Chapter 35 Book 1: Winds Begin to Blow in Tai Yuan Chapter 35 – Pretending Like So   Shen hour, third half-hour
บทที่ 35 เล่มที่ 1: ลมเริ่มพัดในไท้หยวนบทที่ 35 - แกล้งทำเป็นชั่วโมงครึ่งชั่วโมงที่สาม
 In front of the Letter Hall, the guard captain suspiciously sniffed his nose
หน้าปราสาทจดหมายกัปตันผู้พิทักษ์จมูกของเขาอย่างสงสัย
 He smelled a faint whiff of blood
เขามีกลิ่นเหม็นของเลือด
 The moment he sniffed his nose, Meng Fuyao instantly raised her head, then discreetly cut forward half a pace, moving in front of Yun Hen
ขณะที่เขาจมูกของเขา Meng Fuyao ยกศีรษะขึ้นทันทีแล้วค่อยๆตัดไปข้างหน้าครึ่งก้าวเดินหน้า Yun Hen
 At the same time, the captain turned his head, asking, “What’s that smell?” His gaze shot behind him, towards the Yun Hen who was carrying a tray and whose head was lowered
ในเวลาเดียวกันกัปตันหันศีรษะถามว่า "มีกลิ่นอะไรล่ะ?" สายตาของเขาจ้องมองไปข้างหลังเขาไปทางเหวินหยดที่กำลังถือถาดและศีรษะของเขาลดลง
 Gradually his eyes turned chilly, and suddenly he said slowly, “You, put down that tray
ค่อยๆตาของเขากลายเป็นอากาศหนาวเย็นและทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างช้าๆว่า "คุณใส่ถาดนั้นลง
” With a “cha” sound, those originally raised, sky-pointing spears and blades all fell towards the ground
"ด้วยเสียง" cha "ผู้ที่ยกขึ้นต้นหอกและใบพัดที่ชี้ขึ้นฟ้าก็ตกลงไปที่พื้น
 The points and edges of the weapons diagonally slanted, blades and tips forming a web, and pointed towards Yun Hen and Meng Fuyao
จุดและขอบของอาวุธตามแนวทแยงมุมเอียงใบและเคล็ดลับการขึ้นรูปเว็บและชี้ไปที่เหวินเหอหนานและเม้งฟู่เจีย
 A thick coldness like death filled the surroundings
ความหนาวเย็นเหมือนความตายเต็มไปด้วยสภาพแวดล้อม
 A smell of iron rust was in the wind
มีกลิ่นของสนิมเหล็กอยู่ในสายลม
 Yun Hen’s face was like frost while his eyes fluctuated
ใบหน้าของเหวินเหวินเป็นเหมือนน้ำค้างแข็งขณะที่ดวงตาของเขาพลิกผันไป
 After a short time, his hands slowly lowered
หลังจากนั้นไม่นานมือของเขาก็ค่อยๆลดลง
 That captain intently stared, his gaze sharp, like a high circling hawk looking for food
กัปตันจ้องมองอย่างจ้องมองจ้องมองของเขาคมเหมือนเหยี่ยววงแหวนกำลังมองหาอาหาร
 Right now all his attention was focused on Yun Hen’s body, waiting for the moment when the tray fell
ขณะนี้ความสนใจทั้งหมดของเขามุ่งเน้นไปที่ร่างกายของ Yun Hen รอสักครู่เมื่อถาดลดลง
 Meng Fuyao’s hand instantly borrowed the cover of the tray to lower downwards, and in a shake of her sleeve a small knife had already slid into her palm
มือของ Meng Fuyao ยืมที่ครอบถาดไว้ให้ต่ำลงและในการจับแขนของเธอมีดขนาดเล็กได้เลื่อนเข้าไปในฝ่ามือแล้ว
 With a spin of her fingers, the small knife unwaveringly penetrated through the draping robe sleeve and pricked the inside of her thigh
ด้วยการปั่นนิ้วของเธอมีดเล็ก ๆ ทะลุผ่านแขนเสื้อคลุมและแทงข้างในต้นขาของเธอ
 Fresh blood poured out
เลือดไหลออกสด
 At the same time, Yun Hen’s tray had already fell down, revealing that bloodstain on his chest
ในเวลาเดียวกันถาดของ Yun Hen ก็ร่วงลงแล้วเผยให้เห็นรอยเลือดบนหน้าอกของเขา
 The eyes of the guard captain narrowed, as if he had met with some kind of dangerously strong light
