Chapter 5 Book 2: The Infinite Heart Chapter 5 – Vividly Beautiful   The voice was low and elegant, containing a never-changing smile
บทที่ 5 บทที่ 2: หัวใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดบทที่ 5 - เสียงที่สดใสเสียงต่ำและสง่างามมีรอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยน
 Meng Fuyao started
Meng Fuyao เริ่มต้น
 The hand grabbing the bamboo railing couldn’t control itself, and with a “pa” sound the railing broke
มือจับโล่ไม้ไผ่ไม่สามารถควบคุมตัวเองและมี "pa" เสียงราวหัก
 She raised her head
เธอเงยหน้าขึ้น
 Above her, the drapes were lifted up by a maidservant
ข้างบนเธอผ้าม่านถูกยกขึ้นโดยแม่บ้าน
 The hands of the person inside the pavilion were pressing against the zither strings, looking at her with a shallow smile
มือของคนที่อยู่ภายในศาลาถูกกดลงกับสายกีตาร์และมองไปที่เธอด้วยรอยยิ้มตื้น ๆ
 Dark hair scattered in the wind along with his lilac robes
ผมสีเข้มกระจัดกระจายอยู่ในสายลมพร้อมกับเสื้อคลุมสีม่วงของเขา
 Graceful like moonlit still water, ethereal like lofty flowing clouds, boundless splendor, unmatched in the world
สง่างามเหมือนแสงจันทร์ที่ยังคงความเป็นน้ำเหมือนสวรรค์อันอุดมไปด้วยเมฆที่ไหลลื่นไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีที่สิ้นสุดในโลกนี้
 Sure enough it was a beauty, a male beauty
นั่นแหละนั่นคือความสวยความงามของผู้ชาย
 The beauty pushed the zither forward and stood up
ความงามผลักดันให้คนที่แต่งตัวประหลาดไปข้างหน้าและลุกขึ้นยืน
 Softly stepping over on the pavilion surface, he slightly leaned his body downwards
ค่อยๆเหยียบตัวลงบนพื้นศาลา
 That face that could cause one’s heart to beat even faster and one’s breathing to stricken upon close inspection, slowly drew closer
ใบหน้าที่อาจทำให้หัวใจหนึ่งของคุณเอาชนะได้เร็วขึ้นและการหายใจของคนหนึ่งที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการตรวจสอบอย่างใกล้ชิดและค่อยๆเข้ามาใกล้
 It was so close that it almost touched Fuyao’s striped cat-like face, the long eyelashes practically brushing against her
มันใกล้เคียงมากจนแทบจะแตะต้องใบหน้าแมวเหมือนลายของฟู่เจียงขนตายาวแปรงฟันกับเธอ
 That clear, delicate orchid pine-like fragrance swept over with the chilly lake wind
กลิ่นหอมกล้วยไม้ที่ละเอียดอ่อนกล้วยไม้กลมกลืนไปกับลมในทะเลสาบที่หนาวเย็น
 Meng Fuyao was about to ripple and sway like the lake water
Meng Fuyao กำลังจะระลอกและแกว่งตัวเหมือนน้ำในทะเลสาบ
 She muttered, “Isn’t every time because of you …” The sound of her voice had not yet fallen, before she awkwardly sneezed, inelegantly ruining the beautiful atmosphere
เธอพึมพำ "ไม่ใช่เพราะทุกครั้งที่คุณ ... " เสียงของเธอยังไม่ตกก่อนที่เธอจะจามซนกระเซิง
 Yuan Zhaoxu faintly smiled, stretching out his white slender hand to Meng Fuyao
หยวนเจิ้งซุยิ้มยิ้มเหยียดมือออกเรื่อย ๆ สีขาวให้เม้งฟู่เจ๋อ
 Fuyao’s eyes landed on his palm
ดวงตาของฟู่เจียงลงบนฝ่ามือของเขา
 The skin was glossy while the palm lines were distinct[1]
ผิวมันวาวขณะที่เส้นปาล์มแตกต่างกัน [1]
 Hey, the wisdom line was straight and long, peerless intelligence … the affection line was pretty deep, just a little entangled up … how many marriage lines? One … Her thoughts blindly ran in random directions, in a manner unbefitting of the current situation
เฮ้สายสติปัญญาเป็นคนปัญญาอ่อนตรงและยาวไม่มีที่สิ้นสุด ... สายเสน่หาสวยลึกเพียงเล็กน้อยรุก ... กี่เส้นสมรส? 
