Chapter 30 Book 1: Winds Begin to Blow in Tai Yuan Chapter 30 – Drawn Swords Oppress Each Other   “Wait!” Following the yell, from the far distance sprinted over two men
บทที่ 30 เล่มที่ 1: ลมเริ่มพัดในไทยหยวนบทที่ 30 - ดาบลากจับตัว "รอ!" หลังจากเสียงตะโกนจากระยะไกลวิ่งไปหาชายสองคน
 The figure of the one leading was tall and large, and wore guard commander insignias
ร่างของคนชั้นนำสูงและใหญ่และสวมเสื้อคลุมผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์
 The other had thick eyebrows and a heavy beard, wearing bright and high-quality robes
อีกคนหนึ่งมีขนคิ้วหนาและเคราหนักสวมอาภรณ์สว่างและมีคุณภาพสูง
 The moment Pei Yuan saw that the person at the back was her future father-in-law, Duke Yan Lie, her facial color changed, and she hurriedly tore off a section of her sleeve to cover her face
ในขณะที่ Pei Yuan เห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังเป็นพ่อของเธอในอนาคตของกฎหมาย Duke Yan Lie, สีผิวของเธอมีการเปลี่ยนแปลงและเธอรีบฉีกออกส่วนของแขนของเธอเพื่อให้ครอบคลุมใบหน้าของเธอ
 That yell was from the person leading in front
เสียงตะโกนนั้นมาจากคนที่นำหน้า
 Running closer, he frowned and ordered, “All of you withdraw! What are you doing causing such a disturbance!” When the guards saw their immediate superior speak, they all awkwardly withdrew their weapons
วิ่งใกล้ ๆ เขาขมวดคิ้วและสั่ง "ทุกท่านถอนตัว! 
 Pei Yuan’s two brows jumped while she slowly turned, and said deeply, “High Commander Iron, are you accusing me of causing a disturbance?” “I do not dare
Pei Yuan สองคิ้วเพิ่มขึ้นในขณะที่เธอช้าหันและกล่าวอย่างลึกซึ้ง "High Commander Iron, คุณกล่าวหาฉันก่อให้เกิดความวุ่นวาย?" "ฉันไม่กล้า.
” Deputy Guard Commander Iron Ashdesert bowed neither subserviently nor rebelliously, his voice sonorous
"รองผู้บัญชาการทหารรักษาการณ์เหล็ก Ashdesert ไม่โค้งคำนับหรือดื้อด้านเสียงของเขาดังสนั่น
 “Princess’ orders, I do not dare disobey
คำสั่ง "ปริ๊นเซส" ฉันไม่กล้าฝ่าฝืน
 Only that, the person that Princess has commanded my guards to point their weapons at, is not someone that this subordinate can move
เพียงว่าคนที่เจ้าหญิงได้สั่งให้ยามของฉันไปชี้อาวุธของพวกเขาที่ไม่ใช่คนที่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชานี้สามารถย้ายได้
 Would Princess, seeing that my life is also a life, please slightly hold back your anger
เจ้าหญิงเห็นไหมว่าชีวิตฉันยังมีชีวิตอยู่โปรดกักขังความโกรธไว้เล็กน้อย
” “Him?” Pei Yuan turned, giving a sidelong glance at Zhan Bei Ye
"" เขา? "เป่ยหยวนหันมองและมองไปที่ Zhan Bei Ye
 The corner of her mouth turned up in a scornful smile
มุมปากของเธอโผล่ขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ารังเกียจ
 “What is he supposed to be?” Iron Ashdesert slightly lowered his head and frowned a little, but his tone was still calm
"เขาควรจะเป็นอย่างไร" Iron Ashdesert ลดศีรษะลงเล็กน้อยและขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เสียงของเขายังคงนิ่ง
