Chapter 44 Book 1: Winds Begin to Blow in Tai Yuan Chapter 44 – Running Like a Wolf, Rushing Like a Boar[1]   When the palace gate opened, Meng Fuyao immediately let out a shocked “ah” sound
บทที่ 44 เล่มที่ 1: ลมเริ่มพัดในไทยหยวนบทที่ 44 - วิ่งเหมือนหมาป่าวิ่งเหมือนหมูป่า [1] เมื่อประตูพระราชวังเปิดขึ้นเม้งฟู่เจาก็ปล่อยให้เสียง "อา" ตกใจ
 In her past life, she had never personally seen hundreds of thousands of people chaotically battle in one place
ในชีวิตที่ผ่านมาของเธอเธอไม่เคยเห็นคนหลายร้อยหลายพันคนอย่างสับสนวุ่นวายในที่เดียว
 Seeing it with her own eyes today, she only felt that as expected, imagination was limited while it was reality that was the most cruel
เมื่อเห็นมันด้วยสายตาของเธอเองวันนี้เธอรู้สึกเพียงว่าตามคาดจินตนาการถูก จำกัด ในขณะที่ความเป็นจริงที่โหดร้ายที่สุด
 In front of her, a boundless stretch of dark human heads surged into her field of view
ด้านหน้าของเธอที่ไม่มีที่สิ้นสุดยืดของหัวมนุษย์ที่มืดเพิ่มขึ้นในเขตของเธอในมุมมองของ
 The wide palace street plaza reflected palaces like mountains and moonlight like water – however, in reality the mountains were made of flesh and bone, and oceans were made of bloody water
พระราชวังบนท้องถนนกว้างสะท้อนพระราชวังเช่นภูเขาและแสงจันทร์เช่นน้ำ - แต่ในความเป็นจริงภูเขาที่ทำจากเนื้อและกระดูกและมหาสมุทรถูกสร้างขึ้นจากน้ำเลือด
 Swell after swell of wild animal-like struggles rose and fell
บวมหลังจากบวมของสัตว์ป่าเหมือนการต่อสู้เพิ่มขึ้นและลดลง
 The wind screamed over the heads of the people slaughtering each other, its whistling sound containing traces of blood thirst and murder
ลมพัดโผล่ขึ้นเหนือศีรษะของประชาชนทำให้เกิดเสียงโหวกเหวกซึ่งมีร่องรอยของความกระหายเลือดและการฆาตกรรม
 The red-armored, yellow-clothed palace guards tightly surrounded the black-armored, golden robed capital city troops, like two huge snakes one red and one black that twisted together
ผู้บัญชาการพระราชวังสีเหลืองสวมชุดสีเหลืองสวมแว่นตาสีเหลืองล้อมรอบด้วยกองกำลังติดอาวุธสีดำสีทองสวมใส่ทหารเมืองหลวงเช่นสองงูขนาดใหญ่หนึ่งสีแดงและสีดำที่บิดเข้าด้วยกัน
 Howling cries and chopped flesh flew nearby, and warm blood stained the vast heavens with the same color
ร้องไห้และเนื้อสับที่บินอยู่ใกล้ ๆ และเลือดที่อบอุ่นย้อมสีฟ้าอันกว้างใหญ่ที่มีสีเดียวกัน
 Zhan Bei Ye and Yun Hen, however, were hardened veterans of war, and didn’t have the astonishment of the inexperienced Meng Fuyao
Zhan Bei Ye และ Yun Hen เป็นทหารผ่านศึกที่แข็งกระด้างจากสงครามและไม่ได้แปลกใจกับ Meng Fuyao ที่ไม่มีประสบการณ์
 Without even bothering to look, they only protected Fuyao as they charged forwards
โดยไม่ต้องกังวลกับการมองพวกเขาเพียง แต่ปกป้อง Fuyao ขณะที่พวกเขาส่งต่อไป
 The three continuously pushed aside the entangled human bodies and kicked aside the fallen, severed limbs, along the way stabbing to death the blood-crazed soldiers that came rushing over to attack them
ทั้งสามคนผลักดันร่างมนุษย์อย่างต่อเนื่องและพลิกคว่ำแขนขาที่ร่วงลงไปตามทางที่แทงไปสู่ความตายทหารเลือดที่บ้าคลั่งที่วิ่งเข้ามาโจมตีพวกเขา
 Before they had made it in even two steps their bodies had already been bathed in blood, their faces splattered with pieces of flesh
ก่อนที่พวกเขาได้ทำในสองขั้นตอนร่างกายของพวกเขาได้รับการอาบน้ำในเลือดแล้วใบหน้าของพวกเขากระจัดกระจายกับชิ้นส่วนของเนื้อ