 The person above her head suddenly laughed, and with a light pull of his fingers Meng Fuyao used the force to fly up
คนที่อยู่เหนือศีรษะของเธอก็หัวเราะและด้วยการดึงนิ้วมือของเขาเอาไว้ Meng Fuyao ใช้กำลังเพื่อบินขึ้น
 In mid-air she drew out a dai-colored arc as she landed in the middle of the pavilion
ในช่วงกลางอากาศเธอวาดรูปโค้งสีดำขณะที่เธอไปถึงกลางศาลา
 The direction she landed in was directly facing towards the back of the drapes
ทิศทางที่เธอเข้าสู่ตรงหันหน้าไปทางด้านหลังของผ้า
 With a turn of her gaze, she noticed that slingshot beneath a certain rat-faced scoundrel, and she immediately found the true culprit
เมื่อสายตาของเธอจ้องมองเธอก็สังเกตเห็นหนังสติ๊กที่อยู่ใต้ตัวโกงที่น่ากลัวหนูและเธอก็พบผู้ร้ายที่แท้จริง
 When the true culprit noticed she had crawled up, it moved its legs to escape
เมื่อผู้กระทำผิดที่แท้จริงสังเกตเห็นว่าเธอคลานขึ้นมันก็ขยับขาหนี
 Fuyao leaped over like a wolf, viciously grabbing it, and not caring for that guy’s struggles she ruthlessly rubbed her face on its body’s downy fur
Fuyao กระโจนขึ้นเหมือนหมาป่าคว้าอย่างโลภมันและไม่ดูแลการต่อสู้ของผู้ชายคนนั้นเธอเหี้ยมโหดถูใบหน้าของเธอบนขนของมันขนอ่อนของร่างกาย
 As she rubbed she cried out, “Ai ya Yuanbao, ai ya baobao[2], ai ya my Master Yuanbao, I’ve missed you to death …” The pitiful Master Yuanbao desperately thrashed, yet was still unable to escape her evil clutches
ขณะที่เธอลูบเธอร้องไห้ออกมาว่า "Ai ya Yuanbao, ai ya baobao [2], ai ya Master Yuanbao ฉันคิดถึงคุณตาย ... " นาย Yuanbao ที่น่าสงสารแทบจะทุบ แต่ก็ยังไม่สามารถหลบหนีเงื้อมมือชั่วร้ายของเธอได้
 As it struggled it miserably turned its head to look for Yuan Zhaoxu to save it, however brother Yuan only folded his hands and stood to the side watching – wearing the same attitude as when he watched Meng Fuyao fall into the water just then
ขณะพยายามดิ้นรนหันศีรษะไปหา Yuan Zhaoxu เพื่อช่วยชีวิตพี่ชายของเขา Yuan เพียงพับมือของเขาและยืนอยู่ด้านข้างดู - ใส่ทัศนคติเช่นเดียวกับเมื่อเขาดู Meng Fuyao ตกอยู่ในน้ำเพียงแล้ว
 By the time Fuyao had finished expressing her love, infatuation, admiration, and wistfulness for Yuanbao, the originally noble-blooded, snow white Divine Enigma Rat Master Yuanbao had already become a yellow and white-patched suspiciously hamster-like damp rodent – Meng Fuyao had already rubbed her dirty face clean on its body
เมื่อถึงเวลาที่ Fuyao เสร็จสิ้นการแสดงความรักความหลงใหลความชื่นชมและความอึกทึกของ Yuanbao ผู้ที่เป็นขุนนางชั้นสูงในตระกูลเทพีแห่งหิมะสีขาว Yuanbao ได้กลายเป็นหนูแฮมสเตอร์ที่มีหนูแฮมสเตอร์ที่น่าสงสัยอย่างเหลืองและขาวที่นั่นคือ Meng Fuyao 
 Only then did Meng Fuyao smile and release the fat rodent, conveniently moving her foot to crush that preposterous slingshot into pieces
จากนั้น Meng Fuyao ก็ยิ้มและปล่อยหนูตัวหนอนตัวยงเพื่อให้เท้าของเธอขยับหนังสติ๊กที่ดูงอนขึ้น
 Master Yuanbao sprinted to a bright pearl at the corner of the pavilion to view its own appearance, after which it let out a piercing whine that was tragic beyond mortal compare