สายตาของกัปตันยามแคบลงราวกับว่าเขาได้พบกับแสงที่แข็งแรงที่อันตรายบางอย่าง
 “Go —” The two words seize them had not yet come out of his mouth, before Meng Fuyao suddenly rushed forward, rushing towards the spear point of the guard captain
"ไป -" ทั้งสองคำจับกุมพวกเขายังไม่ได้ออกมาจากปากของเขาก่อนที่เม้ง Fuyao ก็รีบวิ่งไปข้างหน้าวิ่งไปทางหอกจุดของกัปตันยาม
 “Sir! Sir! That blood … is mine!” The guard captain turned his head with surprise, his eyes glancing past the Meng Fuyao whose whole face was blushing, and didn’t notice that just then Yun Hen’s hand had suddenly retracted into his sleeve
"ท่าน! 
 His fingertips gripped a fine steel needle, in that moment coldly planning to kill while perishing together
ปลายนิ้วของเขาจับเข็มเหล็กที่ละเอียดขึ้นในขณะนั้นวางแผนที่จะฆ่าอย่างเย็นเยือกขณะพินาศด้วยกัน
 However, that kill was interrupted by Meng Fuyao
อย่างไรก็ตามการฆ่านั้นถูกขัดจังหวะโดย Meng Fuyao
 Yun Hen turned his head in astonishment, and saw a certain most thick-faced person in the world shyly holding onto the guard captain’s white shining blade point
หยุนเฮนหันศีรษะด้วยความตกตะลึงและเห็นคนหน้าหนาที่สุดในโลกที่ขี้อายจับประเด็นใบมีดสีขาวของกัปตันผู้คุ้มกัน
 With shame and sadness she said, “Sir … it is this servant’s … this servant’s fault, this servant had gone for tryst with little Hen at Xuande Hall … didn’t pay attention to this servant’s monthly thing … the monthly thing suddenly came … it stained his robes … Sir must not misunderstand!” The guard captain was startled
ด้วยความอับอายและความเสียใจเธอจึงพูดว่า "เซอร์นี่ ... คนรับใช้คนนี้ ... ความผิดของข้าราชการคนนี้ได้ไปหาหมอผีเล็ก ๆ ที่ Xuande Hall ... ไม่สนใจเรื่องรายเดือนของคนรับใช้ ... สิ่งของรายเดือนก็มา ... มัน 
 He naturally knew that maids in the palace were lonely, and many became “eating partners” with eunuchs and played around in some kind of false coupling
เขารู้อย่างตรงไปตรงมาว่าสาวใช้ในพระราชวังเป็นคนเหงาและหลายคนก็กลายเป็น "คู่รักกิน" กับขันทีและเล่นในรูปแบบการแต่งงานที่ผิดพลาด
 His eyes couldn’t help but fall, and see that among the slightly disheveled lower skirts of the palace maid, there truly were some faint traces of blood
ตาของเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ร่วงหล่นลงและเห็นว่าในกระโปรงล่างที่กระเซิงเล็กน้อยของแม่บ้านในพระราชวังมีร่องรอยเลือดไหลอยู่บ้าง
 His eyes then glanced towards the old eunuch Lao An
ดวงตาของเขาเหลือบไปยังขันทีลาวเก่า
 Lao An was previously given a fright, but now he lifted his sleeve to cover his mouth and snicker
ลาวอันได้รับความกลัวมาก่อน แต่ตอนนี้เขายกแขนเสื้อขึ้นปกคลุมปากและงี่เง่าของเขา
 Moving his head close to the side of the guard captain’s ear, he said a couple sentences
เขาขยับศีรษะที่ด้านข้างของหูกัปตันเรือเฝ้ายามเขาพูดประโยคสองประโยค
 As the guard captain listened, he gradually revealed an odd, lascivious expression
กัปตันยามเฝ้าฟังเขาค่อยๆเปิดเผยความรู้สึกแปลก ๆ
 As for the innately talented first-class actress Meng Fuyao, with superb acting she demurely lowered her head at once