 “Princess, this is his highness Fierce Prince from the Nemesis Dynasty, and is the Emperor’s guest
"เจ้าหญิงนี่คือความดุร้ายของเจ้าชายจากราชวงศ์ Nemesis และเป็นแขกของจักรพรรดิ
 You are being discourteous
คุณไม่สุภาพ
” “You —” His words made Pei Yuan choke her words back
"" คุณ - "คำพูดของเขาทำ Pei Yuan สำลักคำพูดของเธอกลับมา
 She wanted to rage, but hesitated a moment
เธออยากโกรธ แต่ลังเลสักครู่
 This person was an upright man, and the number one expert of the Tai Yuan palace
คนนี้เป็นคนชอบธรรมและเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งของราชวงศ์ไตหยวน
 He was very principled, and if she offended him, it would be too late for her to regret her decision
เขาเป็นคนที่มีหลักการมากและถ้าเธอไม่พอใจเขาก็จะสายเกินไปที่จะเสียใจกับการตัดสินใจของเธอ
 In a blink she saw that Yan Lie had already arrived as well
ในพริบตาเธอเห็นว่า Yan Lie มาถึงแล้วเช่นกัน
 This was her future father-in-law, and Pei Yuan didn’t want to recklessly lose her temper in front of him
นี่คือพ่อของเธอในอนาคตและ Pei Yuan ไม่ต้องการที่จะทำให้อารมณ์ของเธอพ่ายแพ้ต่อหน้าเขา
 Controlling her fury, she angrily glared at Iron Ashdesert, then went over to pay her respects to Yan Lie
ควบคุมความโกรธของเธอเธอโกรธจ้องที่เหล็ก Ashdesert จากนั้นก็เดินไปให้ความเคารพกับ Yan Lie
 Yan Lie’s eyes swept over her tightly wrapped face cover, then looked away
ดวงตาของ Yan Lie หงุดหงิดบนหน้าปกที่ห่อหุ้มไว้แน่นแล้วมองไป
 Standing still and smiling while stroking his beard, he acknowledged Pei Yuan’s greeting
ยืนอยู่และยิ้มขณะที่เคราเคราของเขาเขายอมรับคำทักทายของ Pei Yuan
 Pei Yuan straightened her waist
Pei Yuan ทำให้เอวของเธอกระชับขึ้น
 The normally arrogant her was not displeased because of this greeting that didn’t match their respective statuses, but instead showed a hint of a smile – since the Yan family patriarch accepted her greeting, wasn’t this the final acknowledgement that she was his son’s fiancée? Yan Lie observed her, and pleasantly laughed, “Princess, today is the Emperor’s royal birthday, don’t get entangled in these unimportant matters
ปกติแล้วเธอหยิ่งไม่พอใจเพราะคำทักทายที่ไม่ตรงกับสถานะของแต่ละคน แต่แสดงให้เห็นรอยยิ้ม - เนื่องจากพระสังฆราชครอบครัวแยนยอมรับคำทักทายของเธอไม่ได้เป็นการยอมรับขั้นสุดท้ายว่าเธอเป็นลูกชายของเขา 
 It would be ill-advised to ignore the bigger picture
ไม่ควรละเลยภาพที่ใหญ่กว่านี้
” His voice was calm, but his smile seemed to contain a deeper meaning
"เสียงของเขาสงบ แต่รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจะมีความหมายลึก ๆ
 The two words “bigger picture” were especially emphasized
คำว่า "ภาพใหญ่" สองคำถูกเน้นย้ำโดยเฉพาะ
 Hearing this Pei Yuan’s heart jumped, only now recalling her purpose in coming here; knitting her brows, she was a little annoyed at herself for forgetting about proper business the moment she saw Meng Fuyao
ได้ยินหัวใจของ Pei Yuan นี้เพิ่มขึ้น แต่ตอนนี้เล่าว่าเธอตั้งใจจะมาที่นี่ 