นายยุนบัววิ่งไปหาไข่มุกอันสดใสที่มุมศาลาเพื่อดูรูปลักษณ์ของตัวเองหลังจากที่มันปล่อยให้มีการสะอึกสะอื้นที่น่าเศร้ามากกว่าการเปรียบเทียบกับมนุษย์
 “Putong!” From the water surface splattered out small ripples
"Putong!" จากพื้นผิวน้ำระลอกคลื่นเล็ก ๆ
 The Master Yuanbao that forced others to drop into the water, had now jumped into the water to bathe on its own ———-   After getting her revenge on Master Yuanbao, Meng Fuyao turned around
นาย Yuanbao ที่บังคับให้ผู้อื่นหล่นลงไปในน้ำตอนนี้ได้กระโดดลงไปในน้ำเพื่ออาบน้ำด้วยตัวเอง ---- หลังจากได้รับการแก้แค้นของนาย Yuanbao เม้งฟู่เจ๋วหันมา
 The Yuan Zhaoxu who was leaning against the pavilion grinned as he watched her
Yuan Zhaoxu ผู้เอนกายพิงศาลายิ้มอย่างยิ้มขณะที่เฝ้าดูเธอ
 Suddenly he waved his hand, and a lilac-colored outer robe gently draped down like a cloud, tightly wrapping around Fuyao
ทันใดนั้นเขาก็โบกมือและเสื้อคลุมด้านนอกสีม่วงค่อยๆห่อหุ้มลงเหมือนเมฆปกคลุมไปทั่วฝูเจี้ยน
 Then he clapped his hands, and immediately a couple maids gracefully walked over
จากนั้นเขาก็ตบมือและทันทีที่แม่บ้านคู่หนึ่งเดินเข้ามาอย่างสง่างาม
 One carried over an exquisite little furnace, then used weight stones to press down on another heavy layered curtain behind the pavilion drapes
หนึ่งดำเนินการเตาเล็ก ๆ ที่ประณีตแล้วใช้หินน้ำหนักเพื่อกดลงบนม่านชั้นอื่นหนักหลังผ้าม่านศาลา
 The four directions were covered by the curtain, and the inside of the pavilion was instantly warm like spring
ทั้งสี่ด้านถูกปกคลุมไปด้วยผ้าม่านและภายในศาลาก็อบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ
 Another maid delivered over a bundle of clean clothes
แม่บ้านอีกคนหนึ่งส่งมอบชุดผ้าสะอาด
 Yuan Zhaoxu personally received it and put it on top of a small table, flipping through the clothes to look at something
Yuan Zhaoxu ได้รับมันเองและวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ พลิกดูเสื้อผ้าเพื่อดูสิ่งต่างๆ
 Only then did he give it to Meng Fuyao
แต่แล้วเขาก็ให้ Meng Fuyao
 Fuyao happily said, “It’s rare for you to be so considerate
Fuyao กล่าวอย่างมีความสุขว่า "เป็นเรื่องยากสำหรับคุณที่จะให้ความสำคัญ
” Just when she was about to enter to change her clothes, she suddenly heard him say, “Do you mind changing together?” “What!” Meng Fuyao twirled around in shock about to vehemently deny this perverse request, but she saw that Yuan Zhaoxu’s fingers were extended towards the water surface
"เมื่อเธอกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอเธอก็ได้ยินเขาพูดว่า" คุณคิดที่จะเปลี่ยนไปด้วยหรือไม่? "" อะไร! "เม้งฟู่เจวอนหมุนรอบตัวด้วยความตกใจเกี่ยวกับการปฏิเสธอย่างฉุนเฉียวของคำขอที่ผิด ๆ แต่เธอเห็นว่าหยวน 
 Soon a certain drenched fat rat crawled up on his fingers, also sneezing with a-choo a-choo sounds
เร็ว ๆ นี้หนูไขมันบางอย่างเปียกโชกขึ้นบนนิ้วมือของเขายังจามกับเสียง Cho - a Choo
 Fuyao was so angered by that intentionally insinuating fellow that her face darkened; yet when she saw the bedraggled state that Yuanbao was in, she turned cheerful again
Fuyao โกรธมากโดยที่ตั้งใจ insomniaating เพื่อนที่ใบหน้าของเธอมืด; 