 In the chaos Meng Fuyao looked back, looking towards the Yuan Zhaoxu overlooking on his horse inside the palace gates
ในความสับสนวุ่นวาย Meng Fuyao มองกลับมองไปทาง Yuan Zhaoxu มองลงมาบนหลังม้าภายในประตูพระราชวัง
 He peacefully sat up high, not watching the great turbulent battle outside the palace, not watching Prince Qi’s troops building up behind him, only watching her
เขาสงบนั่งสูงไม่เฝ้าดูการสู้รบอันวุ่นวายที่ยิ่งใหญ่นอกพระราชวังไม่ได้มองกองกำลังของเจ้าชายฉีสร้างขึ้นข้างหลังเขาเพียง แต่เฝ้าดูเธอ
 That light-colored robe sunk into the darkness, its lapels drifting leisurely as if flying, was tinted with moonlight as if it were the sleeves of an immortal from the Nine Heavens; yet his faintly smiling, rein holding posture amidst the battlefield’s blood rain, was still the same dignity and elegance as in the past
เสื้อคลุมสีอ่อนที่จมลงไปในความมืดปกคลุมของมันลอยลุกขึ้นราวกับบินถูกย้อมสีด้วยแสงจันทร์ราวกับว่ามันเป็นแขนของอมตะจากสวรรค์เก้า; 
 Meng Fuyao was forced forward by the flowing crowd, becoming further and further away from him
Meng Fuyao ถูกบังคับให้ไปข้างหน้าโดยฝูงชนที่ไหลลื่นและกลายเป็นห่างไกลจากเขา
 She felt like there was only a swaying line of sight, like a willow leaf or a flying strand, that tugged and pulled, floated and drifted, finally landing on her back
เธอรู้สึกเหมือนมีสายตาที่เลื้อยคลานเท่านั้นเช่นใบวิลโลว์หรือสายการบินซึ่งดึงและลอยขึ้นลอยลงบนหลังของเธอ
 It was so scorching that even her heart was burnt a little, and she felt a small amount of pain
มันทำให้เกิดแผดเผาจนแม้แต่หัวใจของเธอก็ถูกไฟไหม้เล็กน้อยและเธอรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
 Biting her lip, Meng Fuyao was a little depressed
กัดปากของเธอ Meng Fuyao เป็นเพียงเล็กน้อยหดหู่
 This person was too thorough when he helped someone right? It had already reached this point, why was he not leaving? Was he still helping with Qi Xunyi’s plans? She didn’t actually hold resentment against Yuan Zhaoxu for standing on the opposite side of her – political choices had no relation with personal feelings
คนนี้เก่งเกินไปเมื่อเขาช่วยคนถูก? 
 From a certain perspective, it was her that had ruined his plans
จากมุมมองบางอย่างมันเป็นของเธอที่ได้ทำลายแผนการของเขา
 Opening her mouth, Fuyao had the impulse to loudly shout for him to quickly run, but after thinking a bit she gave up in frustration
เปิดปากของเธอ Fuyao มีแรงกระตุ้นที่จะตะโกนดังเพื่อให้เขาทำงานได้อย่างรวดเร็ว แต่หลังจากที่คิดบิตเธอให้ขึ้นในแห้ว
 Yuan Zhaoxu this person, he made his own decisions on everything, and nothing would change just because of something she said
Yuan Zhaoxu คนนี้เขาตัดสินใจเองทุกอย่างและไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงเพียงเพราะสิ่งที่เธอกล่าวว่า
 Softly sighing, Meng Fuyao helplessly turned back her head
เมี่ยงฟุยุหย่อนหัวโล้นเบา ๆ
 The corner of her eye suddenly caught a glimpse of a snow white ball of fat that poked out from Yuan Zhaoxu’s robes, that was joyfully making a posture towards her of “Goodbye and don’t come back”
มุมหนึ่งของดวงตาของเธอจู่ ๆ ก็พบกับลูกบอลหิมะสีขาวที่มีไขมันซึ่งโผล่ออกมาจากชุดของ Yuan Zhaoxu ซึ่งทำให้ท่าทางของเธอ "ลาก่อนและอย่ากลับมา"
 Fuyao’s face darkened, cursing loudly, “Dumb person’s stupid rat!” Zhan Bei Ye immediately stared at her
