลิกที่ดีที่จะเป็นปัญหาที่กำลังมองหาวิธีการที่ภาระหนักและทนทุกข์ทรมานชีวิตของเธอคือ
Sometimes, his grandmother would have a drink as she blamed her life
บางครั้งคุณยายของเขาจะได้ดื่มด่ำในขณะที่เธอตำหนิชีวิตของเธอ
Her life was a chain of betrayals
ชีวิตของเธอเป็นโซ่ทรยศ
She lost her parents at her youth
เธอสูญเสียพ่อแม่ของเธอเมื่อเธออายุ
She then became separated from her siblings
จากนั้นเธอก็แยกตัวออกจากพี่น้องของเธอ
Her parents were quite wealthy before they passed away, but her relatives scraped every bit of their wealth like a pack of hyenas
พ่อแม่ของเธอร่ำรวยมากก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิต แต่ญาติของเธอก็ขูดทรัพย์สมบัติของพวกเขาทั้งหมดเช่นชุดของไฮยีน่า
She wandered around in the harsh world, without a place to belong
เธอเดินรอบในโลกที่รุนแรงโดยไม่ต้องมีสถานที่ที่จะอยู่
Then she married a man
แล้วเธอแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่ง
She had her daughter but the man who promised her his everything abandoned her for another woman
เธอมีลูกสาวของเธอ แต่ชายที่สัญญาว่าจะทิ้งทุกอย่างให้กับผู้หญิงคนอื่น
He never came back once in the span of 20 years where she worked like a slave to have her daughter finish her college
เขาไม่เคยกลับมาอีกครั้งในช่วง 20 ปีที่เธอทำงานเหมือนทาสเพื่อให้ลูกสาวของเธอจบวิทยาลัย
But then, her daughter cased her trouble
แต่แล้วลูกสาวของเธอก็เดือดร้อน
She came home with a sudden pregnancy, then made her promise to grow the child she gave birth to
เธอกลับมาที่บ้านด้วยการตั้งครรภ์ฉับพลันแล้วทำให้เธอสัญญาว่าจะเลี้ยงดูลูกที่เธอให้กำเนิด
Her daughter tossed her responsibilities and left for good
ลูกสาวของเธอโยนความรับผิดชอบของเธอและทิ้งไว้ให้ดี
If it wasn’t for the little bit of money she had received from the man who left her and the money she had from selling his house, she might have decided to end her life then, taking Yu-ye with her
ถ้าไม่ใช่เงินเล็กน้อยที่เธอได้รับจากชายที่ทิ้งเธอไว้และเงินที่เธอได้จากการขายบ้านของเธอเธออาจจะตัดสินใจที่จะยุติชีวิตของเธอแล้วพาเธอไปกับเธอ
Maybe that was what affected her
อาจจะเป็นสิ่งที่ส่งผลต่อเธอ
Her will was harsh and yet so desperate
น้ำพระทัยของเธอก็รุนแรงและยังสิ้นหวัง
“Yu-ye
“Yu-เจ้า
Even When I die, don’t you ever go to an orphanage
แม้แต่ตอนที่ฉันตายไปคุณก็ไม่เคยไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
Don’t you rely on anyone, or anything
คุณไม่พึ่งพาใครหรืออะไร
Live alone
อยู่คนเดียว
Stand for yourself
ยืนสำหรับตัวคุณเอง
If you trust anyone, all you have left will be nothing but scars
ถ้าคุณไว้วางใจใครสักคนสิ่งที่คุณทิ้งไว้จะไม่มีอะไรนอกจากแผลเป็น
” Yu-ye nodded as he tightly grabbed her hands for the last time
"Yu-ye พยักหน้าในขณะที่เขาคว้ามือของเธอเป็นครั้งสุดท้าย
She smiled faintly as she slowly closed her eyes
เธอยิ้มอย่างเบา ๆ ขณะที่เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ
Her life had started with nothing but emptiness
ชีวิตของเธอเริ่มต้นด้วยอะไร แต่ความว่างเปล่า
But at least she had a caring grandson looking up at her in sorrow as she passed
แต่อย่างน้อยเธอก็มีหลานชายที่เอาใจใส่มองขึ้นไปที่เธอในความเศร้าโศกขณะที่เธอเดินผ่าน
Yu-ye closed what was left of his grandmother’s eyes moments after
Yu-ye ปิดสิ่งที่เหลือจากตายายของเขาในช่วงหลัง ๆ
That was the end
นั่นคือจุดจบ