 Speaking of Fuyao, it seemed like just now she didn’t hear Meng Fuyao making any noise at all? She seemed to remember seeing Meng Fuyao tumble into the flowers and bushes underneath the stairs just then, and not appear after that
การพูดของ Fuyao ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอไม่ได้ยินเสียง Meng Fuyao ทำให้เกิดเสียงดัง 
 Then she and Zhan Bei Ye confronted, and Iron Ashdesert hurried over
แล้วเธอกับ Zhan Bei Ye ก็เผชิญหน้าและ Iron Ashdesert ก็รีบไป
 In the exchange of words and clashing of swords, she actually forgot about that woman
ในการแลกเปลี่ยนคำพูดและการปะทะดาบเธอลืมผู้หญิงคนนั้นเสียจริง
 At this time Zhan Bei Ye also thought of Meng Fuyao, and with a cold humph sound he followed the trail of blood stains from Meng Fuyao’s previous tumbling
ในเวลานี้ Zhan Bei Ye ยังคิดถึง Meng Fuyao ด้วยเสียง humph ที่หนาวเย็นเขาเดินตามรอยเปื้อนเลือดจากการพังครืนก่อนหน้านี้ของ Meng Fuyao
 Passing through a patch of flowers, his thick eyebrows suddenly jumped
ผ่านพุ่มไม้ดอกไม้คิ้วหนาของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
 The blood marks behind the shrubs were still there, but where was Meng Fuyao’s figure? A sneer came from behind, and Pei Yuan gusted over like the wind
เครื่องหมายเลือดเบื้องหลังพุ่มไม้ยังคงอยู่ที่นั่น แต่ร่างของ Meng Fuyao อยู่ที่ไหน 
 Seeing no trace of Fuyao at all, her expression turned extremely ugly, and she hatefully said, “With me here, you won’t be able to run far!” Zhan Bei Ye turned at once
มองไม่เห็นร่องรอยของ Fuyao เลยท่าทางของเธอดูน่าเกลียดมาก ๆ และเธอเกลียดชังกล่าวว่า "กับฉันที่นี่คุณจะไม่สามารถวิ่งหนีไปได้ไกล!" Zhan Bei Ye หันมาทันที
 Because his movements were too abrupt, it brought his sleeve to swing out, with a “pa” sound hitting Pei Yuan’s face
เนื่องจากการเคลื่อนไหวของเขาจู่โจมอย่างฉับพลันทำให้แขนของเขาห้อยออกมาพร้อมกับเสียง "pa" ที่กระทบกับหน้าของ Pei Yuan
 Pei Yuan only felt like a steel board had just swept over her face, and even her eyes went black
Pei Yuan รู้สึกเหมือนกระดานเหล็กเพิ่งกวาดไปทั่วใบหน้าของเธอและแม้ดวงตาของเธอก็ดำไป
 She heard Zhan Bei Ye’s frigid, deep voice that was like ice
เธอได้ยินเสียงลึก ๆ ของ Zhan Bei Ye เหมือนน้ำแข็ง
 “I’m warning you, there are still nine holes, and every time this Prince sees you once I will give you one
"ฉันเตือนคุณยังมีเก้าหลุมและทุกครั้งที่เจ้าชายคนนี้เห็นคุณเมื่อฉันจะให้คุณ
 If you dare to even touch one of her fingers, I will pierce a hundred holes on your entire body
ถ้าคุณกล้าแม้แต่จะสัมผัสนิ้วมือของเธอฉันจะเจาะหลุมหนึ่งร้อยตัวทั่วร่างกายของคุณ
 This Prince doesn’t kill woman, but I can make an exception for you!” With a swish of his sleeve he snapped, “This Prince has no time to bother with you
เจ้าชายคนนี้ไม่ได้ฆ่าผู้หญิง แต่ฉันสามารถเป็นข้อยกเว้นสำหรับคุณได้! "ด้วยแขนเสื้อของเขากระพือปีก" เจ้าชายคนนี้ไม่มีเวลาที่จะรำคาญกับคุณ
 This debt, I’ll remember!” Pei Yuan held her face and raised her head