 That Master’s miserable appearance was completely unlike its usual beauty – white fur was stuck together in clumps, sodden with dripping water
รูปลักษณ์ที่น่าสยดสยองของนายนั้นแตกต่างจากความงดงามตามปกติของมัน - ขนสีขาวติดอยู่ในกระจุกด้วยน้ำหยด
 On its stomach its skin was a patch of pink
บนท้องของมันผิวเป็นสีชมพู
 Fuyao reached out a finger and flicked, while Master Yuanbao opened its mouth wide to bite
Fuyao เอื้อมมือออกไปและนิ้วมือขยับขณะที่นาย Yuanbao เปิดปากกัดฟัน
 With a loud laugh, Fuyao grabbed Master Yuanbao into her grasp and ran into the curtains
ด้วยเสียงหัวเราะดังกล่าว Fuyao คว้านาย Yuanbao เข้าไปในที่จับของเธอและวิ่งเข้าไปในม่าน
 The Yuan Zhaoxu left behind faintly smiled as he reclined on the pavilion railings, listening to the natural-born pair of foes, one human one rat, unceasingly squabble at each other
Yuan Zhaoxu ทิ้งรอยยิ้มเบา ๆ ขณะที่เขาเอนตัวลงบนราวศาลานั่งฟังคู่ต่อสู้ที่เกิดจากธรรมชาติของศัตรูคนหนึ่งของหนูและทะเลาะกันอย่างไม่หยุดยั้งกันและกัน
 “Hey, was the bath refreshing?” “Zhi zhi!” “What, can’t you talk in human speech?” “Zhi zhi!!” “Oh, I forgot you’re a rat-faced scoundrel, you can’t speak human, sorry sorry …” “Zhi!!!” Yuan Zhaoxu slightly tilted his head to listen
"เฮ้, การอาบน้ำสดชื่น?" "Zhi zhi!" "อะไรคุณพูดไม่ได้ในคำพูดของมนุษย์?" "Zhi zhi !!" "โอ้ฉันลืมคุณเป็นคนโกหกหนูที่คุณสามารถ ' 
 In his eyes gradually surfaced a humorous shine
ในดวงตาของเขาค่อยๆโผล่ขึ้นมาเป็นประกายอารมณ์ขัน
 Compared with his usual ethereal, capricious smile, at this moment his expression was genuine and warm
เมื่อเปรียบเทียบกับรอยยิ้มตามลำพังตามปกติของเขาแล้วตอนนี้การแสดงออกของเขาก็เป็นของแท้และอบอุ่น
 He smiled as he looked at the curtains – the firelight from the stove was faint red, shining a shadow onto the bright yellow curtains
เขายิ้มขณะที่เขามองไปที่ผ้าม่าน - ไฟจากเตาอุ่น ๆ สีแดงจาง ๆ และส่องลงบนม่านสีเหลืองสดใส
 A graceful neck, slender arms like delicate jade bamboo; reaching the waist was a shocking convergence, flowing and beautiful; and going down further, was a breathtaking curve that rose and fell like an upside-down pipa; all were absolutely perfect creations
คอที่สง่างามแขนเรียวเช่นไม้ไผ่หยกอ่อน; 
 In the winter the pavilion was warmed by the fire, yet its golden curtains shone out with spring
ในช่วงฤดูหนาวศาลาถูกไฟอบอุ่น แต่ม่านสีทองของมันส่องลงมาพร้อมกับฤดูใบไม้ผลิ
 A certain person was unaware that she had already been completely seen
บางคนไม่ทราบว่าเธอได้รับการเห็นอย่างสมบูรณ์แล้ว
 With an abrupt turn of the body, the gracefully firm chest traced out a heart-stirring arc, making one feel hard-pressed to imagine that a person’s figure could grow to be this kind of perfection; not a sliver more in the slender portions, while not a degree less in the full portions
ด้วยการพลิกผันของร่างกายอย่างฉับพลันหน้าอกที่งดงามสง่าผ่าเผยโค้งที่สร้างความตื่นเต้นให้หัวใจทำให้รู้สึกกดดันอย่างมากที่จะจินตนาการได้ว่าตัวเลขของบุคคลนั้นอาจเติบโตขึ้นได้แบบสมบูรณ์แบบนี้ 
 Yuan Zhaoxu, however, had already slowly turned his gaze away, looking towards the depths of the lake