สำหรับนักแสดงหญิงชั้นนำที่มีพรสวรรค์ที่มีพรสวรรค์อย่าง Meng Fuyao ด้วยการแสดงที่ยอดเยี่ยมเธอลดหัวลงอย่างฉับพลัน
 The tip of her foot scratched at the ground as she bashfully stayed silent
ปลายเท้าของเธอขีดข่วนที่พื้นขณะที่เธอนิ่งสงบเงียบ
 Yun Hen dazedly looked at her, looked at her shy expression, looked at the faint bloodstains in her skirts
ยุนฮวนมองเธออย่างฉงนสนเทิคมองไปที่ความขี้เกียจของเธอมองไปที่คราบเลือดจาง ๆ ในกระโปรงของเธอ
 In that instant his eyes fluctuated turbulently, deep like the sea, while the initial fear, rage, and unwillingness gradually transformed into shock and confusion
ในเวลานั้นดวงตาของเขาพลิกผันไปอย่างวุ่นวายลึกเหมือนทะเลในขณะที่ความกลัวความโกรธและความไม่เต็มใจเริ่มเปลี่ยนเป็นความตกใจและความสับสน
 Those fresh bloody stains pierced themselves into his eyes, pierced into his heart, like a streak of scarlet tide washing away frigidly sealed shadows, and transformed into the inexpressible feelings that he felt in that moment
คราบเปื้อนคราบเลือดที่เจาะเข้าไปในดวงตาของเขาเต็มไปหมดเช่นเดียวกับริ้วสีแดงครึ้มที่พัดเอาเงาที่ปิดสนิทและเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่เขารู้สึกไม่ได้ในขณะนั้น
 On this road that she accompanied him on, how could it only be the edge of the coming storm, or the extreme danger of facing ten thousand troops alone? There was also a female’s most precious dignity and reservation
บนถนนสายนี้ที่เธอเดินตามเขาไปได้อย่างไรว่ามันเป็นแค่ขอบพายุที่กำลังจะมาถึงหรืออันตรายร้ายแรงในการเผชิญหน้ากับหมื่นคนเดียว? 
 The latter, to woman, was more important than life or death
หญิงหลังมีความสำคัญมากกว่าชีวิตหรือความตาย
 Before tonight they were complete strangers, yet she could sacrifice this much for him
ก่อนคืนนี้พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่สมบูรณ์ แต่เธอก็สามารถเสียสละสิ่งนี้ให้กับเขาได้
 Yun Hen raised his head and softly exhaled a breath of air, as if he wanted to exhale out thousands of roiling emotions from his chest
หยุนเฮนเงยหน้าขึ้นและหายใจออกจากอากาศอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเขาต้องการที่จะหลั่งอารมณ์ออกจากหน้าอกของเขานับพัน
 However afterwards, he instead felt that his heart became even more sunken, just like a heavy weight
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นเขารู้สึกว่าหัวใจของเขากลายเป็นที่จมน้ำมากขึ้นเช่นเดียวกับน้ำหนักที่หนัก
 His gaze gradually settled down, while birthing a kind of stubborn, unregretful loneliness
จ้องมองของเขาค่อยๆนั่งลงในขณะที่การคลุกคลีชนิดของความดื้อรั้นดื้อดึง, unregretous เหงา
 Meng Fuyao didn’t know about the shock and course of thoughts that he was going through right now
Meng Fuyao ไม่ทราบเกี่ยวกับความตกใจและความคิดที่เขากำลังจะผ่านตอนนี้
 She only knew that nothing was more important than living, not to mention the fact that she came from the modern world, so her character was more unrestrained
เธอรู้แค่ว่าไม่มีอะไรสำคัญกว่าการใช้ชีวิตไม่ต้องกล่าวถึงข้อเท็จจริงที่ว่าเธอมาจากโลกสมัยใหม่ดังนั้นตัวละครของเธอจึงไม่ถูก จำกัด