ใบหน้าของ Fuyao มืดและสาปแช่งดัง ๆ "หนูโง่คนโง่!" Zhan Bei Ye จ้องไปที่เธอทันที
 “What are you doing cursing out of the blue?” “Ai, you’re even worse than that stupid rat!” Meng Fuyao’s inexplicable fire puffed and billowed
"สิ่งที่คุณทำสาปแช่งออกมาจากสีฟ้า?" "ไอ, คุณจะยิ่งเลวร้ายยิ่งกว่าหนูโง่!" Meng Fuyao ของไฟที่ไม่สามารถอธิบายได้พองและ billowed
 The unlucky Zhan Bei Ye looked at her in astonishment, not knowing where she ate the wrong medicine and now actually hated rats so much
นาย Zhan Bei Ye เคราะห์ร้ายมองเธอด้วยความตกตะลึงไม่ทราบว่าเธอกินยาผิดอะไรและตอนนี้เกลียดหนูมาก
 The three people tunneled through the turbulent slaughter fields, slicing out whenever they saw a person charging over without caring who it was
คนทั้งสามคนลอดผ่านเขตฆ่าสัตว์ที่ปั่นป่วนตัดออกเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเห็นคนที่ถูกเรียกเก็บเงินโดยไม่ต้องห่วงว่าใครเป็นใคร
 With the martial arts of the three people these soldiers were already unable to wound them
ด้วยศิลปะการต่อสู้ของสามคนเหล่าทหารเหล่านี้ไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้
 Seeing that they were gradually exiting the plaza but there were still many palace guards and capital city troops chaotically battling in the streets, Meng Fuyao exhaled a breath and was just about to speak
เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังค่อย ๆ ออกจากพลาซ่า แต่ยังคงมีกองทหารยามวังและกองกำลังเมืองหลวงจำนวนมากที่สับสนวุ่นวายอยู่ตามถนน Meng Fuyao หายใจออกและกำลังจะพูด
 Suddenly, the Yun Hen beside her noiselessly fell down
ทันใดนั้นไก่เหว่ยไปข้างๆเธออย่างไม่มีเสียงพังลง
 “Ai ya! The poison flared up!” Meng Fuyao reached out a hand to catch him, noticing that the youth’s snow-like facial color had paled by a few more shades
"Ai ya! 
 Even the thin blood vessels on his temples could be seen, and underneath the long eyelashes a layer of faint black air shrouded, a sign of the poisonous air starting to move up
แม้กระทั่งเส้นเลือดบาง ๆ บนวัดของเขาก็สามารถมองเห็นได้และใต้ขนตายาวมีชั้นของอากาศสีดำจาง ๆ ปกคลุมเป็นสัญญาณของอากาศที่เป็นพิษเริ่มเคลื่อนตัวขึ้น
 After Meng Fuyao felt his pulse she pushed him to Zhan Bei Ye
หลังจากที่ Meng Fuyao รู้สึกชีพจรของเขาเธอผลักเขาไป Zhan Bei Ye
 “He was wounded previously, and was constantly relying on his last vestiges of effort to continue on
"เขาได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้และได้อาศัยพำนักอยู่กับร่องรอยแห่งความพยายามครั้งสุดท้ายของเขาต่อไป
 At the palace gate before he consumed too much of his strength protecting me and has long been an arrow at the end of its flight, he needs to be treated as soon as possible
ที่ประตูพระราชวังก่อนที่เขาจะใช้กำลังของเขามากเกินไปในการปกป้องฉันและเป็นลูกศรที่ท้ายเที่ยวบินเขาต้องได้รับการปฏิบัติโดยเร็วที่สุด
” “Let’s go to my post station, I have first-class medicine there, and we can also command people to buy some medicine we need to use
"" ไปที่สถานีโพสต์ของฉันฉันมียาชั้นดีอยู่ที่นั่นและเรายังสามารถสั่งให้คนซื้อยาบางอย่างที่เราต้องการได้
” Zhan Bei Ye lifted up Yun Hen
"Zhan Bei Ye ยกขึ้น Yun Hen
 Fuyao nodded her head, stuffing a medicine pill into Zhan Bei Ye’s hands, saying, “First give him one to eat
Fuyao พยักหน้าศีรษะของเธอใส่ยาลงในมือของ Zhan Bei Ye พูดว่า "ให้เขากินก่อน
” Zhan Bei Ye received it and fed it to Yun Hen