หยวนเจิ้งซู่ แต่กลับหันไปทางด้านใต้ของทะเลสาบ
 With a sudden chuckle he said, “Does the moxiong[3] fit?” “Ah!” The shadow on the curtains jumped up in panic
เขาหัวเราะอย่างฉับพลันเขาพูดว่า "moxiong [3] พอดีไหม?" "อ้า!" เงาบนผ้าม่านกระโดดขึ้นมาอย่างหวาดกลัว
 She comically rushed around in circles, most likely trying to find where Yuan Zhaoxu was peeking in from – he even knew that she was trying on the moxiong! After going around in a circle she discovered that the curtains were tightly woven and the gaps closed
เธอรีบวิ่งไปรอบ ๆ เป็นวงกลมมักจะพยายามที่จะหาที่หยวนเจิ้งซุวแอบมองมาจากไหนเขารู้ว่าเธอกำลังพยายามทำสงคราม! 
 Only then did she manage to figure out a general idea of how she was seen, and hurriedly extinguished the charcoal fire in the stove
แต่แล้วเธอก็คิดที่จะเข้าใจว่าเธอเห็นได้อย่างไรและรีบดับถ่านลงในเตา
 With the disappearance of the firelight, the curtains dimmed, and the vividly beautiful feminine figure was no longer able to be seen
ผ้าม่านจางหายไปและภาพของผู้หญิงที่ดูสดใสไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป
 However, Yuan Zhaoxu was still lightly smiling … that charcoal fire was not an ordinary heating fire
อย่างไรก็ตามหยวน Zhaoxu ยังยิ้มเบา ๆ ... ไฟถ่านไม่ได้เป็นไฟความร้อนธรรมดา
 It used charcoal formed from the iron trees on top of the snowy mountains of Heaven’s Court, and the flame that rose from it could condense qi and strengthen the spirit
มันใช้ถ่านที่เกิดขึ้นจากต้นไม้เหล็กบนภูเขาหิมะของศาลเจ้าและเปลวไฟที่เพิ่มขึ้นจากมันอาจจะกลั่นตัวอักษรและเสริมสร้างจิตวิญญาณ
 Unfortunately, the strong blaze was overbearing, with most ordinary people unable to endure for long
แต่น่าเสียดายที่ลุกโชนเป็นที่ครอบงำด้วยคนสามัญส่วนใหญ่ที่ไม่สามารถทนได้นาน
 Even though her cultivation base was solid, continuing to be baked by the fire would not be a good thing either – stopping now would be for the best
แม้ว่าฐานการเพาะปลูกของเธอยังคงแข็งตัวอยู่เรื่อย ๆ การถูกเผาด้วยไฟจะไม่เป็นสิ่งที่ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง - การหยุดตอนนี้จะเป็นการดีที่สุด
 He lazily sat down and raised a white jade cup, his head facing the azure sky as he waited
เขาเฉยๆนั่งลงและยกถ้วยหยกสีขาวศีรษะของเขาหันหน้าไปทางท้องฟ้าสีฟ้าในขณะที่เขารอ
 As expected, in a short while the curtains were viciously flung up
ตามที่คาดไว้ในระยะสั้น ๆ ผ้าม่านก็ถูกโยนขึ้นอย่างหฤโหด
 Meng Fuyao strode over in large steps, her whole face gloomy, her dark eyes hatefully staring at Yuan Zhaoxu
Meng Fuyao ก้าวเดินไปตามขั้นบันไดขนาดใหญ่หน้าตามืดมนทั้งดวงของเธอดวงตาสีเข้มของเธอก็หงุดหงิดที่ Yuan Zhaoxu
 It was a pity that that person only turned a blind eye to her
เป็นที่น่าเสียดายที่คน ๆ นี้หันไปมองเธอ
 Lifting his cup towards her, he said, “How does it fit?” With a black face Meng Fuyao replied
"มันพอดีได้อย่างไร?" ด้วยใบหน้าสีดำ Meng Fuyao ตอบ
 “Too large
"ใหญ่เกินไป
” Leisurely sipping some wine, Yuan Zhaoxu didn’t say anything else
"หย่อนใจจิบไวน์สักหน่อย Yuan Zhaoxu ไม่ได้พูดอะไรอีก