 Even though these things were bound to cause embarrassment, compared with the life or death bigger picture, they were completely negligible – at most it would only be a cut on the inside of her thigh that really hurt
แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้เกิดความลำบากเมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตหรือความตายภาพใหญ่ขึ้นพวกเขาก็ไม่สำคัญนัก แต่อย่างใดส่วนใหญ่แล้วมันจะถูกตัดออกจากด้านในของต้นขาที่เจ็บ
 This was why she made up her mind, after escaping from this place, she definitely had to make this guy pay retribution fees
นี่เป็นเหตุผลที่เธอคิดขึ้นหลังจากหนีจากสถานที่นี้เธอต้องทำให้ผู้ชายคนนี้จ่ายค่าธรรมเนียมการลงโทษ
 Looking at that guy’s extravagance when with one scoop he took out a bag of gold, she could fiercely blackmail him for some money
มองไปที่ความฟุ่มเฟือยของคนที่แต่งตัวประหลาดเมื่อมีหนึ่งตักเขาเอาถุงทองที่เธออาจจะแบล็กเมล์เขาอย่างดุร้ายสำหรับเงินบางส่วน
 It was unfortunate that Yun Hen didn’t know her thoughts right now, otherwise he most likely would have wanted to cough up blood
โชคร้ายที่ Yun Hen ไม่ทราบความคิดของเธอตอนนี้มิฉะนั้นแล้วเขาคงจะอยากมีอาการไอขึ้น
 The night wind was like iron colliding with the forest of weapons
ลมตอนกลางคืนเปรียบเสมือนเหล็กพุ่งชนกับป่าแห่งอาวุธ
 The guard captain inside that forest unblinkingly stared at that “shamefully” using her two hands to cover her face, softly whimpering Meng Fuyao
กัปตันผู้พิทักษ์ในป่านั้นได้จ้องมองที่ "อัปยศ" โดยใช้มือทั้งสองข้างเพื่อคลุมใบหน้าของเธอเบา ๆ เสียงหอน Meng Fuyao
 The eagle and leopard-like eyes slowly softened, and revealed an expression of not knowing whether to laugh or cry
สายตาของนกอินทรีและเสือดาวชะลอตัวลงอย่างช้าๆและแสดงออกถึงความรู้สึกไม่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้
 That thread of dense suspicion had already gradually lightened, and as if a strand of blood in a bowl of clear water, it began to disperse
เส้นด้ายที่มีความสงสัยหนาทึบนั้นค่อยๆลดลงและราวกับว่ามีเส้นเลือดอยู่ในชามน้ำใสก็เริ่มกระจายตัว
 He suddenly said, “So it is this sort of thing
เขาจู่ ๆ ก็พูดว่า "นี่เป็นเรื่องแบบนี้
” Swiveling his head to smirk at Yun Hen, he unexpectedly used a fist to heavily thump his chest
"หันศีรษะไปยิ้มเย้าอยู่ที่เหว่หยุนเขาใช้กำปั้นอย่างไม่คาดคิดมาทุบหน้าอกของเขาอย่างหนัก
 Heroically he laughed saying, “You fellow, might not be big, but your daring is not small
อย่างกล้าหาญเขาหัวเราะว่า "คุณเพื่อนอาจจะไม่ใหญ่ แต่กล้าหาญของคุณไม่เล็ก
” That fist heavily hit out, containing an intentional amount of inner strength
"กำปั้นที่ตีหนักออกมีจำนวนเงินที่มีอยู่โดยเจตนาของแรงใจ
 The Meng Fuyao close by could actually feel the hair on her temples slightly scatter from the wind of the fist attack, and her heart couldn’t help but jump up
บริเวณใกล้เคียงของ Meng Fuyao ได้รู้สึกถึงเส้นผมบนวิหารของเธอกระจายไปเล็กน้อยจากลมกำปั้นโจมตีและหัวใจของเธอก็ไม่สามารถช่วยได้ แต่กระโดดขึ้น
 Yun Hen’s wound … If he instinctively counterattacked … “Peng!” That fist hit the chest, skin and flesh impacting with a muffled sound
บาดแผลของ Yun Henne ... ถ้าเขาตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ ... "Peng!" กำปั้นที่ตีหน้าอกผิวหนังและเนื้อหนังกระทบกับเสียงที่ดังสนั่น