หนี้นี้ฉันจะจำได้! "เป่ยหยวนจับหน้าและเงยหน้าขึ้น
 Just when she wanted to give a retort, Zhan Bei Ye lifted his sleeve in yet another burst of wind, with a “pa” impacting the right side of her face and making her stagger to the side
เมื่อเธอต้องการที่จะตอบโต้เธอ Zhan Bei Ye ยกแขนของเขาขึ้นอีกครั้งด้วยลม "pa" กระทบด้านขวาของใบหน้าและทำให้เธอซวนเซไปด้านข้าง
 With that, Zhan Bei Ye’s figure flashed, and he had already gone far away ———-   “Hey, hey hey ——–” “Be gentler, gentle ——-” “Hiss … are you saving me or butchering me?” Muttering constantly sounded in the darkness
ด้วยท่าทางนั้นร่างของ Zhan Bei Ye กระพริบและเขาก็หายตัวไปไกลแล้ว "เฮ้เฮ้เฮ้ ... " "อ่อนโยนอ่อนโยน ---" "เสียงแหบ ... คุณช่วยฉันหรือฆ่าฉันได้ไหม?" 
 Two pairs of brilliantly radiant eyes shone in the gloomy space, with one pair belonging to the hapless Meng Fuyao
ดวงตาที่เปล่งประกายคู่สองดวงสว่างไสวในช่องว่างมืดครึ้มโดยมีคู่หนึ่งคนที่เป็นเม้งเฟิ่ง
 Just then, she had tumbled down the steps and into the flowery brush
เพียงแค่นั้นเธอก็ร่วงลงตามขั้นตอนและเข้าไปในแปรงดอกไม้
 Before she even had time to crawl up, two iron-like hands pulled at her all of a sudden, and then her body fell, dropping into a center of a lightless deep well
ก่อนที่เธอจะมีเวลาคลานขึ้นสองมือเหมือนเหล็กเหมือนดึงเธอเข้าฉับพลันและร่างกายของเธอก็หล่นลงไปในใจกลางของหลุมลึกที่ไม่มีแสง
 With great shock Meng Fuyao wanted to resist, but the other side covered her mouth and shook his head, indicating that she shouldn’t make noise
ด้วยความตกใจที่ยิ่งใหญ่ Meng Fuyao ต้องการต่อต้าน แต่อีกฝ่ายปิดปากและส่ายหัวแสดงว่าเธอไม่ควรทำให้เกิดเสียงดัง
 The web of his thumb was slightly coarse, clearly a male martial artist’s hand, but from the chilly palm came a faint incense fragrance that only upper-class men used
เว็บของนิ้วหัวแม่มือของเขาหยาบเล็กน้อยหยาบคายมือของชายนักต่อสู้ แต่จากฝ่ามือที่หนาวเย็นเป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คนชั้นสูงใช้เท่านั้น
 Only after Meng Fuyao signaled to the other that she wouldn’t act rashly did the man release his hand
เฉพาะหลังจาก Meng Fuyao ส่งสัญญาณให้คนอื่น ๆ ว่าเธอจะไม่ทำอย่างบ้าคลั่งไม่ได้คนปล่อยมือของเขา
 Looking around, Fuyao discovered that this was a secret room, the most likely guess being that it was originally a dry well that connected to a secret passage that was later sealed off
มองไปรอบ ๆ Fuyao พบว่านี่เป็นห้องลับความคาดเดาได้มากที่สุดว่าเดิมเป็นหลุมแห้งที่เชื่อมต่อกับทางลับที่ปิดผนึกในเวลาต่อมา
 There were flowers planted above it, and when she had tumbled into the brush, the person hiding inside the well took the opportunity to pull her in
มีดอกไม้ที่ปลูกข้างต้นมันและเมื่อเธอได้ร่วงลงไปในแปรงคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ดีเอาโอกาสที่จะดึงเธอเข้ามา
 Realizing that the other side didn’t have any harmful intentions, Meng Fuyao only then let out a held breath