 Fuyao was feeling pleased at his silence until she suddenly heard him mutter, “How could the measurements that I personally made sure of, be too large? Could it be that recently your chest has gotten smaller?” …… Fuyao helplessly stared at the sky, deciding not to bicker on that topic with this ill-intentioned fellow
Fuyao รู้สึกยินดีกับความเงียบของเขาจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงพึมพำว่า "การวัดที่ฉันทำเองมีขนาดใหญ่มากแค่ไหน? 
 Flopping down by his side, she grabbed the wine jug and poured a cup for herself without asking, then resentfully said, “You’re so despicable, you saw me fall into the water yet you didn’t help at all
เขาคว้าเหยือกเหล้าองุ่นและเทถ้วยสำหรับตัวเองโดยไม่ต้องถามจากนั้นก็คึกคะนองว่า "คุณน่ารังเกียจมากที่คุณเห็นฉันตกอยู่ในน้ำ แต่คุณไม่ได้ช่วยเลย
” Yuan Zhaoxu replied with a slight smile, “The world loves joyous occasions the most, and nothing is more joyful than a beautiful woman falling into the water
Yuan Zhaoxu ตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย "โลกรักความสุขมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และไม่มีอะไรที่สนุกสนานมากกว่าผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่ตกลงไปในน้ำ
 It can be a feast for the eyes, it can let her dress up, and it can even let us warm ourselves by the fire together
มันสามารถเป็นงานฉลองสำหรับดวงตามันสามารถให้เธอแต่งตัวและมันยังสามารถให้เราอบอุ่นตัวเองด้วยไฟด้วยกัน
 If the beauty catches a cold from falling into the water, one can even treat her by the sick bed and serve her medicine and tea, completely attentive to her needs; there would no longer be a need to worry whether her heart belongs to me
หากความงามจับความหนาวเย็นจากการล้มลงไปในน้ำหนึ่งสามารถแม้แต่จะรักษาเธอด้วยเตียงป่วยและให้บริการยาและชาของเธออย่างสมบูรณ์ให้ความสนใจกับความต้องการของเธอ; 
 I am not a fool, why would I give up on this kind of great opportunity?” Listening to his words, at first Fuyao scoffed and was about to go pinch him, yet after hearing him continue on her face began to blush red
ฉันไม่ได้เป็นคนโง่ทำไมฉันถึงต้องยอมแพ้กับโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้? "ฟังคำพูดของเขาตอนแรก Fuyao เย้ยหยันและกำลังจะหยิกเขา แต่หลังจากที่ได้ยินเขาต่อไปเรื่อย ๆ
 She felt that Yuan Zhaoxu’s tone was half-teasing and half-serious, and especially when he said that phrase “there would no longer be a need to worry whether her heart belongs to me”, his eyes drifted with a faint hint of a smile
เธอรู้สึกว่าเสียงของหยวนเจิ้งซู่เป็นแบบกึ่งหลอกลวงและครึ่งจริงจังและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขากล่าววลีว่า "ไม่ต้องกังวลว่าหัวใจของเธอจะเป็นของฉันหรือไม่" ดวงตาของเขาลอยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
 The whole lake’s smoky, murky waters seemed to flow like the ripples in his eyes
ทะเลสาบที่เต็มไปด้วยหมอกควันและน้ำทะเลที่มืดทึบดูเหมือนจะไหลเหมือนคลื่นระเกะระกะในดวงตาของเขา
 Because of this Fuyao’s heart also skipped a beat, and she suddenly recalled that night in the Tai Yuan coup
ด้วยเหตุนี้หัวใจของฟุยุยจึงไม่สามารถเอาชนะได้และเธอก็นึกถึงคืนนั้นในรัฐประหารไทยวน