 Hearing this, Meng Fuyao’s brows furrowed
เมื่อได้ยินแบบนี้คิ้ว Meng Fuyao ก็ร่องลง
 Yun Hen consecutively stumbled back a few steps, narrowly avoiding falling with his butt on the floor
นายหยุนหยางกลับสะดุดลงไปสองสามก้าวหลีกเลี่ยงไม่ให้ชนกับก้นของเขาลงบนพื้น
 He hurriedly reached out a hand to grab the spear of a guard beside him to stabilize himself, and with a red face he replied, “Sir is making fun of me, Sir has good martial arts!” “How could this be called martial arts!” The opposite side’s lack of resistance made the guard captain laugh with satisfaction, and his last bit of doubt was eliminated – when martial artists were faced with a sudden attack, they would all instinctively defend or counterattack, not to mention that if this person really was wounded, how could they not reveal even the smallest expression of pain? His laugh was pleasant, and contained some lewdness
เขารีบหยิบมือจับหอกของยามข้างเขาเพื่อรักษาตัวเองและมีใบหน้าสีแดงที่เขาตอบว่า "เซอร์กำลังทำให้ความสนุกของฉันเซอร์มีศิลปะการต่อสู้ที่ดี!" "วิธีนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นศิลปะการต่อสู้ 
 After inspecting the two people’s bodies, he mysteriously smiled again, and waved his hand saying, “You can go!” With a “cha” sound, the slanted blades and spears were again retracted and raised up towards the sky
หลังจากตรวจร่างกายของคนสองคนเขาก็ยิ้มอย่างลึกลับอีกครั้งและโบกมือให้เขาพูดว่า "คุณสามารถไปได้!" ด้วยเสียง "ชา" ใบมีดและหอกที่ห้อยลงมาอีกครั้งและยกขึ้นสู่ท้องฟ้า
 Meng Fuyao silently released a long breath, and loosened her grip on the dagger that was always hidden inside her robe sleeves
เม้งฟุยุยปล่อยลมหายใจยาว ๆ และคลายจับกริชที่ซ่อนอยู่ภายในเสื้อคลุมของเธอเสมอ
 She turned her head and faintly smiled at Yun Hen, using her eyes to signal for him to look down
เธอหันศีรษะของเธอและยิ้มให้ยิ้มไปที่ Yun Hen โดยใช้สายตาของเธอเพื่อส่งสัญญาณให้เขามองลง
 Yun Hen’s head lowered, and he saw the thumb Meng Fuyao exposed outside her sleeve was currently stuck up high
หัวเหว่ยหงายลงและเขาเห็นนิ้วหัวแม่มือ Meng Fuyao ที่ติดอยู่ด้านนอกแขนของเธอขณะนี้ติดอยู่ในระดับสูง
 Yun Hen did not understand this hand position’s meaning, but he vaguely knew that it was praise of him
หยุนหยางไม่เข้าใจความหมายของตำแหน่งในมือนี้ แต่เขารู้ดีว่านี่เป็นการสรรเสริญเขา
 His eyes drifted, seeing close by on Meng Fuyao was fresh blood splatters, blooming in small stains
ดวงตาของเขาลอยขึ้นมองเห็นใกล้ ๆ กับ Meng Fuyao เลือดที่ไหลบ่าเข้ามา
 With a constricting of his heart, a type of unfamiliar pain swept through him
ความเจ็บปวดที่ไม่คุ้นเคยของเขาหดหายไป
 The proud, cold and resolute youth clenched his fingers tightly in his sleeve
หนุ่ม ๆ ที่เยือกเย็นหวาดหวั่นแน่นหนาและขยันขันแข็งจับมือแน่นในแขนเสื้อของเขา
 If you can sacrifice like so, can I not withstand a moment of pain and disgrace? To accomplish great things one couldn’t pay attention to minor trifles
ถ้าคุณสามารถเสียสละได้เช่นนี้ฉันจะทนไม่ได้กับช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดและความอัปยศ? 