ตระหนักว่าด้านอื่น ๆ ไม่ได้มีเจตนาที่เป็นอันตรายใด ๆ Meng Fuyao เท่านั้นแล้วปล่อยให้ออกลมหายใจที่จัดขึ้น
 The man suddenly pulled her shoulder over, ripped a few strips of cloth from his own sleeves with “chi chi” sounds, and with a couple swift and forceful movements finished wrapping up the wounds on Fuyao’s shoulder
ชายฉีกไหล่ของเธอฉีกขาดไม่กี่เส้นจากแขนเสื้อของตัวเองด้วยเสียง "ไค chi" และด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและมีพลังทั้งสองได้ห่อหุ้มแผลบนไหล่ของฟู่ย่า
 Caught off guard, Meng Fuyao let out a couple shouts
ปิดกล้อง Meng Fuyao ปล่อยออกมาตะโกนสองคน
 Before she could finish her exclamations that man had already loosened his grip, and silently turned away
ก่อนที่เธอจะเสร็จสิ้นการอุบรสมองของเธอได้ว่าชายคนนั้นได้คลายการจับของเขาแล้วก็เงียบไป
 His back figure was skinny and straight, sunk into the obscure shadows like a tree made of jade
ร่างกลับของเขาผอมและตรงจมลงไปในเงาที่คลุมเครือเหมือนต้นไม้ที่ทำจากหยก
 Seeing Meng Fuyao quiet down he walked a couple steps forward
เห็น Meng Fuyao เงียบลงเขาเดินสองก้าวข้างหน้า
 Some faint lines of light pierced in, outlining the man’s wide shoulder, skinny waist body, still a youth
เส้นบาง ๆ ที่จาง ๆ ของแสงที่เจาะเข้าไปในไหล่กว้างของชายร่างผอมเอวร่างกายยังหนุ่ม
 Watching that back figure, Meng Fuyao thought it looked a little familiar
มองย้อนกลับไปว่า Meng Fuyao คิดว่ามันดูไม่ค่อยคุ้นเคย
 Lifting her head to look around she knitted her brows
ยกศีรษะเพื่อมองไปรอบ ๆ เธอถักคิ้วของเธอ
 For some reason she had never liked dim, claustrophobic spaces, only wanting to leave
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เธอไม่เคยชอบช่องว่างที่แคบ ๆ และอึดอัดเพียงต้องการออกไป
 Yet at that moment the man looked back
ในขณะนั้นชายคนนี้มองย้อนกลับไป
 He had a very eminent, conspicuous face
เขามีใบหน้าเด่นโดดเด่น
 His eyes were like deep lucid ancient springs, and his facial color was faintly pale, making one think of the snow-accumulating, never-melting mountain glaciers of the distant Heaven’s Court
ดวงตาของเขาเหมือนน้ำพุโบราณที่ชัดเจนและสีหน้าของเขาจาง ๆ ทำให้คนคิดถึงหิมะที่สะสมไม่เคยละลายน้ำแข็งธารน้ำแข็งบนภูเขาแห่งสวรรค์อันไกลโพ้น
 His gaze was a mysterious dimness that was desolate and penetrating, containing the depth of thousand ren deep whirlpools, and the brightness of a sky full of star fire – inside the extreme dark chill was strangely flickering the scintillation of starlight
การจ้องมองของเขาเป็นความมืดมิดลึกลับที่รกร้างและทะลุปรุโปร่งมีความลึกพันวนวนน้ำพุลึกและความสว่างของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวไฟ - ภายในเย็นที่มืดที่สุดทำให้เกิดแสงประกายระยิบระยับของดาวฤกษ์
 Meng Fuyao immediately inhaled sharply
Meng Fuyao สูดดมทันที
 Those eyes … she had seen before! At the Profound Origin sword sect, the day after she broke up with Yan Jingchen, she had battled with a black-clothed youth when she returned to the sect
ดวงตาพวกนั้น ... เธอเคยเห็นมาก่อน! 