 Yuan Zhaoxu’s smile and steady gaze in front of the palace gates, had some deeper meaning to it; however this type of inscrutable intent seemed like it was covered by a layer of paper, hazy and obscured, containing a mystery that made one afraid to dig deeper
รอยยิ้มของ Yuan Zhaoxu และการจ้องมองที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูพระราชวังมีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น 
 Or maybe, it was because she didn’t want to dig deeper
หรือบางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่ต้องการเจาะลึก
 Meng Fuyao silently sucked in a breath of air, downing the rest of the wine in her cup
เม้งฟุยหยางดูดลมหายใจลงอย่างเงียบ ๆ และเหล้าองุ่นที่เหลืออยู่ในถ้วยของเธอ
 When she put down her wine cup she had already asked another question
เมื่อเธอหยอดถ้วยไวน์แล้วเธอก็ถามคำถามอีก
 “Why are you here?” It wasn’t that she didn’t realize there was a possibility of meeting Yuan Zhaoxu when she came to the Infinite Empire, but she didn’t expect that they would meet so quickly and so coincidentally
"ทำไมถึงมาที่นี่?" ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ตระหนักว่ามีโอกาสได้พบกับ Yuan Zhaoxu เมื่อเธอมาถึง Empire อันไม่มีที่สิ้นสุด แต่เธอไม่คาดหวังว่าพวกเขาจะได้พบกันอย่างรวดเร็วและบังเอิญ
 It almost seemed like a certain person had predicted that she would come, and had intentionally waited for her here
ดูเหมือนว่าบางคนคาดการณ์ว่าเธอจะมาและตั้งใจรอเธอที่นี่
 However this thought only flashed through her mind before disappearing
อย่างไรก็ตามความคิดนี้ได้กระพริบผ่านใจเธอก่อนที่จะหายตัวไป
 Meng Fuyao felt this was absolutely impossible, how could Yuan Zhaoxu know that she would come to the Infinite Empire? And how could he predict that she would come visit the xinggong? Herself appearing here today was completely due to a temporary impulse too
Meng Fuyao รู้สึกว่านี่เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งว่า Yuan Zhaoxu จะรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะมาถึงจักรวรรดิที่ไม่มีที่สิ้นสุด? 
 Her thoughts twirled and circled randomly, while Yuan Zhaoxu next to her unhurriedly answered, “I have always been one of the staff of Shangyang court under Zhangsun Wuji, and at the same time the manager of this Canglan xinggong
ความคิดของเธอหมุนวนไปรอบ ๆ แบบสุ่มในขณะที่หยวนเจิ้วซู่ข้างๆเธอตอบอย่างฉับพลันว่า "ฉันเคยเป็นหนึ่งในพนักงานของศาล Shangyang ภายใต้ Zhangsun Wuji และในขณะเดียวกันผู้จัดการของ Canglan xinggong นี้
” “Oh, Manager Yuan
"" โอ้ผู้จัดการหยวน
” Meng Fuyao smirked as she looked at him
Meng Fuyao ยิ้มขณะที่เธอมองไปที่เขา
 “Aren’t you going to invite me on a tour of this xinggong?” “There will be plenty of opportunities in the future
"คุณจะไม่เชิญฉันไปทัวร์ xinggong นี้หรือไม่?" "ในอนาคตจะมีโอกาสมากมาย
” Yuan Zhaoxu lifted up her hand
Yuan Zhaoxu ยกมือขึ้น
 “First accompany me to a place, I think you will definitely be interested
"ก่อนอื่นฉันมาที่นี่ฉันคิดว่าคุณน่าจะสนใจ
” “Where?” “Qinglou
"" ที่ไหน? "" Qinglou
”[4]
“[4]