 How could a man’s will be less than a girl’s? The blade and spear forest was finally walked to the end
ผู้ชายจะน้อยกว่าผู้หญิงได้อย่างไร? 
 In front, the dark green-colored Letter Hall palace wall was in sight
หน้าปราสาทกำแพงพระราชวัง Letter Hall สีเขียวเข้มอยู่ในสายตา
 The guard captain contemplated the other side’s Letter Hall, his eyes containing a strand of scorn
กัปตันผู้พิทักษ์มองไปทาง Letter Hall ด้านอื่น ๆ ดวงตาของเขามีสายตาที่น่ารังเกียจ
 Old Yun, I’ll let you live for another two hours
โอ้ยุนฉันจะช่วยให้คุณอยู่อีกสองชั่วโมง
 Once Prince Qi’s side succeeds, you’ll just have to wait for your corpse to be buried
เมื่อด้านของ Prince Qi ประสบความสำเร็จคุณก็ต้องรอศพของคุณถูกฝังอยู่
 Yun Hen lifted his head to look at the Letter Hall’s plaque
Yun Hen เงยหน้าขึ้นมองแผ่นโลหะของ Letter Hall
 His icy cold expression faintly thawed somewhat
ความเยือกเย็นของเขาเยือกเย็นละลายเล็กน้อย
 At this time, it was exactly You Hour![1] —————– You hour! The Emperor has arrived at the Heavenly Peace Hall, and the banquet officially starts
ในเวลานี้มันก็ตรงกับคุณชั่วโมง! [1] ------ คุณชั่วโมง! 
 In the whole garden floating lights undulated, reflecting fiery trees and silvery flowers[2], while the princes took turns to offer toasts time and time again
สะท้อนให้เห็นต้นไม้ที่เร่าร้อนและดอกไม้สีเงิน [2] ในขณะที่เจ้าชายหันมาให้ขนมปังปิ้งเวลาและเวลาอีกครั้ง
 Fang Minghe’s great army quietly and seriously marched out of the capital outskirt military camp, advancing towards the imperial city like a meandering black snake
ฝูงชนที่ยิ่งใหญ่ของฝาง Minghe เงียบ ๆ และเดินอย่างจริงจังออกจากค่ายทหารนอกเมืองล้ำหน้าไปสู่เมืองอิมพีเรียลเช่นงูดำคดเคี้ยว
 The changing of guards at the Three Palace Gates had already finished
การเปลี่ยนยามที่ Three Palace Gates ได้เสร็จสิ้นแล้ว
 Yan Lie turned backwards on his horse, gazing at the imperial city behind him
Yan Lie หันหลังให้ม้าของเขาจ้องไปที่เมืองอิมพีเรียลที่อยู่ข้างหลังเขา
 Revealing a faint “everything has finished” smile, he instructed Yan Jingchen, “Your father will be responsible for the innermost palace gate, General Pei and his daughter the second gate, and you the outermost gate
"ทุกสิ่งทุกอย่างได้เสร็จสิ้นแล้ว" รอยยิ้มเขาสั่ง Yan Jingchen ว่า "พ่อของคุณจะรับผิดชอบประตูด้านในสุดของพระราชวังนายพลพีอีและลูกสาวของเขาที่ประตูที่สองและประตูด้านนอกสุด
” Yan Jingchen bowed in compliance
Yan Jingchen โค้งคำนับในการปฏิบัติตาม
 Yan Lie went out several steps, before turning his head again in worry
Yan Lie เดินออกไปหลายขั้นตอนก่อนกลับหัวกลับกังวลอีกครั้ง