 With a look backwards, a bewildering hidden eye, and a speck of never-extinguishing star fire exploded in her vision
มองย้อนกลับไปข้างหลังตาที่ซ่อนเร้นและจุดไฟดาวดับเพลิงที่ไม่เคยดับลงในวิสัยทัศน์ของเธอ
 She never forgot
เธอไม่เคยลืม
 Unexpectedly, today she actually met him in a secret passageway somewhere in the Tai Yuan imperial palace
ไม่คาดฝันวันนี้เธอได้พบกับเขาอย่างแท้จริงในทางลับที่ใดที่หนึ่งในราชวงศ์ไท่หยวน
 The youth stared at Meng Fuyao, then suddenly said, “I just saved your life
เยาวชนจ้องมองที่ Meng Fuyao แล้วก็กล่าวว่า "ฉันช่วยชีวิตคุณได้
 Now you have to do me a favor
ตอนนี้คุณต้องช่วยฉัน
” His voice was chilly, like thin ice sheets that collided with each other on a frozen pond
"เสียงของเขาหนาวเย็นเช่นแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ ที่ชนกันบนบ่อน้ำแข็ง
 So cold, it distanced others a thousand li away
เย็นมากมันห่างไกลคนอื่น ๆ พันห่างออกไป
 “Huh?” Meng Fuyao widened her eyes, what was with this guy’s logic? When did her life need his saving? Zhan Bei Ye definitely wouldn’t just sit there and watch her be killed
"เหรอ?" เม้งฟู่เจ๋อกว้างขึ้นดวงตาของเธอแล้วล่ะ? 
 She was the unlucky one who was grabbed by him and pulled into the dim well, and the result was that she owed him a life debt now? Furthermore, him furtively hiding in here with his expression solemn, meant that whatever he wanted help with was almost certainly some kind of important, life-or-death thing
เธอเป็นคนเคราะห์ร้ายคนหนึ่งที่ถูกคว้าโดยเขาและดึงเข้ามาในห้องสลัวและผลที่ตามมาคือเธอเป็นหนี้เขาหนี้ชีวิตตอนนี้? 
 She Meng Fuyao wasn’t some fool who liked to be cannon fodder
เธอ Meng Fuyao ไม่ได้เป็นคนโง่บางคนที่ชอบที่จะเป็นสัตว์กินเนื้อกระป๋อง
 Narrowing his lips, the youth observed her expression
เล็งริมฝีปากของเขาลง
 Without saying another word, an unsheathing noise sounded as a long sword flashed with bright light, already resting on Meng Fuyao’s neck
ไม่มีเสียงอีกคำหนึ่งเสียงดังเป็นดาบยาวประกายด้วยแสงสว่างแล้วก็พำนักอยู่บนคอของเม้งฟู่เจ๋อ
 Biting cold qi came from the sword tip, and the blade’s edge was clear like autumn water
กัดฉีเย็นมาจากปลายดาบและขอบของใบมีความชัดเจนเหมือนน้ำในฤดูใบไม้ร่วง
 The murderous aura radiating from the sword seemed like sharp needles that flew scattering out, piercing Fuyao and causing her to almost close her eyes
แสงออโรร่าที่สังหารจากดาบดูเหมือนเข็มแหลมที่กระเจิงออกมาทะลุ Fuyao และทำให้เธอเกือบจะหลับตาลง
 “I don’t beg, and don’t like to repeat myself
"ฉันไม่ขอร้องและไม่ชอบที่จะทำซ้ำตัวเอง
 If you don’t go, I’ll kill you!”
ถ้าคุณไม่ไปฉันจะฆ่าคุณ! "