"Zhan Bei Ye ได้รับมันและเลี้ยงมันให้แก่ Yun Hen
 Just when he turned back his head, he saw Meng Fuyao leap out with a dive
เมื่อเขาหันศีรษะไปเขาเห็น Meng Fuyao กระโดดออกไปพร้อมกับการดำน้ำ
 In only a few steps she had passed through to a small alley at the south side of the plaza, her running like a wolf and rushing like a boar
เพียงไม่กี่ก้าวเธอเดินผ่านไปยังซอยเล็ก ๆ ทางด้านใต้ของพลาซ่าเธอก็วิ่งเหมือนหมาป่าและวิ่งเหมือนหมูป่า
 Zhan Bei Ye blazed up in fury, shouting, “You treacherous woman —–” With a lift of Yun Hen he raised his legs to chase
Zhan Bei Ye โกรธเกรี้ยวกราดตะโกนว่า "คุณเป็นผู้หญิงทรยศ" - เขายกขาของเขาขึ้นเพื่อไล่ล่า
 Meng Fuyao’s head didn’t even turn back as she gusted past the battling soldiers in the alley like wind, loudly yelling, “Brothers, general’s orders! That black-clothed person chasing over is a spy, whoever can capture him alive will be awarded with a thousand liang of gold, but whoever kills him will be fined a liang of silver!” The command pierced the muddled minds, and under the coercion of heavy rewards there was bound to be those who were brave
ศีรษะ Meng Fuyao ไม่ได้หันหลังกลับขณะที่เธอวิ่งผ่านทหารที่ต่อสู้อยู่ในซอยเช่นลมร้องดัง ๆ "พี่น้องนายพล! 
 While the soldiers already delirious from previous fighting had yet to distinguish whether this “general” was from their side or the other side, they had already subconsciously brandished their blades and advanced forward, very quickly blocking up the alleyway
ในขณะที่ทหารที่กำลังคลั่งจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้แยกแยะว่า "นายพล" มาจากด้านข้างหรือด้านอื่น ๆ พวกเขาได้สลุบใบมีดและก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและปิดกั้นตรอกซอกซอยได้อย่างรวดเร็ว
 The flashing blade light danced out line after line of snow-colored arcs in the night, crowding together to “capture the spy!” Being completely blocked when he chased to the alley, Zhan Bei Ye couldn’t help but burn in rage
แสงกระพริบกระพริบออกมาเป็นเส้นหลังเส้นโค้งสีหิมะในตอนกลางคืนอัดแน่นไปด้วยกันเพื่อ "จับภาพสอดแนม!" ถูกบล็อกโดยสิ้นเชิงเมื่อเขาไล่ล่าที่ซอย Zhan Bei Ye ไม่สามารถช่วยได้ แต่ไหม้ด้วยความโกรธ
 His robes flourished while in a lift of his leg he kicked seven or eight flying with pa pa pa sounds; the soldiers that flew out spat out blood as they were in the air
เสื้อคลุมของเขาเจริญรุ่งเรืองในขณะที่ยกขาของเขาเขาเตะเจ็ดหรือแปดบินกับ pa pa pa เสียง; 
 In the space above the squeezed together black heads came a downpour of blood rain, shocking the crowd of people to scatter out a path in a hua la sound
ในพื้นที่ด้านบนที่บีบด้วยกันหัวสีดำมาฝนฟ้าคะนองของสายฝนเลือดตกใจกลุ่มคนที่จะกระจายออกไปในเส้นทางเสียง hua la
 However, with just this one delay, the Meng Fuyao whose qinggong skill was not bad in the first place had already escaped far away
อย่างไรก็ตามด้วยความล่าช้าเพียงอย่างเดียว Meng Fuyao ที่มีทักษะชิงไห่ไม่เลวในตอนแรกได้หลบหนีไปไกล
 The stunned Zhan Bei Ye stood at the alley entrance for a long time
นาย Zhan Bei Ye ตะลึงยืนอยู่ที่ทางเข้าซอยเป็นเวลานาน
 After a while, he hatefully shouted: “Woman, you won’t be able to run away! Even if I have to go to the ends of the earth, this Prince is determined to have you!”
หลังจากชั่วขณะหนึ่งเขาเกลียดชังตะโกนว่า "ผู้หญิงคุณจะไม่สามารถหนีออกไปได้!