 “Your place is an extremely important pass, you must be sure to guard it well
"สถานที่ของคุณเป็นบัตรผ่านที่สำคัญมากคุณต้องมั่นใจว่าได้รับความคุ้มครองเป็นอย่างดี
 Otherwise, the Prince’s great plan will be destroyed at once, and neither you nor me can shoulder the consequences
มิฉะนั้นแผนอันยิ่งใหญ่ของเจ้าชายจะถูกทำลายทันทีและทั้งคุณและฉันจะไม่สามารถแบกรับผลกระทบได้
” “Father rest assured, this child understands the stakes
"" คุณพ่อมั่นใจได้ไหมว่าลูกคนนี้เข้าใจเงินเดิมพัน
” Yan Jingchen promised
Yan Jingchen สัญญาไว้
 Watching Yan Lie leave, he raised his head and softly sighed
เขาก็เงยหน้าขึ้นและถอนหายใจเบา ๆ
 From the darkness in front suddenly walked over a man in light-colored robes, his demeanor graceful and elegant
จากความมืดในด้านหน้าก็เดินไปชายคนหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีอ่อนท่าทางของเขาสง่างามและสง่างาม
 Turning back his head, Yan Jingchen was just about to shout for identity, when the visitor’s sleeve fell down
หันกลับหัว Yan Jingchen เพิ่งจะโห่ร้องเรื่องบัตรประจำตัวเมื่อแขนของผู้เยี่ยมชมตกลงมา
 A corner of the dark-colored jade plate in his palm was slightly revealed
มุมของแผ่นหยกสีเข้มในฝ่ามือของเขาได้รับการเปิดเผยเล็กน้อย
 With a flash in his eyes, Yan Jingchen waved his hand to signal the guards to open the gates
ด้วยการกระพริบตาของเขา Yan Jingchen โบกมือให้สัญญาณของเจ้าหน้าที่เพื่อเปิดประตู
 It seemed as if that person smiled as he floated past
ดูเหมือนคนที่ยิ้มขณะที่เขาลอยผ่านมา
 As he past Yan Jingchen’s side, Yan Jingchen smelled a whiff of strange light fragrance
ขณะที่เขาผ่านด้าน Yan Jingchen Yan Jingchen กลิ่นกลิ่นหอมของแสงแปลก ๆ
 Blankly staring at that back figure, he suddenly realized that because just then he was completely shocked by that graceful posture, he actually didn’t seem to have seen that guy’s face
มองไม่เห็นจ้องมองที่ตัวเลขด้านหลังนั้นเขาก็ตระหนักว่าเพราะตอนนั้นเขารู้สึกตกใจอย่างสิ้นเชิงจากท่าทางสง่างามนั้นจริง ๆ แล้วเขาดูเหมือนจะไม่ได้เห็นใบหน้าของคนที่แต่งตัวประหลาด
 After pondering for a long time, Yan Jingchen looked forward and was about to turn around, when his vision suddenly focused
หลังจากขบคิดนาน Yan Jingchen มองไปข้างหน้าและกำลังจะหันไปรอบ ๆ เมื่อวิสัยทัศน์ของเขาจ้องมองไป
 He picked up something from the ground
เขาหยิบขึ้นมาจากพื้นดิน
 It was a strand of white fur about the same length as a finger
มันเป็นเส้นขนสีขาวที่มีความยาวเท่ากับนิ้ว
 Holding that strand of fur, Yan Jingchen had an astonished expression
ยันแยนเช็งถือเส้นขนที่มีความรู้สึกประหลาดใจ